Aktualności

Dzisiaj miała miejsce też plenerowa DK. W Laskach poprowadził ją ks. Proboszcz. Wychodząc spod krzyża, wędrując po miejscowości, aby wrócić pod krzyż – miało to swoją wymowę – w życiu krzyż jest naszym nieodłącznym elementem. Z nim rozpoczynamy życie, z nim wędrujemy, aby z nim nasze ziemskie życie zakończyć. Ważne żeby był on dla nas wyniesieniem – jak Jezusa, a nie poniżeniem, które nic nam nie da – tylko ból i nędzę.

jak widzimy na załączonych zdjęciach, sporo osób wybrało taką formę głoszenia Chrystusa ukrzyżowanego. Zwłaszcza, że formalnie była to pierwsza taka droga krzyżowa w Laskach. Oprócz tego, że szło wiele osób, to również wielu z idących włączyło się w odczytanie rozważań poszczególnych stacji. Niemałym przeżyciem było przeczytanie tekstu pisanego językiem Braila przez niewidomą Wiktorię.

Oby idący za krzyżem, ale i pozostali mieszkańcy w tym symbolu zobaczyli Miłość, która z krzyża woła o pokój i miłość na ziemi. „Daję wam przykazanie nowe, abyście się wzajemnie miłowali, jak Ja was umiłowałem” (J 13, 34-35)

Galeria

Piątkowe popołudnie. Padający deszcz. Ale to nie są warunki, które mogą wystraszyć tych, którzy planują rozważać Mękę Pana naszego Jezusa Chrystusa. Może Jemu deszcz nie padał, kiedy szedł ulicami Jerozolimy na Golgotę, ale wszyscy wiemy, że Jego cierpieniu i tak nie jesteśmy w stanie niczym dorównać. Odrobina trudu i wyrzeczenia jest zaledwie namiastką tego, co On mógł czuć.. I wcale nie chodzi o dorównanie, ale o podjęcie trudu, chociaż może się nie chce, może są inne ważne zajęcia…

Wychodząc z kościoła parafialnego trasą ok 1 km przeszliśmy ulicami naszego miasta, też po to, aby dać świadectwo, że sprawy naszej wiary, sprawy naszej odpowiedzialności za przyjmowane łaski, dary nie idą na marne. Zapewne każdy z nas – idących miał inną motywację. I dobrze. Wszak jesteśmy różnymi członkami naszego ciała – Kościoła. Ważne, że jesteśmy chętni iść ramię przy ramieniu i odważnie, nie krytykując tych, którzy nie idą – po prostu być. Być po stronie wiary. Być po stronie Miłości, która płynie z krzyża.

Cała tegoroczna droga była swoiście prosta, ale jednocześnie głęboko rozważana. Zaangażowanie różnych osób w niesienie krzyża, nagłośnienia, prowadzenie śpiewów (dziękujemy Panu Adamowi, że zdecydował się iść z nami) i w zabezpieczenie marszu dało poczucie bezpieczeństwa i dobrej, wewnętrznej integracji.

Niech to, co przeżyliśmy wydaje owoce – może trzydziestokrotne, może sześćdziesięciokrotne, a może stokrotne… Nie o ilość tych owoców chodzi, ale o to, aby one były. I służyły innym. Tak, jak życie, męka, śmierć i Zmartwychwstanie Jezusa służyło i służy innym. I w nas wydaje cały czas owoce.

Galeria

Na naszym kanale YouTube zamieszczamy film z zakończenia dzisiejszej MDK, podczas którego, uczestnicy zawieszali na głównym krzyżu- swoje „małe” krzyże. Te drewniane – fizycznie. A te duchowe – w swoich wnętrzach oddając je Bogu.

Informacja o planowanych plenerowych drogach krzyżowych w najbliższy piątek – 31.03.2023 r..

W Czerwieńsku wyjście z kościoła po wieczornej Mszy św., ok. godz. 18:30. Idziemy trasą przez Rynek, Graniczną, Podgórna. Kończymy przy kaplicy na cmentarzu. Zabieramy ze sobą na tę drogę znicze lub małe krzyże, zrobione z patyków, małych prostych gałązek. z przywiązaną wstążką lub sznureczkiem. Na koniec drogi krzyżowej znicze pozostawimy na cmentarzu, a krzyże zawiesimy na dużym krzyżu, który również będziemy nieśli ze sobą podczas tej drogi.

