ŚWIĘTA MSZA BOŻEGO MIŁOSIERDZIA
HOMILIA OJCA ŚWIĘTEGO FRANCISZKA
Kościół Santo Spirito in Sassia
II Niedziela Wielkanocna (lub Miłosierdzia Bożego), 11 kwietnia 2021 r
Zmartwychwstały Jezus ukazuje się uczniom kilkakrotnie. Cierpliwie pocieszajcie ich zniechęcone serca. Po Jego zmartwychwstaniu następuje „zmartwychwstanie uczniów”. A oni, wskrzeszeni przez Jezusa, zmieniają swoje życie. Wcześniej wiele słów i wiele przykładów Pana nie było w stanie ich zmienić. Teraz, w Wielkanoc, dzieje się coś nowego. A dzieje się to na znak miłosierdzia. Jezus podnosi ich z miłosierdziem – podnosi ich z miłosierdziem – a oni, miłosierni , stają się miłosierni . Bardzo trudno jest być miłosiernym, jeśli nie zdaje się sobie sprawy, że jest miłosierny.
1. Przede wszystkim są miłosierni przez trzy dary: najpierw Jezus ofiarowuje im pokój , potem Ducha , a na końcu rany . Przede wszystkim daje im spokój . Ci uczniowie byli zmartwieni. Zamknęli się w domu ze strachu, z obawy, że zostaną aresztowani i skończą jak Mistrz. Ale byli nie tylko zamknięci w domu, ale także zamknięci w wyrzutach sumienia. Porzucili i zaparli się Jezusa, czuli się niezdolni, do niczego, źle. Jezus przybywa i powtarza dwa razy: « Pokój wam!”. Nie przynosi pokoju, który usuwa problemy z zewnątrz, ale pokój, który zaszczepia w sobie zaufanie. Nie zewnętrzny pokój, ale spokój serca. Mówi: «Pokój wam! Ponieważ Ojciec Mnie posłał, ja również was posyłam ”( J 20, 21 ). To tak, jakby mówił: „Posyłam was, bo wierzę w was”. Ci zniechęceni uczniowie zostają z sobą pogodzeni. Pokój Jezusa sprawia, że przechodzą od wyrzutów sumienia do misji. W rzeczywistości pokój Jezusa daje początek misji. To nie jest spokój, to nie jest wygoda, to wyjście z siebie. Pokój Jezusa uwalnia od zamknięć, które paraliżują, zrywa łańcuchy, które trzymają uwięzione serce. A uczniowie odczuwają miłosierdzie: czują, że Bóg ich nie potępia, nie poniża ich, ale w nich wierzy. Tak, on wierzy w nas bardziej niż my w siebie. „On kocha nas bardziej niż my siebie” (por. SJH Newman, Meditations and Devotions , III, 12,2). Dla Boga nikt się nie myli, nikt nie jest bezużyteczny, nikt nie jest wykluczony. Dzisiaj Jezus ponownie powtarza: „Pokój wam, drogocenni w moich oczach. Pokój wam, którzy są dla mnie ważni. Pokój wam, który macie misję. Nikt nie może tego zrobić za Ciebie. Jesteś niezastąpiony. I wierzę w Ciebie ”.
Po drugie, Jezus okazuje miłosierdzie uczniom, ofiarowując im Ducha Świętego . Daje go na odpuszczenie grzechów (por. W. 22-23). Uczniowie byli winni, uciekli opuszczając Mistrza. A grzech nawiedza, zło ma swoją cenę. Nasz grzech, mówi Psalm (por. 51, 5), jest zawsze przed nami. Nie możemy tego anulować sami. Tylko Bóg go eliminuje, tylko On swoim miłosierdziem sprawia, że wychodzimy z naszych najgłębszych nieszczęść. Podobnie jak ci uczniowie, musimy pozwolić sobie na przebaczenie, aby powiedzieć z serca: „Przebacz, Panie”. Otwórz serce, aby pozwolić sobie na przebaczenie. Przebaczenie w Duchu Świętym jest darem wielkanocnym, który ma zostać wskrzeszony z martwych. Prosimy o łaskę przyjęcia Go, przyjęcia sakramentu przebaczenia. I zrozumieć, że w centrum spowiedzi nie jesteśmy my z naszymi grzechami, ale Bóg ze swoim miłosierdziem. Nie idziemy do spowiedzi, żeby się załamać, ale żebyśmy wyzdrowieli. Tak bardzo tego potrzebujemy, wszyscy. Potrzebujemy tego jak małe dzieci, za każdym razem, gdy upadają, tata musi je podnosić. Często też upadamy. A ręka Ojca jest gotowa, by stanąć na nogi i utrzymać nas w ruchu. Tą pewną i niezawodną ręką jest Spowiedź. To sakrament, który nas podnosi, nie pozostawia nas na ziemi, płaczących na twardych podłogach naszych upadków. To sakrament zmartwychwstania, to jest czyste miłosierdzie. A kto przyjmuje spowiedzi, musi sprawić, by ludzie poczuli słodycz miłosierdzia. I to jest droga tych, którzy przyjmują wyznania ludzi: aby ludzie poczuli słodycz miłosierdzia Jezusa, który wszystko przebacza. Bóg wszystko wybacza.
