HOMILIA OJCA ŚWIĘTEGO FRANCISZKA podczas Mszy św. i kanonizacji błogosławionych

Msza Święta i kanonizacja błogosławionych :
GIOVANNI ENRICO NEWMAN, GIUSEPPINA VANNINI,
MARIA TERESA CHIRAMEL MANKIDIYAN, DULCE LOPES PONTES, MARGARITA BAYS

HOMILIA OJCA ŚWIĘTEGO FRANCISZKA

Piazza San Pietro
niedziela, 13 października 2019 r

„Twoja wiara cię zbawiła” ( Łk 17, 19 ). Jest to punkt wyjścia dzisiejszej Ewangelii, która pokazuje nam ścieżkę wiary . W tej drodze wiary widzimy trzy etapy, naznaczone przez uzdrowionych trędowatych, którzy wzywają, chodzą i dziękują .

Po pierwsze, wzywaj. Trędowaci znajdowali się w strasznym stanie, nie tylko z powodu szeroko rozpowszechnionej choroby, którą należy zwalczać wszystkimi wysiłkami, ale także w celu wykluczenia społecznego. W czasach Jezusa byli uważani za nieczystych i jako tacy musieli być izolowani osobno (patrz Lv 13.46). Widzimy bowiem, że kiedy idą do Jezusa, „zatrzymują się na odległość” (patrz Łk17,12). Jednak nawet jeśli ich stan odsuwa ich na bok, wzywają Jezusa, mówi Ewangelia „na głos” (w. 13). Nie pozwalają się sparaliżować wykluczeniom ludzi i wołają do Boga, który nikogo nie wyklucza. W ten sposób odległości się skracają, jak powstaje się z samotności: nie zamyka się w sobie i żałuje, nie myśli o sądach innych, lecz wzywa Pana, ponieważ Pan słyszy wołanie samotnego.

Podobnie jak ci trędowaci, wszyscy potrzebujemy uzdrowienia. Potrzebujemy uzdrowienia przez nieufność do nas samych, życia i przyszłości; z wielu obaw; z wad, których jesteśmy niewolnikami; od wielu zamknięć, zależności i załączników: do gry, pieniędzy, telewizji, telefonów komórkowych, osądów innych. Pan uwalnia i uzdrawia serce, jeśli wzywamy Go , jeśli mówimy do niego: „Panie, wierzę, że możesz mnie uzdrowić; ulecz mnie od mych zamknięć, wybaw mnie od zła i strachu, Jezu ”. Trędowaci jako pierwsi w tej Ewangelii powołują się na imię Jezusa, a potem zrobi to również ślepiec i złoczyńca na krzyżu: potrzebujący wzywają imienia Jezusa, co oznacza, że Bóg zbawia, Wzywają Boga po imieniu, bezpośrednio i spontanicznie. Wołanie z imienia jest znakiem zaufania, a Pan to lubi. Wiara rośnie zatem wraz z ufnym wezwaniem, przynosząc Jezusowi to, kim jesteśmy, z otwartym sercem, nie ukrywając naszych nieszczęść. Codziennie wzywamy imienia Jezusa: Bóg zbawia. Powtórzmy: modli się, mówiąc „Jezus” się modli. Modlitwa jest bramą wiary, modlitwa jest lekarstwem serca.

Drugie słowo to chodzenie.To jest drugi etap. W dzisiejszej krótkiej Ewangelii pojawia się kilkanaście czasowników ruchu. Ale najbardziej uderzające jest to, że trędowaci nie zostają uzdrowieni, gdy stoją przed Jezusem, ale potem, gdy idą: „Gdy szli, zostali oczyszczeni” – mówi Ewangelia (w. 14). Są uzdrowieni, idąc do Jeruzalem, to znaczy, idąc pod górę. Oczyszcza się na drodze życia, która często prowadzi pod górę, ponieważ prowadzi w górę. Wiara wymaga podróży, wyjścia, działa cuda, jeśli wydostaniemy się z naszych gościnnych przekonań, jeśli opuszczymy nasze uspokajające porty, nasze wygodne gniazda. Wiara rośnie wraz z darem i rośnie z ryzykiem. Wiara powstaje, gdy idziemy naprzód wyposażeni w zaufanie do Boga. Wiara przechodzi przez pokorne i konkretne kroki,2 Królów 5,14-17). Dotyczy to również nas: postępujemy w wierze z pokorną i konkretną miłością, z codzienną cierpliwością, wzywając Jezusa i idąc naprzód.

