Aktualności

Pierwsze sceny filmu – młode małżeństwo, przeżywające, wydawać by się mogło, drobny kryzys związany z szarą rzeczywistością, która po kilku latach od pięknych chwil zawarcia sakramentu małżeństwa zderza ich z tym, na co nie byli przygotowani. Sceny, które znamy albo z autopsji, albo z życia wielu małżeństw. Na szczęście mogliśmy zobaczyć w tym obrazie rzeczywistość opartą na wierze. I chociaż główni bohaterowie mieli wiarę słabą, to jednak ostatecznie dali sobie szansę i przyjęli to, co Bóg im przygotował, aby z drogi pozornie prowadzącej do dramatu małżeńskiego, mogli usłyszeć głos św. Józefa. Tego, który w zasadzie nic nie mówi – ale przecież mówi tak wiele. Warunek – chcieć słuchać. Oni (a zwłaszcza – on)  posłuchali.

Kolejny wyjazd parafialny możemy uznać za sukces. Ważne, że chcemy razem coś robić. A może i do nas dotrą jakieś słowa, których się nie spodziewamy, ale może ich potrzebujemy…

Dziękujemy Asi i Marcinowi za zaangażowanie. I do zobaczenia na następnym seansie.

Galeria

Mówi się, że Kościół przeżywa dzisiaj kryzys. Niewątpliwie pewne zjawiska, których aktualnie jesteśmy świadkami świadczą o tym, że zmienia się oblicze Kościoła jaki znaliśmy do tej pory. Mam na myśli choćby zmniejszającą się liczbę wiernych uczestniczących w nabożeństwach lub zjawisko wypisywania się młodzieży z uczestnictwa w szkolnej lekcji religii. Ale jak to bywa w przestrzeni duchowej, ten kryzys jest także szansą. W myśl słów św. Pawła Apostoła z Listu do Rzymian: „Gdzie jednak wzmógł się grzech, tam jeszcze obficiej rozlała się łaska” (Rz 5, 20). Każdy kryzys jest potencjalną szansą rozwoju. Pamiętam z Seminarium stwierdzenia typu: „Kościół nigdy nie był silniejszy niż wtedy, gdy był prześladowany”. To jeden z Ojców Kościoła – Tertulian powiedział: „Krew męczenników posiewem chrześcijan”.

Moim zdaniem jesteśmy dzisiaj świadkami nie tyle kryzysu, co procesu oczyszczania się Kościoła. Ci, którzy trwali w nim jedynie z tradycji lub z pobudek poza religijnych – odpadają, pozostają natomiast ci, których główną motywacją jest autentyczna wiara. Powoduje to zmniejszenie się liczby wiernych, ale za to wzrasta ich jakość. Niektórzy widzą w tym spełnienie się wizji przedstawionej w 1969 r., a więc ponad 50 lat temu przez młodego teologa Józefa Ratzingera, gdy pisał: „Z dzisiejszego kryzysu wyłoni się Kościół, który straci wiele. Stanie się nieliczny i będzie musiał rozpocząć na nowo, mniej więcej od początków. Nie będzie już więcej w stanie mieszkać w budynkach, które zbudował w czasach dostatku. Wraz ze zmniejszeniem się liczby swoich wiernych, utraci także większą część przywilejów społecznych. Rozpocznie na nowo od małych grup, od ruchów i od mniejszości, która na nowo postawi wiarę w centrum doświadczenia. Będzie Kościołem bardziej duchowym, który nie przypisze sobie mandatu politycznego, flirtując raz z lewicą a raz z prawicą. Będzie ubogi i stanie się Kościołem ubogich. Wtedy ludzie zobaczą tę małą trzódkę wierzących jako coś kompletnie nowego: odkryją ją jako nadzieję dla nich, odpowiedź, której zawsze w tajemnicy szukali”.

