„(…) imponujące są odpowiedzi Emeritusa, gospodarza domu, w którym celebrowano niedzielną Eucharystię. Na pytanie, dlaczego dopuścił do zakazanego zgromadzenia, najpierw odpowiedział, że zgromadzone osoby są jego braćmi, których nie mógł przecież wyrzucić za drzwi. Prokonsul jednak nie ustępował. A wtedy, w drugiej odpowiedzi, wychodzi na jaw rzeczywisty, poruszający motyw: „Powinieneś był zabronić im wejść” – powiedział prokonsul. „Nie mogłem tego uczynić” – odpowiedział Emeritus. – „Quoniam sine dominico non possumus” – „Ponieważ bez dnia Pańskiego, bez tajemnicy Pana, nie możemy żyć” Woli cesarza przeciwstawia się jasne, zdecydowane: „Nie możemy”. Nawiązuje ono do: „Nie możemy nie mówić” w stosunku do chrześcijańskiego przymusu głoszenia słowa, na który powołali się Piotr i Jan w swej odpowiedzi na zakaz Sanhedrynu (zob. Dz 4,20). ”
Joseph Ratzinger. Teologia liturgii. Sakramentalne podstawy życia chrześcijańskiego. Opera omnia. T. XI. s. 221n
Pamiętaj:
Okresie Wielkanocy PASCHAŁ mający swoje miejsce przy ambonie lub przy ołtarzu, winien być zapalany przynajmniej we wszystkich uroczystszych celebracjach liturgicznych tego okresu, a więc we Mszy, w Jutrzni i Nieszporach aż do Niedzieli Pięćdziesiątnicy. Od tej niedzieli Paschał niech będzie ze czcią ustawiony w chrzcielnicy i niech podczas sprawowania chrztu będą od niego zapalane świece ochrzczonych. Podczas liturgii pogrzebu należy ustawiać paschał przy trumnie na znak, ze śmierć jest dla chrześcijanina jego własną Paschą. Poza okresem wielkanocnym nie należy zapalać paschału ani nie przechowywać go w prezbiterium. (LśP 99). Jeżeli Msza święta pogrzebowa jest sprawowana bez trumny z ciałem zmarłego, zaleca się także zapalenie świecy paschalnej (por. OP 51)
Najnowsze komentarze