Święty Wincenty Pallotti
Ma doskonałe przygotowanie, jest spowiednikiem w Seminarium Rzymskim i Collegio Urba no di Propaganda Fide, zaangażowanym w wiele dzieł miłosierdzia. Wincenty Pallotti, rzymianin, urodzony w 1795 r. i ksiądz od 1818 r., naraża się na przejawy nieufności i przeszkody w świecie kościelnym, gdyż jak mało kto rozumie, czego wymagają nowe czasy od katolików. Po tornado, jakim była rewolucja francuska i polityka Napoleona, biskupi, księża, zakonnicy, uczeni nie szczędzą wysiłków w obronie wiary. On widzi to i docenia. Ale mówi, że to za mało: prawdziwy problem stanowi nie tyle utrzymanie status quo Kościoła, ile pozyskanie nowych wiernych. i dodaje: to zadanie jest powierzone wszystkim, ponieważ wyznawca Chrystusa ma obowiązek strzec wiary i głosić ją tam, gdzie jej jeszcze nie ma bądź już nie ma. Wincenty respektuje szczególny mandat apostolski papieża, biskupów oraz duchowieństwa, jednak szczególnie podkreśla „ apostolat katolicki” jako obowiązek i kompetencję każdego chrześcijanina, ponieważ każdemu polecił Bóg, by zadbał o zbawienie wieczne swego bliźniego”.
Na tej podstawie powstaje w 1835 r. Dzieło Apostolatu Katolickiego, stowarzyszenie świec kich, które będzie miało jako „część wewnętrzną i napędową” wspólnotę kapłanów, a następ nie Zgromadzenie Sióstr Apostolatu Katolickiego. Cel: głosić Chrystusa słowem, nauczaniem, uczynkami miłości duchowej i materialnej.
Grzegorz XVI zatwierdza Dzieło i w Rzymie wszyscy bardzo cenią księdza Wincentego. Ale jego stowarzyszenie po dobrym początku natrafia na przeszkody i zatwierdzenie jego Reguł jest ciągle odkładane (aż do 1904 r.). Wincenty umiera w opinii człowieka świętego, który popełnił błąd. Ten „błąd” jednak będzie się rozwijał, tak iż pallotyni pozostaną czynni także w XXI w. Ten „błąd”, który wniósł świeży powiew w Kościele, ale który spowolni sprawę kanonizacji jego autora. Dopiero Pius XI usunie obawy i nieufność, ogłaszając Wincentego prawdziwym robotnikiem misji”, natomiast Jan XXIII kanonizuje go w 1963 r. Dwa lata później Dekret Apostolicam actuositatem Soboru Watykańskiego II stwierdzi uroczyście: „Obowiązek i prawo świeckich do apostolstwa wypływa z ich zjednoczenia z Chrystusem Głową”. Słowa Wincentego Pallottiego rozlegną się w ten sposób po 130 latach w Kościele powszechnym głosem papieża Pawła VI.
Święty Gaudenty
Urodzony w 327 r. w Ivrei (Turyn) w rodzinie pogańskiej, przyjmuje chrzest w Vercelli pod wpływem Euzebiusza, pierwszego biskupa Piemontu, i być może tam też zostaje księdzem. W każdym razie Euzebiusz posyła go szybko do Novary jako misjonarza na tereny jeszcze pogańskie. Tymczasem zaostrza się rozdźwięk między chrześcijanami w kwestii nauki Ariusza, który neguje Boską naturę ,,od zawsze” w Jezusie Chrystusie.
W ten spór religijny włącza się polityka w osobie cesarza Konstancjusza. Zwołany przez niego synod w Mediolanie w 335 r. skazuje na wygnanie wielu biskupów, m.in. Euzebiusza z Vercelli, zesłanego do Palestyny w Azji Mniejszej, a potem do Egiptu. Gaudenty przyłącza się do niego, ale na jego polecenie wraca następnie do Novary. Ma zastąpić zabitego tam prezbitera. Z Mediolanu udziela mu wsparcia biskup Ambroży, a jego następca Symplicjan w 398 r. konsekruje go na biskupa.
Będzie nim przez 20 lat, oddając się do końca swych dni pracy pasterskiej i obronie czystej wiary. Co więcej, będzie o tym “mówił” także po śmierci, gdyż inni biskupi przepiszą i powtórzą jego kazania. Relikwie św. Gaudentego znajdują się w Novarze, w bazylice znanej ze swej strzelistej kopuły, wysokiej na 171 m – dzieła miejscowego konstruktora Alessandro Antonellego.
Najnowsze komentarze