Być może znowu, tak jak kiedyś w Starym Testamencie Lud Boży ocaleje dzięki „reszcie Izraela”, którą pozostała wierna Bogu. Podobnie było z Jezusem, gdy umierał na krzyżu wszyscy – zarówno Jego przeciwnicy jak i zwolennicy – myśleli, że to koniec sprawy Jezusa”, definitywna klęska. Tymczasem po trzech dniach nastąpiło zmartwychwstanie i ono dało początek ekspansji chrześcijaństwa. Pamiętajmy o tym, że życie rodzi się ze śmierci – oto prawo paschy Pana. Życzę więc wielkopostnego umierania po to, aby autentyczniej doświadczyć prawdy zmartwychwstania.
Ks. Dariusz Orlowski

https://bip.czerwiensk.pl/144/Miesiecznik_Czerwiensk_-_U_nas/

Plan rekolekcji do wydruku

Plan rekolekcji wielkopostnych
Parafia św. Wojciecha Czerwieńsk 19-21.03.2023 r.

Niedziela 19.03.2023

7.30 – Msza św. z nauką w Czerwieńsku

9.00 – Msza św. z nauką w Nietkowie

10.30 – Msza św. z nauką w Czerwieńsku

12.00 – Msza św. z nauką w Czerwieńsku

13.30 – Msza św. z nauką w Nietkowie

16.00 – spotkanie z małżeństwami (salka przy plebani w Czerwieńsku)

18.15 – Gorzkie żale (z kazaniem pasyjnym)

19.00 – Msza św. z nauką w Czerwieńsku

Poniedziałek 20.03.2023

9.00 – Msza św. z nauką w Nietkowie

10.00 – Msza św. z nauką w Czerwieńsku

11.00 – 12.30 – spotkania rekolekcyjne dla dzieci z SP w Czerwieńsku

18.00 – Msza św. z nauką w Nietkowie

19.00 – Msza św. z nauką w Czerwieńsku

Wtorek 21.03.2023

8.30 – 9.00 – spowiedź św. w Nietkowie

9.00 – Msza św. z nauką w Nietkowie

9.30 – 10.00 – spowiedź św. w Czerwieńsku

10.00 – Msza św. z nauką w Czerwieńsku

11.30 – 13.00 – spotkania rekolekcyjne dla dzieci z SP w Nietkowie

17.30 – 18.00 – spowiedź św. w Nietkowie

18.00 – Msza św. z nauką w Nietkowie

18.30 – 19.00 – spowiedź św. w Czerwieńsku

19.00 – Msza św. z nauką w Czerwieńsku

Rekolekcje poprowadzi ks. Ryszard Stankiewicz
wikariusz z parafii p.w. św. Stanisława Kostki w Zielonej Górze

Elizeusz (Bóg wybawia). Syn bogatego rolnika, okryty płaszczem przez proroka Eliasza, zostawia wszystko – całe swoje dotychczasowe życie, rodziców, pole, woły – i idzie jako uczeń za tym, który go powołał. Czy czytając to, masz w sobie taką wiarę, żeby Bogu, który powołuje każdego z nas do właściwych nam zadań, powiedzieć – tak Panie, idę tam, gdzie mnie posyłasz? Jeśli jeszcze nie udało ci się odpowiedzieć Bogu na Jego wezwanie – to nic. Bóg jest cierpliwy. Ważne czy ostatecznie przylgniesz do Niego i podejmiesz się tego, czego On od ciebie oczekuje.

Na dzisiejszym spotkaniu, mieliśmy pewne novum, w osobie współprowadzącej spotkanie. Mieliśmy czas na przypomnienie sobie poprzedniego spotkania i proroka, który był jego główną postacią – wielkiego Eliasza.

Na wszystkich spotkaniach tegorocznego cyklu chcemy trzymać się stałego scenariusza:
Modlitwa do Ducha Świętego przed rozpoczęciem 

1. Wprowadzenie
2. Kontekst i wskazanie na co zwrócić uwagę podczas czytania
3. Przedstawienie proroka i czytanie fragmentu z Pisma Świętego
4. Panel dyskusyjny. 
5. Katecheza z odpowiedziami i/lub wskazaniami drogi Bożej w pryzmacie omawianego proroka 
6. Wskazanie tematu kolejnego spotkania

Zakończenie – modlitwa. 

