Dzieje kościoła

W październiku 2007 roku, podczas rozmów jakie na tutejszej plebani prowadzili ks. Paweł Konieczny, ks. Arkadiusz Wiącek, Przemysław Galczyk i Zygmunt Przybyła, narodził się pomysł przygotowania wystawy, upamiętniającej dzieje Kościoła w Czerwieńsku. Wkrótce do tego grona dołączyły Anna Bondia i Lucyna Majorczyk. Tłumaczenia tekstów z języka niemieckiego podjął się Tomasz Zbieski. W ten sposób powstał zespół, który zajął się pracami niezbędnymi do przygotowania ekspozycji. Doświadczaliśmy pomocy i życzliwości wielu osób, związanych z naszą parafią. Wszystkim tym, którzy przyczynili się do przygotowania tej wystawy staropolskim „Bóg zapłać” dziękujemy.
Wystawa jest nadal otwarta. Każdy, kto pragnie podzielić się swoją wiedzą i posiadanymi zbiorami z dziejów naszego kościoła, może to uczynić. Liczymy bardzo, że z dnia na dzień wiedza o historii tej świątyni i ludziach, którzy wokół niej gromadzili się, by doświadczać wspólnoty z Bogiem, będzie coraz większa.

Twórcy wystawy. Od lewej: Zygmunt Przybyła, Przemysław Galczyk, Anna Bondia, ks. Arkadiusz Wiącek, Lucyna Majorczyk, ks. Paweł Konieczny

Wspólnotę tworzą obecnie parafianie (ok. 6900 wiernych) gromadzący się przy kościele parafialnym w Czerwieńsku oraz przy kościołach filialnych w Nietkowie i Łężycach. Do parafii należą mieszkańcy Czerwieńska, Lasek, Borynia, Nietkowa, Wysokiego, Dobrzęcina, Łężycy i Wyszyny. W naszej parafii działają wspólnoty i stowarzyszenia do których należą dorośli, dzieci jak i młodzież.

Żywy Różaniec

Raz w miesiącu Żywy Różaniec dokonuje zmiany tajemnic różańcowych, w kościele parafialnym w pierwszą sobotę miesiąca, a w kościołach filialnych w pierwszą niedzielę miesiąca. Ta wspólnota prowadzi modlitwę różańcową przed każdą Mszą świętą w tygodniu polecając Panu Bogu przez Maryję naszą parafię i sprawy całego Kościoła.

Służba liturgiczna ołtarza

Służba liturgiczna ołtarza to ministranci i lektorzy (w naszej parafii ok. 60), którzy posługują przy celebracji Mszy świętej oraz przy sprawowaniu pozostałych sakramentów i innych czynności obrzędowych (pogrzeb, nabożeństwa itp.). Ministranci spotykają się raz w tygodniu na spotkaniach formacyjnych.

Ruch Swiatło – Życie

Wspólnota oazowa jest grupą gromadzącą dzieci i młodzież z terenu naszej parafii. Spotkania odbywają się raz w tygodniu i są prowadzone przez animatorów. Grupa oazowa wraz ze scholą w sposób szczególny przygotowuje cotygodniową niedzielną Mszę Świętą o godzinie 11.00. Oprócz komentarzy, procesji z darami i modlitwy wiernych, przygotowywany jest również psalm i inne pieśni. Wspólnota oazowa bierze również czynny udział w różnorakich okolicznościowych
misteriach i czuwaniach. Członków tej wspólnoty łączy szczególna więź przyjaźni i koleżeństwa, wynikająca z bezinteresownej miłości AGAPE.

Schola

Składa się ona z dzieci i młodzieży i prowadzona jest przez animatorki. Swoimi głosami wychwalamy Pana na Mszach dziecięcych, które są zawsze w niedzielę o godz. 11.00, ale także na innych Mszach świętych i na nabożeństwach związanych z różnymi okresami roku liturgicznego. Co piątek schola zbiera się w salce, by przećwiczyć pieśni na najbliższą Mszę świętą oraz nauczyć się nowych. Przygotowuje również adoracje i czuwania na różne okresy roku liturgicznego.

Przyjaciele Paradyża

W tym roku powstała w naszej parafii grupa Przyjaciół Paradyża. Członkowie tej wspólnoty spotykają się w każdy pierwszy czwartek miesiąca na Mszy świętej i adoracji Najświętszego Sakramentu. Spotykamy się, aby modlić się w intencji powołań kapłańskich i zakonnych oraz o potrzebne łaski i Boże błogosławieństwo dla alumnów naszego Seminarium, ich profesorów i wychowawców. Po modlitwie jest spotkanie formacyjne.

Parafialny Zespól Caritas

Od października zeszłego roku został powołany Parafialny Zespół Caritas. To grupa osób bezpośrednio zaangażowanych w działalność charytatywną w parafii. Ich zadaniem jest m.in. realizowanie i koordynowanie, w miarę możliwości i środków, inicjatyw i zadań stawianych przez Caritas Diecezji Zielonogórsko-Gorzowskiej oraz zadań pojawiających się w społeczności parafialnej. To grupa podejmuje takie zadania jak: doraźna pomoc potrzebującym, rozdawanie żywności, ubrań, rozprowadzanie świec Wigilijnego dzieła pomocy dzieciom, współorganizowanie Wigilii dla starszych i samotnych, udział w akcji Rodzina Rodzinie, Dar serca, koordynowanie inicjatywy „skrzydła” i stypendium dla osób zdolnych pochodzących z biednej rodziny. Do zadań PZC należy także mobilizowanie innych parafian do czynnego realizowania przykazania miłości bliźniego i kultywowania parafialnych i rodzinnych zwyczajów charytatywnych.

Grono Wspierających Ubogich

Jedną z form ożywienia ducha czynnej miłości bliźniego, a jednocześnie uświadomienia chrześcijańskiego obowiązku pomocy ubogim jest Grono W spierające Ubogich. Grupa ta związana jest z Parafialnym Zespołem Caritas jest to forma wspierającego członkostwa w PZC. Członkowie GWU to grupa wiernych, którzy zadeklarowali składanie regularnej, comiesięcznej ofiary – „złotówki dla najbiedniejszych” (w duchu idei biskupa Wilhelma Pluty).

Grupa Charytatywna

To grupa osób zajmująca się przygotowaniem, przy pomocy Parafialnego Zespołu Caritas i ludzi dobrej woli Wigilii dla starszych i samotnych.

Wspólnota Krwi Chrystusa

Jest duchową rodziną skupiającą osoby świeckie i zakonne, które zobowiązują się pogłębiać duchowość Przenajdroższej Krwi Chrystusa i żyć Nią. Głównym zadaniem ruchu jest formacja duchowa jego członków, która powinna wpływać na otoczenie, przede wszystkim w rodzinie, ale również w miejscu pracy, parafii. Formacja ta odbywa się w czasie rekolekcji i skupień w Domu Misyjnym, a także podczas spotkań w parafii i diecezji.

