Święty Tammar
Imigrant z Afryki Północnej. Uchodźca, który drogą morską przybył razem z innymi towarzyszami w region Agro Campano, zwany Krainą Pracy (i odpowiadający w znacznej wers obecnej prowincji Caserta). Ale kiedy przybył? Starożytny dokument Vita di San Castrense mówi o V w., po inwazji Wandalów pod wodzą króla Genzeryka (który splądruje Rzym w 455 r.). Zarządza on ścisły rozdział między nową ludnością Wandalów a podbitymi obywatelami rzymskimi, wypędzając z Afryki wielu kapłanów, Wśród nich – według cytowanego dokumentu – także Tammara i 12 towarzyszy, którzy po licznych groźbach i mękach zostają załadowani na statek i zostawieni na mieliźnie. Na szczęście docierają do wybrzeży Kampanii. Stąd towarzysze rozdzielają się, oddając się przepowiadaniu Ewangelii na południu Italii. Od tego momentu informacje o Tammarze są nieliczne.
Zdaniem kapuańskiego historyka Michele Monaco zostaje on w okolicach Kapui (Caserta). Wierni jednak wyrywają go z samotności i obierają jako biskupa Benewentu. Spotykamy wiele niejasności i rozbieżności co do tej nominacji, ale niewątpliwa jest cześć dla Tammara biskupa, potwierdzona przez starożytne kalendarze i liczne kościoły jemu poświęcone w całym regionie.
Jednak szczególny związek połączył jego imię z miastem Grumo Nevano (Neapol), dziś ważnym ośrodkiem przemysłu odzieżowego. Mieszkańcy Grumo Nevano, spadkobiercy wielowiekowego kultu dla tego świętego, już w XVI ogłosili go swoim patronem.
Tammar zmarł prawdopodobnie ok. 490 r. w podeszłym wieku i został pochowany w swojej katedrze w Benewencie. Po kolejnych remontach świątyni jego szczątki umieszczono w marmurowej arce. W tym masywnym sarkofagu zachowały się nienaruszone nawet po straszliwym bombardowaniu, które w czasie II wojny światowej zniszczyło katedrę. Część relikwii Tammara teraz przechowywana w Grumo, w kościele dedykowanym świętemu niedawno podniesionym do rangi bazyliki. Podczas święta ku jego czci są wystawiane w relikwiarzu, w pewnym sensie również pochodzącym „zza morza”, tak jak sam św. Tammar i jego towarzysze, ponieważ został ofiarowany przez licznych mieszkańców Grumo, którzy wyemigrowali do Stanów Zjednoczonych. Jest to zatem świadectwo nie tylko ich miłości do ziemi ojczystej, ale także przywiązania do tradycji i nabożeństwa do ich świętego patrona „emigranta”
Święty Honorat
Honorat, urodzony ok. 370 r. i zmarły w Arles w 429 r., pochodzi z rodziny wysokiego urzędnika w Galii rzymskiej. Poświęcił się życiu ascetycznemu razem z bratem Wenancjuszem, lecz ten umiera w czasie podróży do Grecji. Honorat postanawia wówczas udać się do Lérins, niewielkiej wyspy niedaleko od wybrzeży Prowansji. Pomaga mu biskup Leoncjusz z Fréjus, udzielając mu następnie święceń kapłańskich. W pierwszych latach V w. Honorat gromadzi tam małą wspólnotę monastyczną (jedną z najstarszych na Zachodzie), złożoną z młodych mnichów wywodzących się z wybitnych rodów. Są to „pierwsze kamienie” niezwykłego ośrodka studium i duchowości, z którego przez pokolenia będą wychodzić liczni biskupi i pisarze kościelni dla całej Galii. Wśród nich sam Honorat, biskup Arles w 426 r., a ponadto pasterze i święci, tacy jak: Hilary, Cezary i Wergiliusz z Arles, Lupus z Troyes, Maksym i Faust z Riez. W trzecim tysiącleciu Lérins wspomina wciąż człowieka, który uczynił je znanym. Jego oficjalna nazwa brzmi bowiem Saint-Honoré.
Najnowsze komentarze