Aktualności

Po uroczystościach liturgicznych, świętowanie przeniosło się na plac przy Ratuszu. Tam, po wielu przygotowaniach zaangażowanych w nie osób, mogliśmy zasiąść wspólnie do stołów i cieszyć się towarzystwem ludzi, z którymi tworzymy wspólnotę.

Po porannej akcji przygotowania placu, ustawienia namiotów, stołów, ławek, podłączenia zasilania elektrycznego do podgrzewania wody, po podłączeniu sprzętu nagłaśniającego (a ktoś to musiał przygotować – i tu im serdecznie dziękujemy), przy pięknej pogodzie, mogliśmy zająć miejsce na ławkach pod namiotem lub pod dębem i wzmocnić siły grochówką, którą przygotowała dla nas restauracja Fenix. Panie z Caritas parafialnej, wzmocnione siłami Panów, sprawnie rozlewały grochówkę. Obok można było zaparzyć sobie kawę lub herbatę. A przy grillu czuwał Pan Arek, na którego zawsze możemy liczyć i serwował nam pyszną kiełbasę.

I tak płynnie przeszliśmy do kolejnego etapu świętowania, który bardzo profesjonalnie poprowadziła P. Istiena Boguszewicz-Gnatowicz. Sprawnie przeplatała wywiady z Jubilatem z występami dzieci i młodzieży. Wplatała w to występ naszego Chóru Gaudeamus z Miejsko-Gminnego Ośrodka Kultury w Czerwieńsku pod dyrekcją Bożeny Wesołowskiej.

Po życzeniach, które w imieniu parafian złożyli Państwo Chomziuk i Frąckowiak oraz Pan Trybus i Pani Istiena, jako przedstawiciele katechetów, na scenę wszedł Pan Zbigniew Żołądziejewski, którego zadaniem było rozruszać zebranych (i może już lekko zmęczonych jedzeniem) tańcami. Jak możemy zobaczyć na zdjęciach i filmikach, które niebawem ukażą się na naszym YouTube – taka forma  zaangażowania była bardzo celna.

Na zakończenie na scenie pojawił się Pan Przemysław Szczotko ze swoim Bandem, który niejedną piosenką dał nam do myślenia.

Jeszcze raz dziękujemy wszystkim zaangażowanym, dzięki którym to wszystko mogło się zadziać. Za poświęcenie czasu, który przecież mogli wykorzystać na wypoczynek osobisty. Może taką miarą mierzy się wiarę i trwałość wspólnoty…Jeszcze raz składamy Jubilatowi – ks. Dariuszowi Orłowskiemu życzenia wzrastania w pięknym kapłaństwie, które otwiera się na drugiego człowieka. Niech Mu towarzyszą słowa Jana Marii Vianeya, które zostały wyryte na grawertonie, który otrzymał: Dobry pasterz jest największym skarbem, jaki Bóg może dać parafii.

Zapraszam do Galerii oraz na parafialny kanał YouTube

Galeria

Mszą św. o godz. 10:30 rozpoczęło się świętowanie Uroczystości Bożego Ciała w Czerwieńsku. Wielu wiernych w ławkach kościoła (i przed budynkiem), liczna Służba liturgiczna zawsze wyzwala szybsze bicie serca u tych, którzy Boga traktują poważnie. Widzimy wtedy, że wokół nas dzieje się coś podniosłego, ważnego…

Po Mszy św. obecni w kościele uformowali procesję, w której przygotowanie i prowadzenie angażuje się wielu parafian. Krzyż, świece, sztandary, feretron, baldachim, dzieci z koszyczkami sypiące płatki kwiatów przed Panem Jezusem, dzieci niosące poduszki. I wszyscy, idą od kościoła, nawiedzając poszczególne ołtarze, aby świadcząc o swojej wierze, ofiarować naszemu Panu chociażby tak niewiele – swój czas i zaangażowanie.