W Laskach wystarczy przyjść i włączyć się w modlitwę.

Drogę krzyżową w Czerwieńsku poprowadzi ks. Mariusz, a w Laskach ks. Dariusz.

Przed szybko zbliżającymi się świętami Wielkiejnocy, nasz chór intensywnie ćwiczy.

Cieszymy się, że taka inicjatywa została podjęta i prowadzący Pan Adam Łuszczak – nasz organista – znajduje chęć i czas na organizację jego działania. Cieszy również i to, że wiele osób czując potrzebę serca i pewną odpowiedzialność za aktywny wzrost parafii – decyduje się na takie zaangażowanie. Liczymy na to, że sukcesy wokalne przyciągną kolejne osoby. A potrzebne są zarówno głosy żeńskie, jak i męskie.

Jak widzimy na zdjęciach z dzisiejszej próby – mężczyźni nie zawsze są.

Galeria

Poniżej mała próbka umiejętności wokalnych chóru

W ramach integracji i zwykłej, dobrej zabawy młodzież z naszej parafii wyjechała na ćwiczenia w terenie – paintball.

Galeria

Spieszymy przekazać, że dzisiejsze półfinały Dekanalnego Turnieju Piłki Nożnej Ministrantów wygraliśmy. Jedziemy 5 maja grać finał w Paradyżu ⚽

Jak widać, jest zaangażowanie w służbę przy ołtarzu i dobre prezentowanie naszej parafii w sporcie. I to na szczeblu dekanalnym 🙂

Gratulujemy dzieciom i ich opiekunom.

Galeria

Czy w 2023 roku prorok żyjący w VII wieku przed Chrystusem może cokolwiek powiedzieć do mnie? Czy kiedykolwiek zadałeś sobie pytanie, jakie aktualności może do mnie przekazać słowo zapisane prawie 3 000 lat temu?

Podczas dzisiejszego spotkania Kręgu Biblijnego, kolejnego z cyklu „Prorocy Starego Testamentu mówią do nas” mogliśmy się naocznie i nausznie przekonać, że tak – każdy prorok i każde zdanie zawarte w Piśmie Świętym jest bezsprzecznie aktualne dla każdego pokolenia. Zarówno żyjącego w czasach współczesnych Izajaszowi, jak i w naszych czasach. Ale, podobnie jak wtedy, tak i teraz, żeby słowo Pisma Świętego, a w tym konkretnym przypadku – słowo proroka przemówiło, to ja musze chcieć je usłyszeć. Następnie chcieć je przyjąć. Potem pozwolić mu działać we mnie. I to okazuje się często przeszkodą nie do pokonania. Zarówno 800 lat przed Chrystusem, jak i teraz.

Na dzisiejsze spotkanie, wybraliśmy 2 fragmenty Księgi Izajasza: Iz 6 i Iz 52 13 – 53 12. Czyli powołanie Izajasza i Czwartą pieśń Sługi Pańskiego. Ale zanim przeszliśmy do głównego punktu naszych spotkać – wsłuchania się w wybrany fragment, przyjęcia go do siebie i podzielenia się tym, co on we mnie, dla mnie znaczy lub jakie mi sprawia trudności – przypomnieliśmy sobie w skrócie wcześniejszych proroków. Po przypomnieniu posłuchaliśmy o kontekście wyboru, życia i działania Izajasza. O tym, że żył i działał w południowym królestwie Judy, za panowania królów Ozjasza, Jotama, Achaza i Ezechiasza. Śmierć wg tradycji żydowskiej poniósł za panowania króla Manassesa,

Cytując ks. prof. dra hab. Janusza Nawrota:

Księga proroka Izajasza nie bez kozery zwana jest bramą wiodącą do Ewangelii lub też najbardziej chrześcijańską księgą Starego Testamentu. Żadne bowiem z dzieł Pierwszego Przymierza tak mocno i przekonująco spogląda w przyszłość znaczoną oczekiwaniem upragnionego Mesjasza, ku któremu tęsknili Izraelici w ciężkich dla nich czasach II połowy VIII w. przed Chr. Izajasza niewątpliwie należy zaliczyć do największych proroków Izraela, powołanego przez Boga w krytycznym momencie historii Izraela. Północne Królestwo Izraela rozdzierane walkami wewnętrznymi, ostatecznie upadło pod militarnym uderzeniem imperium asyryjskiego w roku 722 przed Chr. Z kolei w roku 701 sama Jerozolima ujrzała ogromną armię asyryjskiego władcy, Sennacheryba, stojącą pod jej murami, gotową do zajęcia miasta. Trzy wielkie części księgi (Iz 1-39, 40-55 oraz 56-66) zostały spisane w okresie ok. 250 lat, począwszy od II poł. wieku VIII aż do końca wieku V przed Chr.

Biblijny kontekst opisywanych w księdze czasów jest jednoznacznie negatywny: cały naród wybrany odszedł od swego Boga wybierając bałwochwalstwo. Prorok w jakże ostrych słowach atakuje rodaków oddających się najcięższemu grzechowi spośród wszystkich wymienionych w dekalogu, zuchwale odrzucając I przykazanie Boże. Praktykowana idolatria (oddawanie czci posągom – fetyszyzm) była tak ciężkim przestępstwem, że prorok nie waha się nazwać swój naród głupszym od osła czy wołu (1,3), zaś do przywódców zwraca się jak do „wodzów sodomskich” i „ludu Gomory” (1,10), czyli tych, którzy w zatwardziałości swego postępowania zasłużyli na najcięższą i bezlitosną karę zniszczenia. Szczególnie godna potępienia jest obrzydliwa hipokryzja tych, którzy siejąc wokół siebie niesprawiedliwość, mordując i wykorzystując słabszych i bezbronnych, bezczelnie przybywają do świątyni składając Bogu swe haniebne ofiary w przekonaniu, że wszystko w ich życiu jest w porządku (1,11-17). Zostaną jednak całkowicie odrzuceni a ich błagania nie zostaną w ogóle wysłuchane. Tymczasem wierny swemu przymierzu Bóg zawsze gotów jest przebaczać i umacniać swój lud, gdy tylko ten zechce nawrócić się do swego Pana (2,1-5). Inaczej jednak zginą wszyscy winowajcy (2,12-22).

Wybrane do dzisiejszych rozważań miały swoje trudności, ale i moc. Zwłaszcza wątek powołania z poleceniem, jakby z góry przesądzonej zatwardziałości ludu, każe się zastanowić jaki jest nasz Bóg.

Działanie Boga w historii zbawienia wyraża się już w samym imieniu Izajasza. Hebrajskie Jeszajahu oznacza bowiem „Jahwe jest zbawieniem”. Jest ono i fonetycznie, i znaczeniowo bardzo zbliżone do imienia Jezus, które po hebrajsku brzmi Jehoszua, a w formie skróconej Jeszua i oznacza „Jahwe zbawia”. Także Księga proroka Izajasza jest bardzo zbliżona do przesłania Pana Jezusa i zawiera najwięcej proroctw dotyczących Jego życia. Sam Pan Jezus częściej się do niej odnosił niż do innych ksiąg prorockich, tak samo jak inni natchnieni autorzy ksiąg Nowego Testamentu. Nie przypadkiem nazwano Izajasza Ewangelistą Starego Testamentu.