Ścieżka trędowatych ma jeszcze jeden interesujący aspekt: ​​poruszają się razem . „Oni poszli” i „zostali oczyszczeni”, mówi Ewangelia (w. 14), zawsze w liczbie mnogiej: wiara kroczy także razem, nigdy samotnie. Jednak po wyleczeniu dziewięciu idzie własną drogą i tylko jeden wraca do podziękowań. Jezus wyraża całą gorycz: „A gdzie są inni?” (W. 17). Wygląda na to, że prosi o pozostałe dziewięć do jedynego, który powrócił. To prawda, to jest nasze zadanie – nas, którzy jesteśmy tutaj, aby „sprawować Eucharystię”, to znaczy dziękować– naszym zadaniem jest dbać o tych, którzy przestali chodzić, o tych, którzy zgubili drogę: jesteśmy opiekunami odległych braci, wszyscy z nas! Jesteśmy ich wstawiennikami, jesteśmy za nie odpowiedzialni, czyli wezwani, aby odpowiedzieć na nie, zabrać ich do serca. Czy chcesz wzrastać w wierze? Wy, którzy jesteście tutaj dzisiaj, chcecie wzrastać w wierze? Zaopiekuj się odległym bratem, daleką siostrą.

Wzywajcie, chodźcie i dziękujcie : to ostatni etap . Tylko ten, który dziękuje Jezusowi, mówi: „ Twoja wiara cię zbawiła ” (w. 19). Jest nie tylko zdrowy, ale także bezpieczny. To mówi nam, że punktem docelowym nie jest zdrowie, złe samopoczucie, ale spotkanie z Jezusem. Zbawienie nie pije szklanki wody, aby pozostać w formie, lecz idzie do źródła, którym jest Jezus. Tylko on uwalnia się od zła i leczy serce, tylko spotkanie z Nim zbawia, czyni życie pełnym i pięknym. Kiedy ktoś spotyka Jezusa, „dziękuję” rodzi się spontanicznie, ponieważ odkrywa się najważniejsze w życiu: nie otrzymać łaski lub rozwiązać problemu, ale objąć Pana życia. I to jest najważniejsze w życiu: obejmowanie Pana życia.

Pięknie jest widzieć, że ten uzdrowiony człowiek, który był Samarytaninem, wyraża całe swoje szczęście: chwali Boga głośnym głosem, kłania się, dziękuje (zobacz wersety 15-16). Kulminacją drogi wiary jest życie poprzez dziękowanie. Możemy zadać sobie pytanie: czy my, którzy mamy wiarę, żyjemy dniami jako ciężar do cierpienia lub jako pochwałę do ofiarowania? Czy skupiamy się na sobie i czekamy na następną łaskę, czy też radość z dziękowania nam jest? Kiedy dziękujemy, Ojciec jest poruszony i wylewa na nas Ducha Świętego. Dziękowanie nie jest kwestią uprzejmości, etykiety, lecz kwestią wiary. Serce, które dziękuje, pozostaje młode. Mówienie „dziękuję, Panie” po przebudzeniu w ciągu dnia, przed pójściem spać, jest antidotum na starzenie się serca, ponieważ serce się starzeje i źle się przyzwyczaja. Także w rodzinie, między małżonkami: pamiętaj, aby podziękować. Dziękuję to najprostsze i najbardziej korzystne słowo.

Wzywaj, chodź, dziękuj. Dzisiaj dziękujemy Panu za nowych świętych, którzy chodzili z wiarą i których wzywamy teraz jako wstawienników. Trzy z nich są zakonnicami i pokazują nam, że życie religijne jest ścieżką miłości na egzystencjalnych peryferiach świata. Z kolei Santa Marguerite Bays była krawcową i ukazuje nam, jak potężna jest prosta modlitwa, cierpliwa wytrzymałość, milcząca darowizna: przez te rzeczy Pan ożywił w niej, w swojej pokorze, blask Wielkanocy. To świętość życia codziennego, o której mówi święty kardynał Newman, który powiedział: „Chrześcijanin ma głęboki, cichy, ukryty pokój, którego świat nie widzi. […] Chrześcijanin jest radosny, spokojny, dobry, kochany, uprzejmy, naiwny, skromny; bez roszczeń,Kazania parafialne i zwykłe , V, 5). Prosimy o takie „delikatne światła” pośród ciemności świata. Jezu, „zostań z nami, a my zaczniemy świecić tak, jak świecisz, aby świecić, aby być światłem dla innych” ( Medytacje o doktrynie chrześcijańskiej , VII, 3). Amen.