Istnieje w naszej parafii grupa ludzi zajmująca się dekoracją naszych świątyń. Pomagają przygotować kościół do różnych świąt i nabożeństw liturgicznych. Są to przede wszystkim święta Bożego Narodzenia i Wielkanoc.

Rada parafialna

To „ciało doradcze” ks. Proboszcza w sprawach związanych z kościołem, głównie przeprowadzaniem remontów w kościele. Pomagają w zbieraniu funduszy na cele remontowe. Włączają się w przygotowanie świątyni do świąt Bożego Narodzenia. W tym roku zostały obite ławki, zmienione oświetlenie, poprawione opierzenie dachowe, rozpoczęta została wymiana witraży.

Około 1550 roku Sebastian von Rothenburg, właściciel Nietkowa, założył w okolicy dzisiejszego młyna w Czerwieńsku zameczek myśliwski. W okół niego w krótkim czasie powstała osada rzemieślnicza. Miejsce to nazwano Nowym Nietkowem i znajdowało się ono na terenie ówówczesnej Brandenburgii. Niedaleko od niego, między dzisiejszymi Płotami a Czerwieńskiem, przebiegała na rzeczce „Goldene Lunze” (pal. „Złota Łącza” lub „Złoty Potok”) granica państwowa, za którą położone już były tereny Śląska. Mniej więcej w tym samym czasie członkowie rodziny von Rothenburg stali się gorącymi zwolennikami idei Marcina Lutra, niemieckiego zakonnika, który w 1517 roku ogłosił 95 Tez, w których zawarł główne zasady nowego ruchu religijnego zwanego reformacją. W 1592 roku w Nietkowie rozpoczął działalność duszpasterską pierwszy pastor ewangelicki – Georg Praetorius, sprawując swój urząd do 1612 roku. Zakres jego posługi obejmował także mieszkańców Nowego Nietkowa.
W 1618 roku wybuchła w Europie wojna, zwana trzydziestoletnią. Toczona była między protestancką częścią państw Rzeszy niemieckiej, a katolickimi cesarzami z dynastii Habsburgów. Zakończona w 1648 roku, z jednej strony spowodowała zapewnienie wolności wyznania na terenie Rzeszy (więc także na terenie posiadłości rodziny von Rothenburg), z drugiej rozpoczęcie prześladowań protestantów na Sląsku. Wielu duchownych ewangelickich zostało zmuszonych do emigracji. Przybywali oni m.in. na teren Brandenburgii. Los taki spotkał trzech duchownych Georga Miillera z Drzonkowa, Christopha Reiche z Zagórza (niem. Jonasberg) i Dubeliusa z Zielonej Góry. Przybyli oni do Nietkowa i zainteresowali ówczesnego jego właściciela Hansa Christopha von Rothenburg problemami protestantów na Sląsku. Ten postanowił poprosić elektora brandenburskiego Fryderyka Wilhelma o zgodę na wybudowanie na terenie swojej posiadłości – blisko wspomnianej wyżej granicy – świątyni, która służyłaby prześladowanym wyznawcom protestantyzmu. 3 marca 1654 roku wydano stosowne zezwolenie i już w listopadzie tego roku, przy wsparciu finansowym graf a von Rothenburg, oddano do użytku na terenie Nowego Nietkowa tzw. kościół graniczny. Nie posiadamy informacji na temat wyglądu budynku, musiała jednak być to niewielka kapliczka. Pierwszym jej pastorem został Christoph Reiche, który sprawował swój urząd w sumie przez 30 lat. Pierwsze informacje dotyczące życia religijnego zawarte zostały w księdze kościelnej z 1655 roku. Pastor Reiche zmarł 12 lutego 1681 roku i został prawdopodobnie pochowany na miejscowym cmentarzu (teren dawnej tzw. „małej szkoły” przy ulicy ks. L. Muchy). Wybudowanie kościoła granicznego w Nowym Nietkowie, z racji jego atrakcyjnego położenia blisko granicy, spowodowało szybki napływ ludności ze Śląska. Właściciele Nowego Nietkowa zaczęli starać się o nadanie osadzie i terenom wokół świątyni praw miejskich. 24 . stycznia 1690 roku elektor brandenburski wydał dokument. Tego dnia utworzono miasto Rothenburg an der Oder, które odtąd rozwijało się na południe od dalej istniejącego Nowego Nietkowa. Wybudowanie w 1654 roku świątyni i związany z tym rozkwit życia religijnego wpłynęły więc zasadniczo na powstanie i rozwój miasta Czerwieńsk. Drugim pastorem powstałego w 1654 roku kościółka stał się Johannes Reiche, syn Christopha. Objął urząd w 1681 roku, czyli po śmierci ojca. W 1700 roku zdołał kupić budynek na plebanię, choć sytuacja finansowa wspólnoty była trudna. Największym osiągnięciem pastora J. Reiche było jednak wybudowanie w 1707 roku nowego i obszerniejszego kościoła granicznego. Świątynia konstrukcji szachulcowej powstała
na planie prostokąta. Nawy boczne posiadały dwie kondygnacje okien, co świadczy o istnieniu wewnątrz kościoła balkonów. W tym roku mija więc 300 lat od powstania drugiego w kolejności chronologicznej kościoła na terenie miasta Czerwieńsk. Pastor Johannes Reiche zmarł 5 października 1716 roku.

Wieża kościelna, będąca pozostałością po świątyni ewangelickiej w Zagórzu (Jonasberg).
To stąd pochodził pierwszy pastor w dawnym Czerwieńsku – Christoph Reiche.
Kościółek uległ zniszczeniu 25 maja 1858 roku podczas burzy.

Świątynia wybudowana w 1707 roku przez pastora Johannesa Reiche. Była drugim tzw. kościołem granicznym w naszej miejscowości (pierwszy powstał w 1654 roku).
Świątynia konstrukcji szachulcowej, wewnątrz posiadała balkony. Wymagała od czasu swego powstania wielu remontów.
Ostatecznie została rozebrana w 1877 roku, na podstawie decyzji pastora Adolfa Uhse.
Na jej miejscu znajduje się dziś kościół parafialny p.w. Św. Wojciecha.

Pieczątka, przedstawiająca kościół graniczny z 1707 roku.
Napis w języku niemieckim: „Ewangelicka wspólnota religijna w Rothenburgu I Oder 1707 – 1877”.