W tym roku, ze względu na festyn 30-lecia kapłaństwa naszego proboszcza, procesja zakończyła się uroczystym odśpiewaniem hymnu przy czwartym ołtarzu. Skąd ci, którzy nieśli znaki – przenieśli je do kościoła, a wszyscy pozostali zgromadzili się na placu przy Ratuszu, na obchody jubileuszu kapłaństwa ks. Orłowskiego.

Galeria

Udało mi się być dzisiaj również w Nietkowie, gdzie tamtejsza wspólnota podczas Mszy św. o godz. 9:00 rozpoczęła obchody Uroczystości Bożego Ciała.

Na zakończenie Eucharystii mieszkańcy Nietkowa i Lasek poprzez swoich przedstawicieli złożyli ks. Dariuszowi i ks. Mariuszowi życzenia z okazji święceń kapłańskich. Wybrzmiały słowa głębokie, których treść pokazała zarówno oczekiwania wspólnoty, jak i wzajemną zależność kapłana i parafian.

Na zakończenie Mszy św. Zebrani wyruszyli w procesji Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa, aby swoim świadectwem ogłaszać światu (nawet temu lokalnemu), że wiara bez uczynków jest martwa.

Zapraszam do Galerii, gdzie możemy zobaczyć dzisiejszy dzień okiem obiektywu fotografa

Galeria

Żeby procesja Bożego Ciała, która przemieszcza się z kościoła pomiędzy czterema ołtarzami, mogła się odbyć, ktoś te ołtarze musi przygotować.

W tym roku, w Czerwieńsku trasa procesji była lekko zmieniona, ze względu na organizowany parafialny festyn z okazji XXX-lecia kapłaństwa ks. Dariusza Orłowskiego, to ołtarze przygotowywały w zasadzie te same grupy, wzorem lat ubiegłych.

I tak pierwszy ołtarz, który w tym roku był na budynku Przychodni przy ul. Zielonogórskiej przygotowywali wspólnie mieszkańcy Wysokiego i Dobrzęcina.

II ołtarz, w tym roku budowany był na ul. Strzeleckiej na bramie domu P. Potockiej. Tu angażowała się nasza młodzież.

III ołtarz, tradycyjnie, na wejściu do Szkoły Podstawowej przy ul. Granicznej. I, również tradycyjnie, wykonaniem zajmował się Żywy Różaniec

IV ołtarz – na bramie p. Barańczuków przy ul. Granicznej. Tym zajmowali się żołnierze i kolejarze z ich rodzinami.

Zapraszam do Galerii, gdzie możemy zobaczyć zwykłych „bohaterów” zaangażowanych w te dzieła.

Galeria

Duchowni, którzy w okresie wakacyjnym zmieniają placówkę duszpasterską, we wtorek 28 maja br. odebrali dekrety nominacyjne. Poniżej publikujemy listę tegorocznych zmian personalnych w diecezji. Proboszczowie i administratorzy parafii obejmują urząd 1 sierpnia, natomiast wikariusze parafialni – 26 sierpnia (ewentualne inne terminy podano przy nazwiskach). Zestawienie nie obejmuje parafii prowadzonych przez zgromadzenia zakonne.

PROBOSZCZOWIE

m i a n o w a n i :

 p r z e n i e s i e n i  :

z w o l n i e n i :

ADMINISTRATORZY

m i a n o w a n i :

 z w o l n i e n i :

 WIKARIUSZE

m i a n o w a n i  :

 p r z e n i e s i e n i  :

z w o l n i e n i  :

NEOPREZBITERZY

 ZAKOŃCZYLI POSŁUGĘ W DIECEZJI

 FIDEI DONUM

 STUDIA

INNE

Źródło: https://diecezjazg.pl/wakacyjne-zmiany-personalne-w-diecezji/

Chwalcie łąki umajone… Są to słowa z jednej z pieśni najczęściej śpiewanych w maju, szczególnie podczas nabożeństw majowych. Nie inaczej było dzisiaj, kiedy to parafia (a właściwie jej przedstawiciele) spotkała się po raz pierwszy w Boryniu aby tam wspólnie oddać cześć Maryi w tym tradycyjnym nabożeństwie. I chociaż dzisiaj jest dzień matki, chociaż od 16:00 padał deszcz – to jednak grupka osób przybyła do Borynia, aby tak wspólnie z częścią miejscowej ludności zaśpiewać Maryi. Ale też, aby się spotkać – i tak po prostu – porozmawiać ze sobą.