Bardzo charakterystyczny jest opis powołania proroka. Rozpoczyna się on od objawienia się Boga Izajaszowi i przerażenia przyszłego proroka tym faktem. Izajasz wyraża to w słowach: Biada mi! Jestem zgubiony! Wszak jestem mężem o nieczystych wargach i mieszkam pośród ludu o nieczystych wargach, a oczy moje oglądały Króla, Pana Zastępów! Izajasz jest jeszcze dziedzicem wcześniejszego, starotestamentalnego lęku przed Bogiem, ale to właśnie przez objawienia się Boga jemu i przez jego proroctwa lęk ten będzie się zmieniał w bojaźń Bożą, która już lękiem nie jest. Dla nas, chrześcijan, jest ona darem Ducha Świętego, a więc miłością. To Bóg sam poprzez anioła oczyszcza wargi Izajasza. Po tym fakcie oczyszczenia dzieje się rzecz jeszcze dziwniejsza. Oto Bóg, który wcześniej objawia swą potęgę, okazuje się jakby bezradny. Zamiast rozkazywać, mówi: Kogo mam posłać? Kto by Nam poszedł? To pytanie w niczym nie kwestionuje wszechmocy Boga, ale pokazuje bodaj po raz pierwszy z taką wyrazistością to, co w pełni objawia się w Nowym Testamencie – ogromny szacunek Pana Boga dla ludzkiej wolności. Jest w nim też ukryte coś jeszcze. Otóż to podwójne pytanie zawiera w drugiej części liczbę mnogą, wskazującą nie tylko na to, że Bóg z kimś rozmawia, ale że kogoś stawia na równi ze sobą. To przy radykalnym monoteizmie Izajasza, który jeszcze zobaczymy, wskazówka na coś, co dla nas, chrześcijan, jest oczywiste – na wewnętrzny dialog Trójcy Świętej. Bóg daje Izajaszowi wgląd w swoje życie wewnętrzne. Oczywiście prorok jeszcze tego nie rozumie, ale strzeże tej tajemnicy i przekazuje ją dalej. Odpowiedź proroka na tę przedziwną bezradność Boga, pełną szacunku i pokory, brzmi: Oto ja, poślij mnie! Bardzo podobnie brzmi w Nowym Testamencie odpowiedź Maryi w chwili zwiastowania: Oto ja służebnica Pańska, niech mi się stanie według twego słowa (Łk 1, 38).

Zaskakująca jest również dalsza część powołania Izajasza, będąca jakby instrukcją tego, co ma czynić. Na pierwszy rzut oka wydaje się ona absurdalna, Izajasz bowiem słyszy: Zatwardź serce tego ludu, znieczul jego uszy, zaślep jego oczy, iżby oczami nie widział ani uszami nie słyszał, i serce jego by nie pojęło, żeby się nie nawrócił i nie był uzdrowiony… Nie chodzi o to, że Izajasz ma zatwardzać serca, znieczulać uszy czy zaślepiać oczy. Oznacza to natomiast – jak podkreślają bibliści – że misja Izajasza spotka się z zamknięciem się jej adresatów i z jej odrzuceniem, że nie osiągnie ona swego celu, a więc nawrócenia i uzdrowienia narodu. Skoro tak, to po co Pan Bóg posyła Izajasza? Czy po to, żeby poniósł klęskę? Otóż, do tych wersetów Księgi Izajasza wielokrotnie odwołują się autorzy ksiąg Nowego Testamentu (por. Mt 13, 14; J 12, 40; Dz 28, 26-27). Szczególnie ważne jest to w Ewangelii według św. Mateusza, gdzie Jezus odniesie je do siebie. Jeden z najwybitniejszych teologów pierwszych wieków chrześcijaństwa – Orygenes komentuje je tak, że Bóg leczy niektórych w ten sposób, że ich nie leczy, czyli że pozwala im doświadczyć aż po ostateczność skutków ich choroby, aby mając je przed oczyma, tym bardziej się nawrócili i zostali uzdrowieni. Cząstkowe bowiem nawrócenie i przedwczesne uzdrowienie doprowadziłyby do tego, o czym pisze św. Piotr: Pies powrócił do tego, co sam zwymiotował, a świnia umyta – do kałuży błota (2 P 2, 22).

Ponieważ posłannictwo Izajasza ma być odrzucone, nie jest on taki jak większość proroków przed nim, którzy nic nie pisali, a ich słowa spisywali czy streszczali inni. Izajasz jest prorokiem-pisarzem. Ma bowiem misję, która odnosi się nie tylko do jego pokolenia, ale do wszystkich pokoleń następujących po nim, również do naszego pokolenia. To nie jest przypadek, że właśnie z jego księgi pochodzi zdecydowana większość prorockich czytań mszalnych w ciągu roku kościelnego. Wprawdzie podczas swej działalności Izajasz spotka zatwardziałe serca, znieczulone uszy i zaślepione oczy swoich ziomków, ale jego działalność i spisane proroctwa poprzez tysiąclecia zmiękczyły serca, otworzyły uszy i rozświetliły oczy niezliczonych rzesz, które nawróciły się i nadal nawracają, doznały uzdrowienia i nadal doznają, także w naszych czasach.