9 maja 1717 roku, w dzień swoich urodzin, pastorem w Rothenburgu an der Oder został Johann Joachim Schirmer, urodzony w 1688 roku w Zielonej Górze. Był on niezwykle lubianym i cenionym przez wiernych duchownym. Sprawił, że wzrosła liczba wiernych pragnących uczestniczyć w jego nabożeństwach i praktykach religijnych przez niego sprawowanych. Jednak, gdy w 1742 roku na Śląsku skończyły się prześladowania Schirmer opuścił Rothenburg i wrócił do Zielonej Góry. Posiadamy także informacje o kolejnych pastorach Rothenburga an der Oder. W latach 1742 – 1748 funkcję tę sprawował Christoph Georg Lubasch. Jego następcą w 1748 roku został Reyfeld Adolph Ambrosius Hermann, który swój urząd sprawował do końca XVIII wieku.
W połowie XIX wieku, w związku z wydarzeniami, jakie miały miejsce w Europie, a dla których przyjmuje się umowną nazwę Wiosny Ludów, zmieniła się sytuacja religijna mieszkańców dawnego Czerwieńska. Pastorem wczas był Martin Gottfried Julius Schöne. W 1848 roku został on wybrany posłem do parlamentu pruskiego w Berlinie. Z powodu swojej działalności politycznej oraz zaniedbywania obowiązków duchownego został zawieszony na urzędzie. Jednak ambicja nie pozwalała mu poddawać się. Postanowił dla swoich wiernych stworzyć wolny zbór ewangelicki. W 1851 roku nowa wspólnota religijna wybudowała w Czerwieńsku nowoczesną świątynię, kta miała stać się jej wizytówką. Musiała ona robić olbrzymie wrażenie, przy starej i niższej, stojącej kilkadziesiąt metr obok szachulcowej budowli z 1707 roku. Odtąd dawny Czerwieńsk miał dwie wspnoty religijne i dwa kościoły.
Wybudowana w 1707 roku świątynia wymagała licznych remontów. Zawarte w źródłach informacje wskazują, że od jej powstania do końca XIX stulecia podejmowano wiele działań, mających na celu uchronienie kościoła przed zniszczeniem. Kiedy w 1864 roku pastorem ewangelickiej wspnoty został Adolf Uhse postanowiono jednak rozebrać stary kościół i wybudować nowy. Bez wątpienia motywacją do podjęcia się tego przedsięwzięcia była z jednej strony konieczność, z drugiej pewna zazdrość o wygląd kościoła pastora Schöne.
W niedzielę 21 stycznia 1877 roku odprawiono w starym ewangelickim kościele ostatnie nabożeństwo. Budowa zakończyła się w grudniu 1877 roku, co i dziś wzbudza podziw. Kościół wybudowano z cegły. Posiadał on jedną nawę, z typowymi dla takich obiektów balkonami, zamkniętą półkolistym prezbiterium. 13 grudnia 1877 roku nastąpiło uroczyste otwarcie nowej świątyni. Dzięki wzmiance w gazecie „Grünberger Wochenblatt” znane są szczegóły uroczystości. Uczestniczyło w niej wielu duchownych, nauczycieli i mieszkańców z okolicznych miejscowości. Przed wejściem do świątyni pastor Uhse otrzymał klucze do kościoła. Następnie superintendent dr Erdman wygłosił okolicznościową mowę i dokonał aktu poświęcenia, poczym zostało odprawione uroczyste nabożeństwo. Kazanie wygłosił pastor Uhse, w oparciu o wers z Księgi Rodzaju (28,17) „Nic tu innego tylko dom Boga i brama do nieba”. W dniu oddania do użytku dla wiernych nowej świątyni na kościelnej wieży zabrzmiały dwa dzwony. Służą one do dziś, ogłaszając ważniejsze wydarzenia czy wzywając wiernych na nabożeństwa.
Wybudowany w 1877 roku kościół, jako świątynia dla ewangelików, służyła wiernym do końca II wojny światowej. W lutym 1945 roku Czerwieńsk zajęły wojska radzieckie, a miasto znalazło się w granicach państwa polskiego. Zaczął się nowy rozdział w jego historii.
W latach, 1654 -1945, kiedy świątynia w Czerwieńsku służyła wiernym – ewangelikom opiekę duszpasterską sprawował pastor.
Pierwszym znanym duchownym był Christoph Reiche z Zagza, ostatnim pastor Schiller, który zakończył swą posługę w 1945 roku.
Nie posiadamy jednak informacji o wszystkich pastorach. Nadal w tej mierze trwają badania.
Tablica ta została poświęcona tym wszystkim, znanym choćby tylko z imienia i nazwiska, duchownym.

Christoph Reiche
pastor w latach 1654 – 1691

Johannes Reiche
pastor w latach 1691 – 1716

Johann Joachim Schirmer
pastor w latach 1717 – 1742

Christoph Georg Lubasch
pastor w latach 1742 – 1748

Reyfeld Adolph Ambrosius Hermann
pastor w latach 1748 – 1799

Martin Gottfried Julius Schöne
pastor w latach 1848 – 1850

Adolf Uhse
pastor w latach 1864 – 1890 (?)

Pastorzy znani jedynie z nazwiska:

***
Tornow (XIX w.)
***
Schmidt (ok. 1914 r.)
***
Zimmer (ok. 193 3 r.)
***
Schiller (ok. 1937 r. – 1945 r.)
***

W połowie XIX stulecia na terenie dawnego Czerwieńska z dotychczasowej ewangelickiej wspólnoty wyłoniła się odrębna grupa religijna. Na jej czele stanął miejscowy pastor Martin Julius Gottfried Schöne.
W 1848 roku pastor Martin Schöne zdecydował się, jako jeden z wielu duchownych ewangelickich, kandydować do pruskiego parlamentu. Został wybrany i wyjechał do Berlina.
W listopadzie 1848 roku na znak protestu przeciwko działaniom monarchy pruskiego 42 posłów pruskiego zgromadzenia narodowego, w tym pastor Schöne, zainicjowało kampanię odmowy płacenia podatku (tzw. „Steuerverweigerung”). Udział pastora w tej mierze spowodowały wytoczenie mu procesu. Wkrótce także Konsystorium Ewangelickie we Wrocławiu zawiesiło Schönego w obowiązkach pastora. Ten jednak nie poddał się. W 1850 roku postanowił utworzyć w ówczesnym Czerwieńsku „wolny zbór ewangelicki” („freie evangelische Gemeinde”).
Nowa wspólnota religijna pastora Schöne postanowiła wybudować dla swoich potrzeb świątynię. 11 kwietnia 1851 roku wmurowano kamień węgielny. 17 sierpnia tego roku odbyło się w nowym kościele pierwsze uroczyste nabożeństwo. 8 listopada 1851 roku zawieszono gałkę i krzyż na kościelnej wieży, 30 dnia tego samego miesiąca świątynia została uroczyście konsekrowana. W ten sposób Rothenburg w połowie XIX wieku zyskał drugi obiekt sakralny (obecnie zabytkowy budynek zmienił swój charaktórer – znajduje się tu narzędziownia, „Budomont”).
Od początku istnienia wspólnota pastora Martina Schöne cieszyła się ogromnym zainteresowaniem. W pierwszym roku jej istnienia należały do niej aż 872 osoby z ówczesnych miejscowości: Czerwieńska, Nowego Nietkowa, Płotów, Zagza, Przylepu, Łężycy i Wysokiego.
Pastor Martin Schöne, oprócz sprawowania obowiązków duchownych i przewodzenia swojej wspólnocie religijnej czy zajmowania się polityką, udzielał się także jako społecznik. Założył „Der Pastor Schöne’s Hilfsverein” („Towarzystwo Pomocy pastora Schöne”), z siedzibą w ówczesnej Zielonej Gze.
Działalność pastora Martina Schöne zakończyła się w styczniu 1858 roku. Wówczas duchowny opuścił swoją wspólnotę i wyjechał prawdopodobnie do Ameryki. Wspólnota istniała dalej, jednak w 1869 roku, po stracie swego przywódcy, wyznawcy postanowili przyłączyć się do struktur Kościoła staroluterańskiego.