I było to bardzo udane spotkanie. Jak, to już – można powiedzieć – stało się tradycją (!), miejscowe panie ugościły nas pysznym ciastem i napojami. Siedząc w kręgu, mogliśmy się integrować, co też z całą życzliwością i otwartością czyniliśmy. Jak możemy zobaczyć na załączonych zdjęciach, mieszkańcy włożyli wiele pracy, aby przygotować godne miejsce na to spotkanie: Obraz na ścianie, brzózki wkopane w ziemię, ołtarzyk z krzyżem. I to wszystko na prywatnej posesji, bo w tej miejscowości nie ma krzyża, pod którym zwyczajowo od wieków spotykali się Polacy, aby odprawiać nabożeństwa majowe.

Dziękujemy wszystkim, którzy nas przyjmowali. Tym, z Borynia – dzisiaj, i tym z Wysokiego – tydzień temu, i tym z Nietkowa – 2 tygodnie temu, i tym z Dobrzęcina – 3 tygodnie temu. I chociaż, kiedy podejmowaliśmy tę inicjatywę na spotkaniu nowej Rady Duszpasterskiej, nie byliśmy wolni od obaw, czy to ma sens, kto i gdzie pojedzie, kto i jak nas przyjmie… Ale zawierzyliśmy naszej Matce – Maryi, i Temu, który nas umacnia i prowadzi – Jezusowi Chrystusowi i… jak widać, było warto. Mamy nadzieję, że za rok powtórzymy taką formę nabożeństw majowych. I, że stanie się to tradycją na długie lata.

Zachęcamy do odwiedzenia naszej Galerii oraz do wejścia na parafialny kanał YouTube, gdzie znajdziemy zdjęcia i filmy z minionych wydarzeń, które zaistniały w naszej parafii.

Galeria

Wędrując w tegorocznym cyklu spotkań Kręgu Biblijnego z Listami św. Pawła dotarliśmy do Europy. Wspólnie z apostołem próbowaliśmy przybliżyć sobie dawne czasy. Przybliżyć kontekst miejsca, w której dzieje się akcja Listu do Filipian. Poprzez poznanie kontekstu historyczno-geograficznego, próbowaliśmy przybliżyć sobie zarówno ludzi, do których pisał św. Paweł. Ale też i spojrzeć na niego. Zobaczyć autora tego Listu oczyma adresatów.

Mogliśmy się dowiedzieć, że po raz pierwszy Ewangelia Jezusa dotarła do Europy właśnie przez stosunkowo niewielkie miast. Mogliśmy się też dowiedzieć, że pierwszą ochrzczoną osobą w Europie była Lidia. Kobieta pochodząca z Tiatyry. Trudniąca się handlem tkaninami. Ona i kilka innych kobiet były tymi, na których św. Paweł zbudował pierwszą Wspólnotę chrześcijańska w Europie. Filippi w I wieku naszej ery mogło liczyć ok 15 tys. mieszkańców. A wspólnota chrześcijańska mogła mieć od 150 do 300 osób. Połowa z tych osób była ludźmi ubogimi lub niewolnikami. I ta wspólnota, która sama niewiele dóbr materialnych miała, z całą życzliwością i hojnością posyłała środki na utrzymanie apostoła, który był w więzieniu. Po raz pierwszy też św. Paweł tak otwarcie  o tym mówił. Podobnie, jak o tym, że tylko od tej wspólnoty przyjął takie wsparcie.

