PORANNA MEDYTACJA W KAPLICY
DOMUS SANCTAE MARTHAE
Chrześcijanie, którzy boją się dorosnąć
Wtorek, 8 października 2019 r
Nie możemy być chrześcijanami tylko pod pewnymi warunkami, chrześcijanami „tak długo, jak…”. Jest to postawa piętnowana przez papieża Franciszka w homilii Mszy św. Odprawionej rankiem we wtorek 8 października w kaplicy Casa Santa Marta. Mówiąc o tych chrześcijanach, którzy oceniają wszystko, poczynając „od małości ich serc”, Papież przypomina, jak Pan miłosiernie podchodzi do wszystkich ludzkich rzeczywistości: przyszedł, aby zbawić świat, a nie potępić go.
Pierwsze czytanie liturgiczne tego dnia, zaczerpnięte z księgi proroka Jonasza, stanowi kontynuację historii, która rozpoczęła się wczoraj i zakończy jutro. Opisuje konfliktową relację między Bogiem a samym Jonaszem. Papież przypomina poprzedni fragment, w którym czytamy pierwsze wezwanie Pana, który chce posłać proroka do Niniwy, aby wezwał to miasto do nawrócenia. Ale Jonasz nie posłuchał polecenia i odszedł gdzieś indziej, od Pana, ponieważ to zadanie było dla niego zbyt trudne. Potem wyruszył na Tarsis i podczas burzy spowodowanej przez Pana został wrzucony do morza, ponieważ był winny tej katastrofy, ale potem został połknięty przez wieloryba, a następnie, po trzech dniach i trzech nocach, został wyrzucony z powrotem na plażę.
W dzisiejszym czytaniu drugie wezwanie: Bóg przemawia ponownie do Jonasza i tym razem Jonasz jest posłuszny, udaje się do Niniwy, a ci ludzie wierzą w Jego słowo i chcą się nawrócić tak bardzo, że, jak czytamy, Bóg „żałował za zło, którym groził rób to i nie robiłeś ”.
„Uparty Jonasz, ponieważ jest to historia upartego mężczyzny, uparty Jonasz dobrze wykonał swoją pracę – mówi Francesco – a potem odszedł”. Jutro zobaczymy, jak skończy się ta historia i w ten sposób Jonasz rozgniewa się na Pana, ponieważ jest zbyt litościwy i dlatego, że czyni coś przeciwnego do tego, co zagroził przez usta tego samego proroka. Jonasz napomina Pana, a Papież cytuje słowa z lektury: „Panie, czyż nie to powiedziałem, kiedy byłem w moim kraju? Z tego powodu pośpiesznie uciekłem do Tarsis, ponieważ wiem, że jesteś miłosiernym i litościwym Bogiem, nieskory do gniewu, wielkiej miłości i żałujesz za zagrożone zło. A zatem, Panie – Papież kontynuuje cytat – zabierz moje życie: nie chcę już z tobą współpracować, bo lepiej dla mnie umrzeć niż żyć ». I kontynuuje:
Jonasz opuszcza miasto, buduje chatę i czeka, aby zobaczyć, co Pan uczyni. Jonasz miał nadzieję, że Bóg zniszczy miasto. Następnie Pan każe mu rosnąć w pobliżu rośliny rycynowej, aby dać mu cień. Ale wkrótce sprawia, że kółko wysycha i umiera. Jonasz znów oburza się na Boga dla tego rycerza. Zlituj się nad rośliną, mówi mu Pan, dla której nie podjęliście żadnego wysiłku, a ja nie powinienem litować się w wielkim mieście takim jak Niniwa?
To, że między Panem a Jonaszem jest bliski dialog między dwoma upartymi ludźmi: «Jonasz, uparty swoimi przekonaniami wiary – zauważa papież Franciszek – i uparty Pan w swoim miłosierdziu: nigdy nas nie opuszcza. Pukaj do drzwi serca, aż do końca, tam jest. Jonasz, uparty, ponieważ stworzył wiarę warunkami. Jonasz jest wzorem tych chrześcijan „pod warunkiem, że”, chrześcijan z pewnymi warunkami. „Jestem chrześcijaninem, ale dopóki wszystko dzieje się w ten sposób” – „Nie, nie, te zmiany nie są chrześcijańskie” – „To jest herezja” – „To nie w porządku” … Chrześcijanie warunkują Boga, warunkują wiarę i działanie Boga ».
Franciszek podkreśla, że w ten sposób „pod warunkiem, że” wielu chrześcijan jest zamkniętych w swoich własnych ideach, co prowadzi ich do „przejścia złej drogi od wiary do ideologii”. „A dzisiaj jest ich tak wielu” – kontynuuje, a ci chrześcijanie boją się: „wzrastania, wyzwań życia, wyzwań Pana, wyzwań historii” związanych z „ich przekonaniami, w ich pierwszych przekonaniach, w ich własne ideologie ”. To chrześcijanie, jak stwierdza Papież, „wolą ideologię od wiary” i odwracają się od wspólnoty, „boją się oddać się w ręce Boga i wolą osądzać wszystko, ale z powodu małego serca”. I wskazuje na dwie postacie Kościoła dzisiaj: „Kościół tych ideologów, którzy kucają we własnych ideologiach” oraz Kościół „ukazujący Pana, który zbliża się do wszystkich rzeczywistości, który nie jest do kitu: rzeczy nie są ssące dla Pana, nasze grzechy nie odrażają go, zbliża się, gdy zbliża się pieścić trędowatych, chorych. Ponieważ – konkluduje – przyszedł leczyć, przyszedł ocalić, a nie potępić ”.
L’Osservatore Romano , wyd. codziennie, Anno CLIX, nr 229, 9/10/2019
Najnowsze komentarze