Pocztówka wydana w 1927 roku z okazji 50-lecia budowy świątyni.

Strona tytułowa spisu duchownych ze Śląska dokonanego przez Siegismunda Justusa Ehrhardts’a i wydanego w Legnicy w 1782 roku.

Przedwojenna fotografia przedstawiająca ołtarz główny świątyni z 1877 roku.

Mapa z 1811 roku, przedrukowana w 1935 roku w gazecie „Grünberger Wochenblatt”. Zaznaczono m.in.: kościół (Kirche), ratusz (Rathaus), dawną szkołę – obecnie plebania (Schulhaus), dawną plebanię – obecnie budynek mieszkalny (Prediger), cmentarz (Kirchhof).

Pastor Martin Gottfried Julius Schöne.

W połowie XIX wieku stworzył w Czerwieńsku „wolny zbór ewangelicki”.
Portret duchownego znajduje się w Centralnym Archiwum Ewangelickim w Berlinie.
Jest to dotychczas najstarszy znany wizerunek mieszkańca naszej miejscowości.
Wykonano go około 1848 roku.

Oryginał pocztówki z początku XX wieku, przedstawiającej wygląd ulicy Zielonogórskiej (Grünberger Straße) od strony północnej.
W tle widoczna świątynia staroluterańska.

Pocztówka przedstawiająca świątynię, wybudowaną w 1851 roku przez wspólnotę pastora Martina Schöne. U góry widok kościoła od strony północnej. Na dole wnętrze świątyni.

Pocztówka z pierwszej połowy XX wieku.
Na zdjęciu dzisiejsza ulica Zielonogórska (Grünberger Straße) – widok od strony północnej. W głębi po prawej stronie widoczna jest świątynia wybudowana w 1851 roku przez wspólnotę religijną pastora Martina Schöne. Obecnie w obiekcie znajduje się zakład produkcyjny „Narzędziownia – Budomont”.

Sonntag den 21 Januar 1877
Rothenburg a O.

Sonntag den 21 Januar wird mit entschprechender Feierlichkeit der Schlußgottesdienst in der hiesigen alten evangelischen Kirche stattfinden. Altar, Kanzel und das Gehäuse der Orgel sollen auch in dem Neubau Aufstellung finden. Wahrend nun das Altar und die Kanzel durch ihre wundervolle Schnitzerei jeden Kunstkenner entzücktóren, dürfte dies bei dem Gehäuse der Orgel weniger der Fall gewesen sein, da dieses nur aus glatten Brettern besteht, welche noch hie und da die Spuren ehemaliger Schnitzerei aufweisen. Die Confirmation der diesjährigen Confirmanden des hiesigen Kirchspiels soll in dem eine Stunde von hier gelegen Polnisch Nettkow stattfinden. Der Gottesdienst soll, wie schon früher erwäht in dem zur Parochie gehörigen Schulhäuser und sonstige kirchliche Handlungen in einem Zimmer des Ortsgeistlichen abgehalten werden. Den Neubaum der Kirche wird der Maurerpolier Spät aus Pommerzig unter Assistenz des Herrn Kreisbaumeisters leiten.

Niedziela, 21 stycznia 1877
Rothenburg a O.

W niedzielę 21 stycznia w tutejszym starym kościele ewangelickim zostanie odprawione z przysługującą tej uroczystości podniosłością ostatnie nabożeństwo. Ołtarz, ambona i korpus organ powinny znaleźć swoje miejsce w nowym budynku kościoła. Podczas gdy ołtarz i ambona ze względu na przepiękne rzeźbienia zachwycają każdego znawcę sztuki, to już prawdopodobnie nie będzie mowy o takowym zachwycie patrząc na kościelne organy. Zbudowane zostały one bowiem z prostych desek, jednakże tu i tam widać jeszcze ślady dawnych prac snycerskich. Konfirmacja tegorocznej grupy dzieci tutejszej parafii powinna odbyć się w położonym stąd o godzinę Polskim Nietkowie. Nabożeństwa będą odprawiane, jak już wcześniej wspomniano, w należących do parafii budynkach szkolnych, a pozostałe kościelne obrządki będą odbywać się w pokoju miejscowego duchownego. Budową nowego kościoła będzie kierował mistrz murarski Spät z Pomorska pod asystą okręgowego mistrza budowniczego.

Sonntag den 16 Dezember 1877

Man schreibt uns aus Rothenburg an der Oder: Am 13 dieses Manat fand die feierliche Einweihung der hiesigen neuerbauten ewangelichen Kirche durch den Generalsuperintendenten Herrn Dr. Erdmann aus Breslau statt. Zu dieser Festlichkeit hatten sich außer der zahlreichen Kirchgemeinde und vielen der Herren Geistlichen und Lehrem des Grünbergen Kreises eine großse Anzahl Fremder eingefunden. Die Feierlichkeit nahm gegen 10 Uhr Vormittags ihren Anfang. Vom Schulhause aus ging der Zug der Schulkinder und Musikanten, begleitet von den Herren Lehrern unter Gesang vor das Pfarrhaus, wo die Festgäste versammelt waren. Hier hielt der Herr Superintendent Aebert in dem Zimmer, in dem während des Neubaues die kirchlichen Handlungen abgehalten wurden, eine Abschiedsrede. Der Festzug bewegte sich hierauf unter dem Geläute der Glocken und unter dem Gesangen des Liedes – „Sei Lob und Ehr dem höchsten Gut” von Pfarrhause aus urn das Gotteshaus bis zum Hauptportal. Hier übergab Herr Kreisbaumeister Weinert mit einer kurzen Ansprache, den Schlüssel der Kirche Herm Pastor Uhse. Dieser überlieferte ihn mit dankenden Worten gegen das Patrocinium dem Vertreter desselben, Herrn Rentmeister Bachnick, welcher denselben mit dem Wunsche, daß der Herr Pastor Uhse lange an diesem Gotteshause amtiren möge, in die Hände des Herm Generalsuperintendenten übergab. Nach feierlicher Ansprache desselben an die Anwesenden öffnete dieser die Thür, durch welche der Festzug eintrat. Hieraus folgte Weihrede, Weihakt und Weihegebet. Dann wurde von den anwesenden Herren Lehrern unter Leitung des Herrn Kantor Aulich der 84. Psalm gesungen. Alsdann hielt der Herr Superintendent Aubert unter Assistenz zweier Amtsbrüder die Liturgie ab, an welche sich ein Lied für gemischten Chor anschloß. Die Festpredigt hielt Herr Pastor Uhse über 1. Mose 28,17 – „Hier ist nichts anders, derm Gottes Haus, und hier ist die Pforte des Himmels”. Nach dem Gasange des 4. Werses des oben erwähnten Liedes folgte Kollektóre und Segen vom Herrn Generalsuperintendenten. Mit dem Gesange des Liedes – „Nun danket alle Gott”, wurde die Feierlichkeit gegen 1 Uhr Nachmittags geschlossen. Gegen 2 Uhr gab der Herr Pastor den Festgästen in der Bahnhofsrestauration ein Diner, während die anwesenden Lehrer in der Brauerei bewirthet wurden.