Postawa ludzi, którzy słysząc Dobrą Nowinę, w pokorze i cichości serca, bez kalkulacji, dzielili się tym, co mieli w swoim niedostatku. Pokora. Bardzo ważne przesłanie Listu do Filipian. I tu pojawiało się pytanie, które sobie zadawaliśmy. Czy my jesteśmy pokorni? Wsłuchując się w słowa 2. rozdziału, nie sposób nie zadawać sobie tego pytania: czy ja jestem pokorny? Czy moja pokora oparta jest na pokorze Chrystusa? Czy może kierują mną strach przez światem, w którym żyję? A dla polepszenia mniemania o sobie, ubieram tę postawę w górnolotne myśli lub słowa?

Na szczególną uwagę zasługuje. może najważniejszy fragment tego Listu – hymn na cześć Chrystusa, tzw. kenoza. Jak siebie w tym kontekście postrzegamy? Czy na pewno Jezus wywyższony jest naszym Panem? A jeśli wywyższony to gdzie? W zmartwychwstaniu? Czy może na krzyżu? Czy umiem, jak On, dać się najpierw wywyższyć na moje codzienne krzyże życia? Tak w pełni świadomie, przyjmując trud i cierpienie, które za tym idzie. I nie po to, aby światu pokazać, jakim jestem mocarzem, ale po to, aby to przyjęcie mojego krzyża (dostosowanego dla mnie przez Jezusa, ani za lekkiego, ani za ciężkiego – takiego, który jest specjalnie dla mnie), służyło mojej przemianie, po to, aby w tym było świadectwo mojej przynależności do Mistrza – Jezusa Chrystusa.

Pomyślmy, czy poniższy fragment (zaczerpnięty od Pawła Klimczaka OP) do nas przemawia. A jeśli tak, to czy to jest głoszenie Ewangelii, czy głoszenie siebie samego dla świata, w którym żyję. Flp 2.

⁶ On, istniejąc (hyparchon) w postaci Bożej (morfe theou),
nie skorzystał (harpagnon) ze sposobności,
aby na równi być z Bogiem,
⁷ lecz ogołocił (ekenosen) samego siebie,
przyjąwszy postać sługi (morfe doulon),
stając się podobnym do ludzi.
A w zewnętrznej postaci uznany za człowieka,
⁸ uniżył samego siebie,
stając się posłusznym aż do śmierci
– i to śmierci krzyżowej.
⁹ Dlatego też Bóg Go nad wszystko wywyższył
i darował Mu imię ponad wszelkie imię,
¹⁰ aby na imię Jezusa zgięło się każde kolano
istot niebieskich i ziemskich, i podziemnych.
¹¹ I aby wszelki język wyznał,
że Jezus Chrystus jest PANEM
– ku chwale Boga Ojca.

W tym pięknym tekście (według niektórych, mógł być używany jako hymn liturgiczny), Paweł przedstawia pierwsze w Nowym Testamencie tak kompletne spojrzenie na osobę Chrystusa. Wyraźnie wskazuje na trzy stany (etapy) egzystencji Chrystusa.

Jego pierwotnym stanem jest bycie „w postaci Bożej”, które oznacza bycie „równym z Bogiem”. (Słowo morfe wyraża sposób bycia lub ukazywania się, poprzez który poznaje się istotę danej rzeczy.) Mowa tu o sytuacji, która poprzedza ukazanie się w „formie sługi”, a więc poprzedza moment wcielenia. Wskazuje to wyraźnie na preegzystencję Chrystusa, tzn. na Jego istnienie zanim stał się człowiekiem. Preegzystencja Chrystusa jest realna i osobowa (nie chodzi tylko o odwieczne istnienie w umyśle Boga). Chrystus jest podmiotem, który podejmuje decyzję przyjęcia „postaci sługi”. „Bycie w postacie Bożej” i „bycie równym z Bogiem” oznacza więc, że Chrystus dzieli z Bogiem Jego sposób istnienia i Jego boską chwałę. Użycie imiesłowu teraźniejszego „istniejąc” (hyparchon) wyraża trwałość tego stanu. Trudne do przetłumaczenia sformułowanie, które Biblia Tysiąclecia oddaje słowami „nie skorzystał ze sposobności, aby na równi być z Bogiem”, wyraża postawę preegzystującego Chrystusa „Równości z Bogiem” nie uważał za stan, którego miałby używać tylko dla własnej korzyści. Poprzez akt wolnej decyzji „ogołocił samego siebie (ekenosen) przyjąwszy postać sługi”. Akt stania się człowiekiem, a więc fakt wcielenia, jest ukazany jako akt uniżenia preegzystującego Chrystusa. Dobrowolnie rezygnuje z widzialnej boskiej chwały i przez innych postrzegany jest jako zwykły człowiek. Przyjęcie „postaci sługi” – tak jak „bycie w postaci Bożej” – oznacza realne (a nie tylko pozorne czy zewnętrzne) uczestnictwo w ludzkim sposobie istnienia.