Najważniejszymi punktami mają być czytanie Pisma Świętego i Panel dyskusyjny, w którym uczestnicy omawiają, co i jak Bóg w tym fragmencie mówi do każdego z nas indywidualnie. Staramy się w tej części spotkania nie dyskutować ze sobą wzajemnie, polemizując, ale wysłuchujemy i uzupełniamy wypowiedzi lub przedstawiamy swoje własne myśli.

Dzisiaj skupialiśmy się na trzech fragmentach: 1Krl 19, 15-23; 2Krl 5; 2Krl 13, 14-21. Czyli, zaczynając od powołania Elizeusza, poprzez jego działanie wobec wodza wrogiego kraju, którego mocą Bożą oczyszcza z trądu, a skończywszy na śmierci proroka i działaniu jego ciała cudów już w grobie. Szeroki zakres, ale tak dobrany, aby wszyscy uczestnicy mogli usłyszeć słowa, które do nas indywidualnie kierował Bóg przez Elizeusza. Cieszy, że czas mówienia, o tym, co nas jakoś specjalnie dotknęło, nie był czasem ciszy, ale był owocnym dzieleniem się swoimi odczuciami.

Dla pogłębienia naszej relacji z dzisiejszym prorokiem – Elizeuszem zachęcamy do przeczytania 1Krl 19, 15-23, 2Krl od rozdziału 2, do rozdziału 11 i 2Krl 13, 14-21

A za dwa tygodnie spotkamy się z prorokiem Izajaszem

Galeria

Tym razem, w kościele w Czerwieńsku, miało miejsce nabożeństwo Wieczoru Uwielbienia.

Poprowadziła je zawiązująca się w naszej parafii Wspólnota Uwielbienia. W trakcie nabożeństwa był czas na osobistą i wspólnotową modlitwę, śpiew i czas ofiarowania Bogu swoich spraw. Jedna z naszych parafianek wypowiedziała świadectwo uzdrowienia.

Zapraszamy na kolejne wieczory. Następny będzie w kościele w Nietkowie.

Za nami pierwsze w tym roku spotkanie Kręgu Biblijnego.

Tematem przewodnim tegorocznego cyklu jest: „Prorocy Starego Testamentu mówią do nas”. Jak wskazuje temat – chcemy zastanowić się, czy jest możliwe, że słowa zapisane na kartach Pisma Świętego są w dalszym ciągu aktualne dla współczesnych nam. A jeszcze bardziej, czy któryś prorok kieruje słowa Boga wyraźnie do mnie. Nie tylko do mojej wspólnoty, bo to łatwiej zbagatelizować, ale konkretnie do mnie. A, jeśli Bóg, przez słowa proroka, mówi do mnie, to jak mam się do tego ustosunkować? Czy jeśli mnie wzywa – to pójdę?

Relacja proroka do Boga i ludzi

Relację proroka do ludu bardzo dokładnie pokazuje metafora, którą znajdujemy u proroka Izajasza, mówiąca o tym, kim jest wartownik Boży: Na twoich murach, Jeruzalem, postawiłem straże: cały dzień i całą noc nigdy milczeć nie będą (Iz 62,6). Zauważmy, że kiedy na murach miasta znajduje się wartownik, to właśnie on pierwszy widzi zbliżającego się z daleka wroga, zaś ludzie wewnątrz miasta, zajęci swoimi sprawami, nie zdają sobie sprawy z zagrożenia. Strażnik więc, który widzi z góry, zapowiada zbliżający się atak i ostrzega ludzi. Starotestamentalny prorok jest więc człowiekiem, który dzięki nadzwyczajnemu Bożemu darowi widzenia, jest w stanie służyć ludziom w ich różnych sytuacjach, w których oni z ich własnej perspektywy nie dostrzegają zagrożenia.

Natomiast w relacji do Boga, według określenia biblijnego, prorok to mąż Boży, czyli ktoś, kto w sposób szczególny należy do Boga, On zaś może się nim posługiwać zgodnie ze swoją wolą. Czasami prorok nazywany jest też aniołem Pańskim, czyli tym, kto został posłany przez Boga ze szczególną misją, bowiem zarówno hebrajskie malach, jak i greckie angelos oznaczają w pierwszym rzędzie posłańca, wtórnie zaś – anioła.