Niedziela, 16 grudnia 1877

Napisano do nas z Rothenburga (obecnie Czerwieńska) nad Odrą: 13 bieżącego miesiąca odbyło się uroczyste poświęcenie tutejszego nowo wybudowanego kościoła ewangelickiego, przez generalnego superintendenta dr. Erdmana z Wrocławia. Na uroczystość tą przybyła, poza licznymi członkami wspnoty kościelnej, wieloma duchownymi i nauczycielami okręgu Zielona Ga, wielka liczba-przyjezdnych gości. Uroczystość rozpoczęła się około godz. 10 przed południem. Z domu szkolnego pod plebanię, gdzie zgromadzili się goście, wyruszył poch śpiewających uczni i muzykant, prowadzonych przez nauczycieli. Tutaj w pokoju, w ktym to podczas budowy odbywały się kościelne czynności, superintendent Ebert wygłosił mowę pożegnalną. Poch następnie przemieścił się przy dźwięku bijących dzwon i pieśni „Niech będzie chwała i cześć najwyższemu dobru” spod plebani, okrążając kościół, przed drzwi główne. Tutaj okręgowy mistrz budowniczy Weinert po krkim przemieniu przekazał pastorowi Uhse klucze do kościoła, ten zaś przekazał je z dziękczynnymi słowami zastępcy mistrza budowniczego, panu Bachnikowi, kty z kolei życzeniem, by pastor Uhse jak najdłużej mógł spra~ować urząd w domu bożym, przekazał klucze na ręce generalnego superintendenta. Po uroczystej przemowie superintendent w obecności przybyłych otworzył drzwi, przez które weszła procesja. Tutaj nastąpiły: mowa poświęcająca, akt poświęcenia i modlitwa poświęcenia. Następnie został zaśpiewany przez obecnych nauczycieli pod kierunkiem kantora Aulicha Psalm 84. Poczym superintendent Aubert przy pomocy dwh braci z urzędu odprawił liturgię, po której zaśpiewał ch. Swiąteczne kazanie wygłosił pastor Uhse na podstawie Księgi Rodzaju (28,17) „Nic tu innego tylko dom Boga i brama do nieba”. Po śpiewie 4 wersu wyżej wspomnianej pieśni nastąpiła kolekta i błogosławieństwo dokonane przez generalnego superintendenta. Pieśnią „Wszyscy dziękujcie Bogu” uroczystość zakończyła się około godz. 13 po południu. Godzinę później pastor wydał dla zaproszonych gości w restauracji dworcowej obiad, podczas gdy obecni na uroczystości nauczyciele byli podejmowani w browarze.

Przedwojenna pocztówka, przedstawiająca wnętrze świątyni z 1877 roku.

Pocztówka z lat 40-tych XX wieku. Na zdjęciu widoczna panorama miasta z lotu ptaka, w tym budynek świątyni.

Pocztówka z początku XX wieku. Widoczna fasada świątyni.

Pocztówka z początku XX wieku. Po lewej wizerunek budynku kościoła od strony wschodniej. Powyżej wejście do świątyni od strony południowej.

Przedwojenne organy kościelne, wykonane przez firmę rodzeństwa Walter.

Pocztówka z początku XX wieku. Widoczny budynek szkolny z XIX wieku, następnie siedziba pastora. Obecnie plebania.

Pocztówka z początku XX wieku, przedstawiająca świątynię z 1877 roku.

Kriegerdenkmal – pomnik ku czci ofiar wojny. Ustawiony przed świątynią z 1877 roku na miejscu dzisiejszego krzyża.

Grobowiec rodziny Brunzel, właścicieli młyna w Nowym Nietkowie (część dzisiejszego Czerwieńska), znajdujący się na cmentarzu komunalnym. Na tablicy napis w języku polskim i niemieckim: „Zmarłym pamięć, grobom pokój. Symboliczna mogiła byłych mieszkańców gminy, ktzy tworzyli jej historię do 1945 roku. Prochy ich pozostały na cmentarzach gminy i miasta Czerwieńsk”.

Cmentarze są wydzielonym terenem pochówku zmarłych osób. W wielu kulturach traktowane są one jako miejsca, którym należy się szacunek i o które należy szczegnie dbać. Pierwszy cmentarz, jaki istniał na terenie Czerwieńska, został założony prawdopodobnie w połowie XVI wieku, w momencie, gdy właściciele Nietkowa, rodzina von Rothenburg, zbudowali niewielki dworek myśliwski, wokół którego powstała osada rzemieślnicza zwana Nowym Nietkowem. Nie posiadamy jednak ostatecznych dowodów na jego istnienie.
W 1654 roku wybudowano na tym terenie pierwszy kościół graniczny. Wokół niego zaczęto chować zmarłych. Cmentarz stopniowo ulegał rozszerzaniu i na początku XIX wieku obejmował już znaczny obszar (dzisiejszy teren wokół kościoła parafialnego i na północ od niego wzdłuż ulicy ks. Ludwika Muchy do tor kolejowych).
W XIX wieku władze miejskie zaczęły szukać nowej lokalizacji dla cmentarza. Z jednej strony dotychczasowy okazał się za mały, z drugiej jego położenie w centrum miasta stwarzało swoiste problemy. Nowe miejsce, daleko poza miastem, okazało się odpowiednie. Odtąd korzystano z nowego cmentarza, stary został zlikwidowany.