Kenoza Chrystusa nie ogranicza się jedynie do przyjęcia ludzkiej kondycji. Jej drugim etapem lub jej wypełnieniem jest posłuszeństwo Chrystusa. Przeżył On całe swoje ludzkie życie w doskonałym posłuszeństwie wobec Boga. Śmierć jest ostatnim aktem przyjętej w uniżeniu śmiertelnej kondycji ?sługi?. Jest to śmierć na krzyżu, a więc wyjątkowo hańbiąca jej forma, zarezerwowana w rzymskim prawie dla niewolników i pozbawionych praw cywilnych najcięższych przestępców.

Konsekwencją radykalnego uniżenia Chrystusa jest Jego „wywyższenie ponad wszystko”, które jest działaniem samego Boga. Warto zauważyć, że autor hymnu przedstawiając uniżenie i wywyższenie Chrystusa nawiązuje wyraźnie do postaci Sługi Pańskiego z Deutero-Izajasza (Iz 52-53). Choć hymn nie używa słowa „zmartwychwstanie”, to tę prawda wyraża fakt „wywyższenia”. Tego wyniesienia na najwyższe miejsce w niebie nie należy rozumieć jako zdobycia lub odzyskania równości z Bogiem. Chrystus nigdy jej nie stracił. Bóg przyznaje „wywyższonemu”, a więc zmartwychwstałemu Chrystusowi godność sprawowania eschatologicznej władzy nad całym wszechświatem. Sprawując najwyższą władzę samego Boga, Chrystus otrzymuje od Niego „imię ponad wszelkie imię”, którym jest imię jedynego Boga – Tetragram, a który greka wyraża przez tytuł „Pan” (Kyrios). Uwielbiony w swoim człowieczeństwie, Chrystus odbiera powszechny hołd od całego stworzenia, hołd zarezerwowany dla samego Boga. Ten, który w bezinteresownym posłuszeństwie przyjął bezsilność sługi czy niewolnika (jak można także przetłumaczyć greckie doulos), otrzymuje teraz powszechne panowanie. Ostatecznym owocem całej misji Chrystusa – Jego uniżenia i wywyższenia – jest „chwała Ojca”. Władza, godność i cześć nabyte przez Chrystusa nie konkurują w żaden sposób z boskością Ojca, przeciwnie, służą chwale Ojca, czyniąc ją powszechnie znaną. To poprzez misję Chrystusa, jedyny Bóg objawia światu swoją tożsamość.

Hymn do Filipian jest więc tekstem niezwykle głębokim chrystologicznie. W połowie lat 50. I w. spotykamy się z jasno wyrażoną wiarą w udział Chrystusa w jedynym bóstwie Ojca. Chrystus dzieli z Ojcem Jego boski sposób istnienia, który poprzedza wcielenie. Stając się człowiekiem nie traci tego sposobu bycia, rezygnuje jednie z należnej Mu boskiej chwały. Uniżenie Chrystusa aż po śmierć na krzyżu, które wyraża Jego całkowity dar z siebie i posłuszeństwo Ojcu, prowadzi do Jego wywyższenia. W swoim człowieczeństwie otrzymuje od Ojca pełnię władzy i wspólnie z Nim odbiera kult uwielbienia od całego stworzenia. Wszystko to każe widzieć w Chrystusie Pana, który jest równy Bogu Ojcu. Nie jest drugorzędnym bóstwem czy ubóstwionym człowiekiem. Wywyższenie Chrystusa do udziału w boskiej władzy nad światem każe widzieć w Nim Tego, który dzieli również z Ojcem Jego boskość.