Po pokoju, który rehabilituje i przebaczeniu, które wznosi, oto trzeci dar, jakim Jezus okazuje miłosierdzie uczniom: zadaje im rany . Z tych ran jesteśmy uzdrowieni (por. 1 P 2, 24; Iz53,5). Ale jak rana może nas uleczyć? Z miłosierdziem. W tych ranach, jak Tomasz, dotykamy rękami, że Bóg nas kocha do głębi, że uczynił nasze rany swoimi, że wniósł nasze słabości do swojego ciała. Rany są otwartymi kanałami między Nim a nami, które wylewają miłosierdzie na nasze nieszczęścia. Rany to drogi, które Bóg szeroko otworzył dla nas, abyśmy weszli w Jego czułość i dotknęli tego, kim On jest, i nie wątpimy już w Jego miłosierdzie. Uwielbiając, całując Jego rany, odkrywamy, że wszystkie nasze słabości są mile widziane w Jego czułości. Dzieje się to podczas każdej Mszygdzie Jezus ofiarowuje nam swoje zranione i zmartwychwstałe Ciało: Dotykamy Go, a On dotyka naszego życia. I to sprawia, że Niebo zstępuje w nas. Jego świetliste rany przebijają ciemność, którą nosimy w środku. A my, podobnie jak Tomasz, znajdujemy Boga, odkrywamy Go zażyłego i bliskiego, i wzruszeni mówimy do Niego: „Pan mój i Bóg mój!” ( J 20, 28). I wszystko pochodzi stąd, z łaski miłosierdzia. Stąd zaczyna się chrześcijańska podróż. Jeśli z drugiej strony polegamy na swoich umiejętnościach, sprawności naszych struktur i naszych projektów, daleko nie zajdziemy. Tylko jeśli przyjmiemy miłość Bożą, będziemy mogli dać światu coś nowego.
2. Tak uczynili uczniowie: miłosierni, stali się miłosierni . Widzimy to w pierwszym czytaniu. Dzieje Apostolskie wspominają, że „nikt nie zważał na majątek, który do niego należał, ale wszystko między nimi było wspólne” (4:32). To nie jest komunizm, to czyste chrześcijaństwo. A jest to tym bardziej zaskakujące, jeśli pomyślimy, że ci sami uczniowie nieco wcześniej pokłócili się o nagrody i zaszczyty, o to, kto był z nich największy (por. Mk 10, 37 ; Łk 22 , 24 ). Teraz dzielą wszystko, mają „jedno serce i jedną duszę” ( Dz4.32). Jak oni się tak zmienili? W drugim widzieli to samo miłosierdzie, które zmieniło ich życie. Odkryli, że mają wspólną misję, że mają wspólne przebaczenie i Ciało Jezusa: dzielenie się dobrami ziemskimi wydawało się naturalną konsekwencją. Następnie tekst mówi, że „żaden z nich nie był w potrzebie” (w. 34). Ich lęki zostały rozwiane przez dotknięcie ran Pana, teraz nie boją się leczyć ran potrzebujących. Ponieważ tam widzą Jezusa, ponieważ jest Jezus w ranach potrzebujących.
Siostro, bracie, czy chcesz dowodu, że Bóg dotknął twojego życia? Zobacz, czy pochylasz się nad ranami innych. Dziś jest dzień, aby zadać sobie pytanie: „Ja, który tyle razy otrzymałem pokój Boży, który tyle razy otrzymałem Jego przebaczenie i miłosierdzie, czy jestem miłosierny dla innych? Ja, który wielokrotnie karmiłem się Ciałem Jezusa, czy robię coś, aby nakarmić ubogich? ”. Nie pozostajemy obojętni. Nie żyjemy w połowie wiary , która przyjmuje, ale nie daje, która przyjmuje dar, ale nie czyni z siebie daru. Byliśmy miłosierni, stajemy się miłosierni. Ponieważ jeśli miłość kończy się na nas, wiara wysycha w jałowej intymności. Bez innych staje się bezcielesna. Bez uczynków miłosierdzia umiera (por. Jak2.17). Bracia, siostry, dajmy się wskrzesić pokojowi, przebaczeniu i ranom miłosiernego Jezusa. I prosimy o łaskę stania się świadkami miłosierdzia . Tylko w ten sposób wiara będzie żywa. A życie zostanie zjednoczone. Tylko w ten sposób będziemy głosić Ewangelię Bożą, która jest Ewangelią miłosierdzia.
Najnowsze komentarze