Nagrobek właściciela Nietkowa Friedricha Wilhelma Constantina Grafa von Rothenburg, zmarłego w 1932 roku w Zielonej Górze. Uchroniony przed zniszczeniem, sprowadzony na cmentarz w Czerwieńsku 6 sierpnia 2007 roku.

Tablica nagrobkowa dziecka, zmarłego w 1927 roku i pochowanego na miejscowym cmentarzu.

Najstarszy zachowany obiekt z przykościelnego cmentarza. Nagrobek trójki dzieci:

Johanna Dorothea Gottlieb
ur.12.11.1719
zm. 15.11.1719

Johann Gottlieb
ur. 12.11.1719
zm. 21.11.1719

Maria Magdalena Gottlieb
ur. 28.10.1722
zm. 1722

Nagrobek rodziny Starost, od 1890 do 1945 roku właścicieli miejscowego tartaku.

Pocztówka, przedstawiająca budynek kościoła parafialnego p.w. Sw. Wojciecha w Czerwieńsku.
Fot. K. Wojciechowski

W lutym 1945 roku Czerwieńsk zajęły wojska radzieckie, a samo miasto znalazło się w granicach państwa polskiego. Wkrce zaczęli przybywać tutaj pierwsi osadnicy. Już 15 września 1945 roku katolicki ksiądz dokonał tutaj pierwszego chrztu. 22 grudnia 1945 roku dokonano poświęcenia świątyni. 6 marca 1946 roku nastąpiła erekcja parafii. Odtąd dotychczasowy ewangelicki kościół służył katolikom. Dzięki ich staraniom świątynia została zachowana w prawie niezmienionym stanie. Nie można było tego powiedzieć o drugiej świątyni, wybudowanej w 1851 roku przez pastora Schöne. Została ona oszabrowana, obecnie znajduje się w niej zakład produkcyjny.
Pierwszym proboszczem nowej katolickiej parafii w Czerwieńsku został ks. Ignacy Zoń. Pochodził z południowej Polski i w czasach okupacji działał w podziemnym harcerstwie w Limanowej. 20 stycznia 1946 roku dokonał w Czerwieńsku pierwszego chrztu. Został on zapamiętany przez mieszkańców jako kapłan niezwykle życzliwy, pełen troski o powierzonych sobie wiernych. Życie nie szczędziło jednak ks. Zoniowi trudności. W 1953 roku został skazany na 8 lat więzienia. Zwolniono go dopiero rok później.
W 1952 roku proboszczem parafii w Czerwieńsku został ks. Ludwik Mucha. Urodzony w 1904 roku, 11 maja 1932 roku przyjął święcenia kapłańskie, jako członek Kongregacji Św. Filipa Mereusza. W listopadzie 1939 roku po raz pierwszy zetknął się z oddziałem majora Henryka Dobrzańskiego, ps. Hubal, pierwszej partyzantki na ziemiach polskich w czasie II wojny światowej. Wkrótce stał się jednym z partyzantów. Jak wspominał „Hubal cieszył i się z mojego przyjazdu. Nie chodziło bowiem o jednego żołnierza więcej, ale o prestiż oddziału Wojska Polskiego, mającego dowódcę, oficerów i kapelana. Niemcy nie mogli już mówić, że oddział jest bandą rozbników”. W dzień przysięgi celebrował uroczyste nabożeństwo dla całego oddziału. W okresie od 28 grudnia 1952 do 28 czerwca 1957 roku ksiądz Ludwik Mucha był proboszczem parafii Czerwieńsk. W pamięci parafian pozostał jako kapłan „niezwykle przystępny, otwarty na innych i gotowy nieść pomoc każdemu, kto jej potrzebował” Był człowiekiem dobrym z natury i wierzył w dobro. Potrafił na różne sposoby jednać sobie ludzi, zdobywając w ten sposób ich
zaufanie. Zmarł w 1962 roku w Starych Drzewcach, niewielkiej wsi koło Wschowy. 27 kwietnia 2002 roku ks. Ludwik Mucha został pośmiertnie uhonorowany tytułem Honorowego Obywatela Miasta i Gminy Czerwieńsk. Jego imieniem została nazwana jedna z ulic Czerwieńska.
Należy wymienić także kolejnych kapłanów, sprawujących funkcję proboszcza miejscowej parafii. W 1957 roku urząd ten objął ks. Felicjan Szklany, od 20 maja 1974 roku proboszczem był ks. Henryk Nowik. W 1992 roku proboszczem został ks. kan. Zbigniew Stanek, którego od 1997 roku zastąpił ks. prałat Zygmunt Lisiecki. Obecnie proboszczem od 2006 roku jest ks. Paweł Konieczny.
Każdy z wymienionych wyżej kapłanów, którym Kościół powierzył sprawowanie opieki duszpasterskiej nad wiernymi w parafii Czerwieńsk, miał inny charakter, sposób kontaktowania się z wiernymi, inny styl kazań, często podejmował różniące się działania itp. Dzięki jednak własnej postawie wzbogacali oni życie każdego mieszkańca miasta. Często dawali tak potrzebną każdemu nadzieję na lepsze jutro. To dzięki nim w trudnych latach PRL oraz już w wolnej III Rzeczypospolitej rozwijało się życie religijne, społeczne i kulturalne mieszkańców Czerwieńska. Bez ich działalności historia miasta Czerwieńsk byłaby bez wątpienia uboższa.

Uroczystość Bożego Ciała w Czerwieńsku w 1978 roku.

Zdjęcie kościoła parafialnego w Czerwieńsku wykonane w lipcu 2006 roku.
Fot. P. Galczyk

Ks. Ignacy Zoń. Proboszcz parafii w Czerwieńsku w latach 1946 – 1952

Ks. Ludwig Mucha. Proboszcz parafii w Czerwieńsku w latach 1952 – 1957
Wikariusz: ks. Satnisław Stępień

Ks. Felicjan Szklany. Proboszcz parafii w Czerwieńsku w latach 1957 – 1974
Wikariuszowie: ks. Jan Guss, ks. Henryk Ozga, ks. Bogdan Schmidt, ks. Stanisław Stopa

Ks. dr Henryk Nowik Proboszcz parafii w Czerwieńsku w latach 1974 – 1992
Wikariuszowie: ks. Zbigniew Cieszkowski, ks. Eugeniusz Drzewiecki, ks. Konrad Grobys, ks. Grzegorz Janusz, ks. Janusz Kubasiński, ks. Andrzej Nowak, ks. Jan Pawlak, ks. Leonard Sadowski

Ks. kan. Zbigniew Stanek Proboszcz parafii w Czerwieńsku w latach 1992 – 1997
Wikariuszowie: ks. Tadeusz Petrus, ks. Józef Tomiak

Ks. prałat Zygmunt Lisiecki Proboszcz parafii w Czerwieńsku w latach 1997 – 2006
Wikariuszowie: ks. Tadeusz Petrus, ks. Roman Sójka, ks. Arkadiusz Wiącek