Galeria

Zgodnie z przyjętym planem odprawiania nabożeństwa majowego w każdą niedzielę maja w innej miejscowości, dzisiaj parafianie zgromadzili się przy krzyżu w miejscowości Wysokie. Spora grupa, w której byli przedstawiciele prawie wszystkich miejscowości naszej parafii oraz nawiedzający nas goście, stawiła się punktualnie o godz. 17:00 pod krzyżem. Tam przywitał nas ksiądz proboszcz, a następnie odśpiewaliśmy pieść Maryjną, po której wybrzmiała Litania Loretańska.

Po zakończeniu nabożeństwa, jak zostało to zapowiedziane wcześniej, mieszkańcy Wysokiego przyjęli nas z całą życzliwością pysznymi ciastami z własnych wypieków. Były też ciepłe i zimne napoje. I w ten sposób może pomału rodzi się tradycja majowych spotkań, których siłą napędową jest Maryją, a Jej czciciele mogą oddać jej hołd i poświęcić czas na budowanie wzajemnych relacji. Nie tylko wewnątrz danej miejscowości, ale ponad podziałami administracyjnymi. Wszak wszyscy mamy jedną Matkę.

Zapraszam do obejrzenia zdjęć.

Galeria

A także do posłuchania Litanii odśpiewanej pod krzyżem w warunkach takich, jakie są tam zwyczajnie każdego dnia.

W sobotę, 18.05.2024 r, w kościele parafialnym w Czerwieńsku po wieczornej Mszy świętej będzie miało miejsce modlitewne czuwanie na Zesłanie Ducha Świętego w naszym życiu. Zapraszamy na godz. 18:50.

Jak każdego roku, tak i dzisiaj wierni w różnych miejscach pielgrzymują do Maryi we wspomnienie Jej pierwszych objawień w Fatimie. Podobnie stało się i w naszej parafii. Grupa tych, dla których ciągle ważnym jest dawanie świadectwa wiary, powędrowała z Czerwieńska do kościoła w Łężycy, w którym miały miejsce uroczystości odpustowe.

Piękna pogoda, liczna grupa pątników z wielu miejscowości (Czerwieńsk, Nietków, Laski, Łężyca, Zielona Góra, Przylep…), i jeden cel – Maryja. Ze śpiewem na ustach, prowadzeni przez nieliczną służbę porządkową, która (z Bożą pomocą) zapewnia bezpieczne przejście, wędrowaliśmy utartym szlakiem. Po uroczystej Mszy świętej, której przewodniczył młody kapłan z parafii Ducha Świętego w Zielonej Górze – ks. Wojciech Lisiewicz w koncelebrze z naszym proboszczem, ks. Dariuszem Orłowskim, odmówiliśmy Litanię Loretańską. a następnie – już tradycyjnie, powędrowaliśmy w procesji wokół kościoła.

Na zakończenie miejscowa społeczność, ugościła nas w sali pod kościołem bardzo dobrą zupą gulaszową i wyśmienitymi ciastami. Tak więc mogliśmy – budując wzajemne relacje, połączeni miłością Matki Bożej do ludzi cieszyć się sobą nawzajem. Uśmiechom i życzliwym rozmowom nie było końca. Dziękujemy gospodarzom miejsca na czele z ks. Zygmuntem Zimnawoda, który dyskretnie, ale z baczną uwagą doglądał wszystkiego, za tak miłe przyjęcie naszych pielgrzymów.

Galeria

Homilia wygłoszona przez ks. Wojciecha