Proroctwo służy budzeniu wolności ludzi, oświecaniu ich, a nie przepowiadaniu przyszłości w sposób fatalistycznie zdeterminowany, jak w świecie greckiej tragedii.

Prorok to człowiek przemawiający w imieniu Boga i z Jego polecenia. Miał pomagać ludziom w zrozumieniu teraźniejszości. Uczyć jak rozpoznawać „znaki czasu”. Prorocy byli duchowymi przywódcami narodu wybranego, podtrzymywali go na duchu, przypominali tożsamość, nawoływali do godnego życia, napominali, nierzadko grozili. W tym znaczeniu prorokiem był już np. Abraham czy Mojżesz. Jednakże za narodziny profetyzmu izraelskiego uważamy koniec epoki sędziów (XI w.). Wtedy to zrodziła się instytucja tzw. „widzących” (1Sm 9,9).

Pierwsi prorocy („widzący”):
XI-X wiek – Samuel, Natan, Gad
IX wiek – Eliasz i Elizeusz (Królestwo Izraelskie)

Prorocy i ich księgi
Prorocy „więksi”: (czyli autorzy obszerniejszych ksiąg)

Izajasz (VIII w.) – „Ewangelista Starego Testamentu”, działał na dworze królewskim. Imię oznacza: JHWH jest zbawieniem. Księga dzieli się na trzy wyraźne części, autorstwa trzech różnych redaktorów.
Jeremiasz (VII w.) – „Prorok cierpienia”, wzywa do nawrócenia wobec zbliżającego się niebezpieczeństwa babilońskiego.
Lamentacje (VI w.) – Lament (treny) po klęsce Królestwa Judzkiego i upadku Jerozolimy w 586 roku.
Baruch (VI w.) – Uczeń Jeremiasza, jego księga odwołuje się do czasów niewoli babilońskiej.
Ezechiel (VI w.) – Przebywając wśród wygnańców w Babilonie dodaje im otuchy nadzieją powrotu do ojczyzny i odbudowy świątyni.
Daniel (VI w.) – Zapowiada upadek imperiów ziemskich i nadejścia królestwa Bożego.

12 proroków „mniejszych”:
(czyli krótsze księgi prorockie, co oczywiście nie znaczy, że są one mniej ważne!)

Ozeasz (VIII), Joel (V), Amos (VIII), Abdiasz (VI/V);
Jonasz (?), Micheasz (VIII), Nahum (VII), Habakuk (VII);
Sofoniasz (VII), Aggeusz (VI), Zachariasz (VI), Malachiasz (V).

Z powyżej wymienionymi prorokami będziemy się spotykali w bieżącym cyklu. Jak do nas przemówią?

Na pierwszym spotkaniu przywołany był Eliasz. Czy dostrzegam w nim człowieka, gotowego podjąć samotną walkę z całym systemem, jak on twardo przemawiał do króla Achaba? A może widzę w nim człowieka zastraszonego, kiedy ucieka przed królową Izebel? I skarży się Bogu, że już ma dosyć, że został sam jeden? Czy widzimy w tej postawie pychę? Bóg natychmiast prostuje takie myślenie informując, że zostawił sobie resztę (7 tysięcy), którzy nie ugięli kolan przed bożkiem Baalem. A może widzimy go, jak zarzuca płaszcz na Elizeusza, o którym będziemy mieli kolejne spotkanie Kręgu? Nie jest ważne, jaką postawę zobaczyliśmy, ale jest bardzo ważne, jak  ten przykład w nas pracuje. Czy jestem gotowy, w imię Jezusa, głosić Ewangelię? Czy może bliżej mi, jak Eliaszowi do zwątpienia w sens walki o nawrócenie ludu i dojmujące poczucie klęski (19,10). On ucieka w sen i użalanie się nad sobą («nie jestem lepszy od moich ojców» ‑ 19,4). A ja? 

Galeria

Zwróćmy uwagę co podkreśla Papież na ten rok – „Asceza wielkopostna to usiłowanie, zawsze ożywiane łaską, do przezwyciężenia naszego braku wiary i oporów, żeby pójść za Jezusem drogą krzyżową.”

W swoim Orędziu proponuje nam „dwie „ścieżki”, którymi można pójść, by wejść razem z Jezusem i razem z Nim osiągnąć cel.”