Ks. Paweł Konieczny Proboszcz parafii w Czerwieńsku od 2006 roku
Wikariusz: ks. Arkadiusz Wiącek

Ksiądz Ludwik Mucha urodził się w 1904 r. Był najstarszym z siedmiorga rodzeństwa. Uczył się w gimnazjum prowadzonym przez księży pijarów w Krakowie, następnie studiował na Uniwersytecie Jagiellońskim. W latach 1928 – 1932 Ludwik Mucha przebywał we Francji. 11 maja 1932 roku przyjął święcenia kapłańskie. Po powrocie do kraju zamieszkał w klasztorze księży Filipinów w Gostyniu, następnie w 1938 roku w filii klasztoru w Studziannie koło Opoczna.
W listopadzie 1939 roku po raz pierwszy zetknął się z oddziałem majora Henryka Dobrzańskiego, ps. Hubal, pierwszej partyzantki na ziemiach polskich w czasie II wojny światowej. Wkrótce stał się jednym z partyzantów. Jak wspominał „Hubal cieszył się z mojego przyjazdu. Nie chodziło bowiem o jednego żołnierza więcej, ale o prestiż oddziału Wojska Polskiego, mającego dowódcę, oficerów i kapelana. Niemcy nie mogli już mówić, że oddział jest bandą rozbników”. W dzień przysięgi celebrował uroczyste nabożeństwo dla całego oddziału. Major traktował księdza inaczej niż pozostałych członków oddziału. Nie przydzielał mu służb, nie obarczał dodatkowymi, uciążliwymi niekiedy dla innych obowiązkami. Jeśli ks. Mucha wyjeżdżał na patrol, czynił to na własną prośbę. Jedynym zadaniem było niesienie posługi kapłańskiej oddziałowi.
W okresie od 28 grudnia 1952 do 28 czerwca 1957 roku ksiądz Ludwik Mucha był proboszczem parafii Czerwieńsk. W pamięci parafian pozostał jako kapłan „niezwykle przystępny, otwarty na innych i gotowy nieść pomoc każdemu, kto jej potrzebował”. Był człowiekiem dobrym z natury i wierzył w dobro. Potrafił na różne sposoby jednać sobie ludzi, zdobywając w ten spos ich zaufanie.
Zmarł w 1962 roku w Starych Drzewcach, niewielkiej wsi koło Wschowy. W swoim testamencie napisał: „Po śmierci mam być pochowany w prostej, zbitej przez wiejskiego stolarza z nieheblowanych desek trumnie […] żadnych pomników, ani marmurowych grobów. Tak jak wszyscy”. Jego ciało spoczęło w grobie rodzinnym w Czaplach Wielkich.
27 kwietnia 2002 roku ks. Ludwik Mucha został pośmiertnie odznaczony tytułem Honorowego Obywatela Miasta i Gminy Czerwieńsk. Jego imieniem została nazwana jedna z ulic Czerwieńska.

KS. ANDRZEJ SZCZEPANIAK
Urodził się i został ochrzczony w Czerwieńsku.
Święcenia kapłańskie otrzymał z rąk ks. Abpa Antoniego Baraniaka 24 maja 1974 roku. Od 1997 roku jest proboszczem parafii w Buku.
Pełni także funkcję dziekana dekanatu bukowskiego.

KS. ANDRZEJ PIELA
Był proboszczem w Ciborzu. Obecnie jest proboszczem w parafii p.w. Podwyższenia Krzyża Swiętego w Gubinie. Jednocześnie pełni funkcję wicedziekana dekanatu Gubin.

KS. GRZEGORZ BIAŁOBŁOCKI
26 maja 1985 roku przyjął w Katedrze Gorzowskiej święcenia kapłańskie z rąk ks. Bpa Wilhelma Pluty. Obecnie jest proboszczem parafii Lemierzyce.

KS. PAWEŁ ŁOBACZEWSKI
Mieszkał przez pewien okres życia w Czerwieńsku.
Święcenia kapłańskie otrzymał 24 maj a 1997 roku. Uzyskał tytuł doktora i jest wykładowcą w Wyższym Seminarium Duchownym w Paradyżu.

KS. PIOTR SEKLECKI
Urodził się w Kożuchowie. Mieszkał i uczył się w Czerwieńsku. 24 maja 2003 roku otrzymał w Katedrze Gorzowskiej z rąk ks. Bpa Adama Dyczkowskiego święcenia kapłańskie.
Obecnie jest wikariuszem w parafii p.w. św. Maksymiliana Marii Kolbe w Gorzowie Wielkopolskim.

POWOŁANIA ZAKONNE

s. Janina Białobłocka
Zgromadzenie Sióstr Urszulanek
Serca Jezusa Konającego

s. Alicja Rutkowska
Zgromadzenie Sióstr Świętej Jadwigi Królowej Służebnic Chrystusa Obecnego

Jasna Góra jest jednym z najważniejszych miejsc kultu maryjnego na świecie. W tamtejszym klasztorze paulinów, ufundowanym w 1382 roku przez księcia opolskiego Władysława, znajduje się obraz Matki Bożej z Dzieciątkiem, pochodzący z Bełza. Tradycja głosi, że jego autorem jest św. Łukasz Ewangelista.
Przez wieki klasztor paulinów na Jasnej Górze dzielił losy państwa polskiego. Szczególne znaczenie dla polskiego społeczeństwa miejsce to zyskało 1 kwietnia 1656 roku, gdy Jan Kazimierz złożył tzw. śluby lwowskie. Monarcha oddał wówczas Rzeczpospolitą pod opiekę Matki Bożej, którą nazwał Królową Polski. Odtąd pokolenia Polaków zwracały się do „Czarnej Madonny” z prośbą o pomoc i wstawiennictwo.
W 1982 roku minęło 600 lat istnienia Jasnej Góry. Z tej okazji w wielu parafiach na terenie całej Polski odbywały się uroczyste nabożeństwa. Także w Czerwieńsku została sprawowana Msza Święta, na której zgromadzili się liczni wierni z całej parafii. W ten sposób uczczono 600-lecie założenia klasztoru na Jasnej Górze i obecności Matki Bożej Częstochowskiej na ziemiach polskich.