A Pieśni Sługi Jahwe? Są ich cztery. Zachęcam do osobistej z nimi relacji. Weźmy do ręki Pismo Święte, otwórzmy je na Księdze Izajasza i spożywajmy to Słowo. Niech będzie Ono słodsze nad miód.

Galeria

Dzisiaj, w czwartą niedzielę Wielkiego Postu, rozpoczynamy parafialne rekolekcje. Módlmy się, aby był to czas naszego budowania głębokiej relacji do Ojca, przez Ducha w Synu.

Niech dzisiejsze czytania, które słyszymy podczas Eucharystii pomagają nam otwierać oczy. Abyśmy patrzyli przez kochające serce. Serce, które kocha Boga, ale nie tylko w Jego doskonałości, a w ułomności drugiego człowieka, jakże często nam nieżyczliwego, trudnego.

Módlmy się również za rekolekcjonistę – ks. Ryszarda Stankiewicza – wikarego w parafii św. Stanisława Kostki w Zielonej Górze.

Znajdujmy czas, aby nas nie zabrakło podczas każdego dnia rekolekcji w kościele. I mówmy o tym wydarzeniu w naszych domach, wśród naszych znajomych.

Plan rekolekcji

Zapraszamy na nasz kanał na YouTube. Zamieszczamy tam homilie wygłoszone pierwszego dnia do dzieci i – drugą – do wszystkich

Dzień 1 – dzieci

Rozważanie rekolekcyjne dzień 1 – wszyscy

Kazanie pasyjne

W poniedziałek mogliśmy usłyszeć, że jako wspólnota jesteśmy rodziną. I o tym, że patrząc w lustro powinniśmy postrzegać się pozytywnie, bo przecież Bóg nas kocha takimi, jakimi jesteśmy.. I zachęta do tego, aby – będąc rodziną – zbliżać się do Głowy – Boga – który na Eucharystii zaprasza nas, jak najbliżej. Pełne ekspresji wypowiedzi, na pewno, pobudzały nas do żywszego wsłuchiwania się w treść słów, które ks. Ryszard do nas kierował.

Rozważanie rekolekcyjne dzień 2

Wtorek. Ostatni dzień rekolekcji. Czas, w którym mogliśmy się pozbyć tego wszystkiego, co nas oddala od Boga. A oczyszczeni, mogliśmy zasiąść do Stołu Pańskiego, w pełni dla nas zastawionego. I kazanie, którym, mogę chyba śmiało powiedzieć, byliśmy zaskoczeni. Żywa zachęta do aktywnego uczestnictwa w liturgii. Zachęta do włączenia się w różne zaangażowania. Wzorem rodziny, w której każdy jej członek robi różne rzeczy, po to, aby wspólnie wszystkim było lepiej i lżej. Pełne ekspresji wypowiedzi, chyba, niejedną osobę zgromadzoną na Mszy świętej obudziły i pobudziły do zaangażowania.

Na zakończenie, wybrzmiały wzajemne podziękowania. Zarówno ks. Ryszard, jak i przedstawiciele naszej parafii wyraziliśmy to, co odczuliśmy podczas całych rekolekcji.

Przed księżmi jeszcze dwa dni rekolekcji dla młodzieży naszej parafii. Módlmy się, aby Duch Święty napełniał ich swoją mądrością. I, aby to był dobry i budujący czas dla młodych ludzi, często pogubionych w lawinach newsów ze świata podważających sens wiary, podkopujących autorytet Kościoła. A nawet fakt istnienia Boga..

Rozważanie rekolekcyjne dzień 3

Wczoraj w kościele w Nietkowie odbył się kolejny Wieczór Uwielbienia. Kolejna okazja uczenia się wrażliwości na natchnienia Ducha Świętego i pozwalaniu by modlił się w nas.

ks. Proboszcz

Poniżej fragment audio z Wieczoru