„Pierwsza odnosi się do nakazu, jaki Bóg Ojciec kieruje do uczniów na górze Taborze, gdy ci kontemplują przemienionego Jezusa. Głos z obłoku mówi: „Jego słuchajcie” (Mt 17, 5). Pierwsza wskazówka jest więc bardzo wyraźna: słuchać Jezusa. Wielki Post jest czasem łaski na ile słuchamy Tego, który do nas mówi. A jak do nas przemawia? Przede wszystkim w Słowie Bożym, które Kościół ofiarowuje nam w liturgii: nie pozwólmy, by padło ono w pustkę. Jeśli nie zawsze możemy uczestniczyć we Mszy Świętej, czytajmy czytania biblijne dzień po dniu, także z  pomocą internetu. Oprócz Pisma Świętego, Pan przemawia do nas w braciach i siostrach, zwłaszcza w obliczach i historiach tych, którzy potrzebują pomocy. Ale chciałbym też dodać inny aspekt, bardzo ważny w procesie synodalnym: słuchanie Chrystusa dokonuje się także przez słuchanie naszych braci i sióstr w Kościele, przez to wzajemne słuchanie, które w niektórych fazach jest głównym celem, ale które zawsze pozostaje niezbędne w metodzie i stylu Kościoła synodalnego.”

Zwróćmy uwagę co podkreśla Papież na ten rok – „Asceza wielkopostna to usiłowanie, zawsze ożywiane łaską, do przezwyciężenia naszego braku wiary i oporów, żeby pójść za Jezusem drogą krzyżową.”

Franciszek mówi nam też o naszej powszedniości, która nas niekiedy zatrzymuje w miejscu, Zaprasza nas do pójścia z Jezusem na Górę Przemienienia, każdego z nas osobno, ale jednocześnie we wspólnocie eklezjalnej. Zaprasza nas do tego, aby wspólnie z bratem/siostrą w małej grupie Róży Żywego Różańca, Kręgu Biblijnego, Caritas i wszystkich innych pójść z Jezusem i zobaczyć, że potrzebujemy Prawa (przedstawionego jako Mojżesz) i Proroków (w osobie Eliasza). Nawet Jezus na krótko przed swoją męką i śmiercią wsparł się na tradycji, na korzeniach Prawa i Proroków.

Zadajmy sobie pytanie na początku tegorocznej naszej drogi zmagań wielkopostnych – czy my mamy swoje korzenie wiary? I, w obliczu braku w naszym kościele (Eklezja), czy my jesteśmy dla młodych i innych korzeniami wiary?

Zapraszam do lektury całego Orędzia, zwłaszcza, że w tym roku jest ono stosunkowo krótkie.

Orędzie

22 lutego 2023 roku rozpoczął się Wielki Post.

Obrzęd posypywania głowy popiołem na przypominać człowiekowi, że jego życie jest kruche i ograniczone. Ma też uzmysławiać wszystkim wiernym, że całą swą ufność należy pokładać tylko w Bogu. Druga formuła brzmi: „Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię” – oznacza to, że najważniejszym fundamentem życia ludzkiego powinno być Słowo Boże.

Chociaż obecnie popiół do posypywania głów otrzymuje się głównie poprzez palenie palm święconych w trakcie Niedzieli Palmowej, to wcześniej pochodził on także ze starych cmentarnych krzyży, które były palone w Wielką Sobotę. Co więcej, niegdyś popiół miał też inne znaczenie – ten, który był otrzymywany z drewna dębowego często wykorzystywano jako lekarstwo. Asceci z kolei popiół niekiedy dodawali do jedzenia.

Od najdawniejszych czasów popiół był symbolem przemijania, odrodzenia oraz zmartwychwstania. O nieodwracalności niektórych procesów mówi też znane antyczne powiedzenie: „powstał jak Feniks z popiołów”. Człowiek w okresie Wielkiego Postu poprzez modlitwę oraz pokutę może odrodzić się do nowego, wiecznego życia.

W naszym kościele parafialnym pojawiła się też dekoracja wielkopostna, która ma nam pomóc w przeżywaniu tego czasu.