Sługa Boży biskup Wilhelm Pluta urodził się 9 stycznia 1910 roku w śląskiej, pobożnej rodzinie górniczej w Kochłowicach. Wychowywał się razem z ośmiorgiem rodzeństwa. Uczęszczał do Klasycznego Gimnazjum w Katowicach, po którego ukończeniu wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego Diecezji Śląskiej w Krakowie. Równocześnie studiował na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego.
24 czerwca 1934 roku biskup pomocniczy w Katowicach Teofil Bromboszcz udzielił Wilhelmowi Plucie święceń kapłańskich. Odtąd podjął pracę duszpasterską w Bielsku Białej, Kochłowiach, Chorzowie, Leszczynie, Nowej Wsi – Wirku, Koszęcinie, Lublińcu, Katowicach – Załężu.
W 1947 roku ks. W. Pluta otrzymał na Wydziale Teologicznym tytuł doktora. 4 lipca 1958 roku papież Pius XII mianował ks. dra Wilhelma Plutę biskupem Ordynariatu Gorzowskiego. Święcenia biskupie W. Pluta otrzymał 7 września 1958 roku z rąk prymasa Polski kard. Stefana Wyszyńskiego. W 1972 roku biskup W. Pluta został ordynariuszem diecezji gorzowskiej.
Przez trzydzieści lat swojej posługi biskupiej na Ziemiach Zachodnich troszczył się o kapłanów i rodziny. W latach 1966 – 1971 pełnił funkcję przewodniczącego Episkopatu Polski do spraw Duszpasterstwa Małżeństw i Rodzin.
22 stycznia 1986 roku biskup W. Pluta zginął w wypadku samochodowym w okolicy Krosna Odrzańskiego w drodze do Gubina na spotkanie z tamtejszymi księżmi. Jego grób znajduje się w Katedrze gorzowskiej. 2 czerwca 1997 roku przy Jego grobie modlił się Ojciec Święty Jan Paweł II. Obecnie toczy się proces beatyfikacyjny tego Sługi Bożego.
Sługa Boży biskup Wilhelm Pluta wielokrotnie jako pasterz diecezji gorzowskiej przebywał na terenie naszej parafii. Pozostały po nich wspomnienia, zdjęcia i różnego rodzaju pamiątki. Są one swoistym świadectwem Jego posługi.

Sługa Boży
Ks. biskup Wilhelm Pluta

Wizytacja parafii, dokonana przez ks. Bpa Wilhelma Plutę podczas posługi proboszczowskiej ks. Felicjana Szklanego.

Wizyta ks. Bpa Wilhelma Pluty w parafii Czerwieńsk w 1977 roku.

Wizyta ks. Bpa Wilhelma Pluty w parafii Czerwieńsk w 1977 roku.

Wizyta ks. Bpa Wilhelma Pluty w parafii Czerwieńsk w 1977 roku.

Wizyta ks. Bpa Wilhelma Pluty w parafii Czerwieńsk w 1977 roku.

Wizyta ks. Bpa Wilhelma Pluty w parafii Czerwieńsk w 1977 roku.

6 maja 1992 roku wierni parafii p.w. Św. Wojciecha w Czerwieńsku przeżywali uroczystość Nawiedzenia kopii Obrazu Matki Bożej Częstochowskiej.
Obraz jest wierną kopią wizerunku Matki Bożej, znajdującego się w klasztorze paulinów na Jasnej Górze. Został on poświęcony w Watykanie w 1962 roku przez papieża Jana XXIII, w obecności Prymasa Polski Stefana Kardynała Wyszyńskiego. Wizerunek Maryi miał odtąd docierać do wszystkich miejsc w Polsce i na świecie, do tych, którym nie dane było osobiście spojrzeć na Jej oblicze na Jasnej Górze. Miał prowadzić wiernych do całkowitego, dobrowolnego oddania się w dłonie Matki Bożej i Jej Syna.
6 maja 1992 roku dla wiernych parafii Czerwieńsk był więc dniem szczególnym. Obraz Pani Jasnogskiej, niesiony był przez przedstawicieli policji, straży pożarnej, kolejarzy, matek, ojców, młodzieży męskiej i żeńskiej.
O północy została odprawiona uroczysta Msza Święta, sprawowana przez ks. Henryka Nowika, proboszcza parafii w Czerwieńsku, i ks. Zbigniewa Cieszkowskiego, wikariusza. Po niej nastąpiło całonocne czuwanie.
Nawiedzenie zakończyło się następnego dnia. Kopia Obrazu Matki Bożej została przekazana wiernym następnej parafii. W sercach wielu parafian dzień Nawiedzenia pozostał w pamięci jako trwały znak obecności Matki Bożej w naszej miejscowości.

Eucharystia jest „źródłem i zarazem szczytem całego życia chrześcijańskiego. Inne zaś sakramenty, tak jak wszystkie kościelne posługi i dzieła apostolstwa, wiążą się ze świętą Eucharystią i do niej zmierzają. W Najświętszej bowiem Eucharystii zawiera się całe duchowe dobro Kościoła, a mianowicie sam Chrystus, nasza Pascha”.
Katechizm Kościoła Katolickiego, 1324

Czerwieńsk – Pierwsza Komunia Święta
Na zdjęciu wśród dzieci: ks. Ludwik Mucha (proboszcz), ks. Stanisław Stępień (wikariusz)

Czerwieńsk – Pierwsza Komunia Święta
Na zdjęciu wśród dzieci ks. Felicjan Szklany (proboszcz)

Czerwieńsk – Pierwsza Komunia Swięta
Na zdjęciu m.in.: ks. Henryk Nowik (proboszcz), ks. Zbigniew Cieszkowski (wikariusz), Wanda Gola (katechetka)

Czerwieńsk – Pierwsza Komunia Swięta
Na zdjęciu m.in.: ks. Zbigniew Stanek (proboszcz), ks. Jef Tomiak (wikariusz), ks. Andrzej Dragula, Wanda Gola (katechetka)

Czerwieńsk – Pierwsza Komunia Swięta – 2002 r.
Na zdjęciu m.in.: ks. Zygmunt Lisiecki (proboszcz), ks. Roman Ska (wikariusz), Wanda Gola (katechetka)

Czerwieńsk – Pierwsza Komunia Swięta – 2007 r.
Na zdjęciu m.in.: ks. Paweł Konieczny (proboszcz), ks. Arkadiusz Wiącek (wikariusz), Wanda Gola (katechetka)

Malowanie świątyni w 1971 roku.

Malowanie świątyni w 1971 roku.
Pracowali pod kierownictwem ks. Jana Gussa:
Aleksander Burzyński, Jan Frąckowiak, Marcin Frąckowiak, Teodor Grussy, Mikołaj Grygołowicz, Ryszard Łachaciński, Stanisław Pawłowski

Malowanie świątyni w 1971 roku.

Ołtarz główny przygotowany , do uroczystości udzielenia Pierwszej Komunii Swiętej

Pomnik Matki Polski Inicjatorem jego powstania był ks. dr Henryk Nowik.

Jeden z zamontowanych w 2007 roku witraży. Prezentowany poświęcony jest św. Wojciechowi.

Pielgrzymka do Włoch
6 – 14 kwietnia 1994 r.

Msza Św. na Monte Cassino

Eucharystia sprawowana na jednym z parkingów