Galeria

Luty, czas ferii w naszej lokalnej społeczności. A to wiąże się z różnym spędzaniem czasu.

W bieżącym numerze gazetki Unas, Pan Andrzej Sibilski zamieszcza podsumowanie tego, co w naszej parafii działo się w styczniu. Jest też tekst ks. Dariusza Orłowskiego, który dzieli się refleksją z krótkiego wypadu narciarskiego.

Różne czasy

W czasie ferii zimowych wyjechałem w góry, na narty. Lubię to „białe szaleństwo”. Wiele przyjemności daje mi szusowanie po zboczach, przyglądanie się innym ludziom mknącym obok na dwóch wąskich, albo jednej szerszej desce. Szczególnie miłym widokiem są całe rodziny spędzające czas na śniegu, niekiedy z bardzo małymi dziećmi nieźle już sobie radzącymi z niełatwą techniką jazdy na nartach. Potrzebny jest taki relaks na świeżym powietrzu wśród pięknie ośnieżonych wierzchołków i dobrze, że mamy taką możliwość. Właśnie w czasie ferii dotarły do mnie smutne informacje o potężnym trzęsieniu ziemi jakie miało miejsce w Turcji i Syrii, którego tragicznymi skutkami zostało dotkniętych tysiące ludzi. Zrodziła się we mnie myśl: jak przedziwny jest los człowieka, gdy jedni odpoczywają bawiąc się na śniegu, drudzy doświadczają tragedii tracąc swoje domy i dobytek, jeśli w ogóle uchodzą z życiem. Przypomniał mi się fragment z biblijnej Księgi Koheleta:

Wszystko ma swój czas, i jest wyznaczona godzina na wszyskie sprawy pod niebem: Jest czas rodzenia i czas umierania, czas sadzenia i czas wyrywania tego, co zasadzono, czas zabijania i czas leczenia, czas burzenia i czas budowania, czas płaczu i czas śmiechu, czas zawodzenia i czas pląsów, czas rzucania kamieni i czas ich zbierania, czas pieszczot cielesnych i czas wstrzymywania się od nich, czas szukania i czas tracenia, czas zachowania i czas wyrzucania, czas rozdzierania i czas zszywania, czas milczenia i czas mówienia, czas miłowania i czas nienawiści, czas wojny i czas pokoju (3, 1-8).

Zmienny jest los człowieka i doświadcza się w nim różne czasy. Trzeba o tym pamiętać i być gotowym przyjąć to, co los ze sobą niesie. Na przykład: obecnie trwa jeszcze czas karnawału, ale już niedługo, bo 22 lutego przeżywać będziemy środę popielcową i rozpocznie się w czas Wielkiego Postu. Kohelet w swojej księdze dochodzi do następującego wniosku:

„Zobaczyłem więc, że nie ma nic lepszego nad to, że się człowiek cieszy ze swych dzieł, gdyż taki jego udział. Bo któż mu pozwoli widzieć, co stanie się potem?” (3,22).

Jadąc samochodem w góry miałem okazję po raz pierwszy wysłuchać muzyki z „,Oratorium Prześladowanych za Wiarę” z muzyką Piotra Rubika i tekstami Zbigniewa Książka. Szczególnie ujęła mnie piosenka żywiołowo zaśpiewaną przez młodziutką Oliwię Wieczorek pt.,,Po to Bóg stworzył z prochu człowieka” Znajdują się w niej słowa, które bardzo współgrają z tym, co czytamy w Księdze Koheleta. Chciałbym, aby stały się one konkluzją dla naszej refleksji:

Po to Bóg stworzył z prochu człowieka

By cieszyć się tym, co wokół siebie A gdy kresu swojego doczeka

Pan zezwoli radować się w niebie. Każdy dzień nowym świata odkryciem Raz jest dobrze a raz gorzej w życiu

Powtarzajmy, więc wciąż nowe słowa W szczerozłotym serca zachwycie

Tu na ziemi nam trzeba próbować Życiem cieszyć się, życiem radować.

Ks. Dariusz Orłowski

https://bip.czerwiensk.pl/144/Miesiecznik_Czerwiensk_-_U_nas/