PODSUMOWANIE ŚWIĘTEGO OJCA FRANCISZKA
NA KONIEC ZGROMADZENIA SYNODALNEGO
Bazylika Świętego Piotra – Synod Hall
Sobota, 26 października 2019 r
Przede wszystkim pragnę podziękować wszystkim, którzy złożyliście świadectwo o pracy, słuchaniu, badaniach i próbach wprowadzenia w życie tego ducha synodalnego, którego być może uczymy się naprawić. I że wciąż nie możemy dokończyć. Ale jesteśmy w drodze, jesteśmy na dobrej drodze. Coraz bardziej rozumiemy, czym jest to wspólne chodzenie, rozumiemy, co to znaczy rozpoznawać, co to znaczy słuchać, co to znaczy włączać bogatą tradycję Kościoła w momentach koniunkturalnych. Niektórzy uważają, że tradycja to muzeum starych rzeczy. Lubię powtarzać to, co powiedział Gustav Mahler: „Tradycja to ochrona przyszłości, a nie opieka nad popiołami”. To jest jak korzeń, z którego pochodzi sok, który sprawia, że drzewo rośnie, aby wydać owoc. Weź to i zacznij: w ten sposób pierwsi ojcowie wyobrażali sobie, czym była tradycja. Przyjmijcie i idźcie w tym samym kierunku, dzięki temu potrójnemu wymiarowi tak pięknemu Vincenzo di Lerino już w V wieku [«Christian Dogma, pozostając absolutnie nienaruszonym i niezmienionym, umacnia się z biegiem lat, rozwija się z czasem, pogłębia się z „wiek”] (patrz First Commonitory , 23; 50, 667-668). Dzięki za to wszystko.
Jednym z tematów, które zostały poddane pod głosowanie i które uzyskały większość – trzy tematy uzyskały większość na następny Synod – dotyczy kwestii synodalności. Nie wiem, czy to zostanie wybrane, jeszcze nie zdecydowałem, zastanawiam się i myślę, ale z pewnością mogę powiedzieć, że dużo chodziliśmy i musimy iść jeszcze dalej tą ścieżką synodalności. Dziękuję wszystkim za waszą wiarę.
Adhortacja postsynodalna, która nie jest obowiązkowa dla papieża, prawdopodobnie nie; przepraszam, najłatwiejszą rzeczą byłoby: „cóż, oto dokument, do zobaczenia”. Jednak słowo papieża o tym, czego doświadczył na synodzie, może być dobre. Chciałbym to powiedzieć przed końcem roku, aby nie upłynęło zbyt wiele czasu, wszystko zależy od czasu, który muszę przemyśleć.
Rozmawialiśmy o czterech wymiarach. Przede wszystkim pracowaliśmy nad wymiarem kulturowym, rozmawialiśmy o inkulturacji, ulepszaniu kultury, a wszystko to z wielką siłą, i byłem zadowolony z tego, co zostało powiedziane na ten temat, co jest tradycją Kościoła. Inkulturacja: Konferencja Puebla otworzyła już te drzwi, aby upamiętnić najbliższe. Po drugie, wymiar ekologiczny. Chciałbym tutaj złożyć hołd jednemu z pionierów tego sumienia w Kościele, patriarsze Bartłomiejowi z Konstantynopola. Był jednym z pierwszych, który utorował drogę do stworzenia tej świadomości. A za nim wielu podążało za nim, z tym niepokojem i zawsze z przyspieszeniem postępów geometrycznych, paryskiej drużyny; a potem odbyły się inne spotkania. Tak się urodził Chwaliłem cię z inspiracją, nad którą pracowało tak wielu ludzi, nad którymi pracowali naukowcy, teologowie i pasterze. Cóż, ta świadomość ekologiczna, która trwa i która dzisiaj wskazuje na ścieżkę kompulsywnego wykorzystywania, niszczenia, której Amazonka jest jednym z najważniejszych punktów. Powiedziałbym, że to symbol. Czy ten ekologiczny wymiar, w którym rozgrywa się nasza przyszłość, nie jest taki? W demonstracjach młodych, w ruchu Greta i innych, niektórzy poparli znak ze słowami: „Przyszłość jest nasza”, to znaczy „nie decyduj o naszej przyszłości”. „To jest nasze!” Już w tym jest świadomość zagrożenia ekologicznego, oczywiście nie tylko w Amazonii, ale także w innych miejscach: Kongo to kolejny punkt, inne sektory, w mojej ojczyźnie jest Chaco, obszar „nieprzeniknionego” , co jest małe, ale w jakiś sposób znamy również problem. Obok wymiaru ekologicznego istnieje wymiar społeczny, o którym mówiliśmy, który nie jest już tylko tym, co jest dziko eksploatowane, stworzeniem, stworzeniem, ale także ludźmi. A w Amazonii pojawia się wszelkiego rodzaju niesprawiedliwość, niszczenie ludzi, wykorzystywanie ludzi na każdym poziomie i niszczenie tożsamości kulturowej. Pamiętam, jak przyjechałem do Puerto Maldonado – chyba już to powiedziałem, nie jestem pewien – na lotnisku był plakat z wizerunkiem bardzo pięknej dziewczyny, ze słowami: „Broń się i zwróć uwagę na handel”. To jest ostrzeżenie dla przybywającego turysty. Handel nasłuchuje i traktuje go na najwyższym poziomie korupcji, ale ludzi na każdym poziomie. A to wraz ze zniszczeniem tożsamości kulturowej co jest kolejnym ze zjawisk, które bardzo dobrze opisałeś w dokumencie. Jak w tym wszystkim niszczona jest tożsamość kulturowa. A czwarty wymiar, który obejmuje je wszystkie – i powiedziałbym, że główny – to wymiar duszpasterski, wymiar duszpasterski, głoszenie Ewangelii jest pilne, jest pilne. Ale niech to zostanie usłyszane, niech zostanie zasymilowane, zrozumiane przez te kultury. Rozmawialiśmy już o świeckich, księżach, stałych diakonach, zakonnikach i mężczyznach, na których możemy liczyć w tej dziedzinie. Rozmawialiśmy o tym, co robią i wzmacniają to. Mówiono o nowych ministerstwach, inspirowanych przez rozumiane przez te kultury. Rozmawialiśmy już o świeckich, księżach, stałych diakonach, zakonnikach i mężczyznach, na których możemy liczyć w tej dziedzinie. Rozmawialiśmy o tym, co robią i wzmacniają to. Mówiono o nowych ministerstwach, inspirowanych przez rozumiane przez te kultury. Rozmawialiśmy już o świeckich, księżach, stałych diakonach, zakonnikach i mężczyznach, na których możemy liczyć w tej dziedzinie. Rozmawialiśmy o tym, co robią i wzmacniają to. Mówiono o nowych ministerstwach, inspirowanych przez Ministeria Quaedam od Pawła VI, kreatywności w tym. Kreatywność w nowych ministerstwach i sprawdź, jak daleko możesz się posunąć. Mówiono o lokalnych seminariach iz dużą siłą. Dziękuję za odwagę, jaką miał kardynał O’Malley, ponieważ położył palec na czymś, co jest prawdziwą niesprawiedliwością społeczną, to znaczy, że aborygenom nie wolno ukończyć ścieżki seminaryjnej i kapłańskiej. Kreatywność we wszystkim, co dotyczy nowych ministerstw. Z zadowoleniem przyjmuję prośbę o ponowne zwołanie komisji i być może rozszerzenie jej o nowych członków, aby nadal badali, jak istniał stały diakonat we wczesnym Kościele. Wiesz, że osiągnąłeś porozumienie między wszystkimi, ale nie jest to jasne. Dałem to zakonnikom, ogólnemu Związkowi kobiet zakonnych, który poprosił mnie o przeprowadzenie badań, Wręczyłem im i teraz każdy teolog szuka, on bada. Spróbuję to zrobić ponownie z Kongregacja Nauki Wiary i włącz nowych ludzi do tej komisji. Podejmuję wyzwanie, które podjęliście: „i dajcie się usłyszeć”. Podejmuję wyzwanie [brawa]. Pojawiły się pewne rzeczy, które wymagają reformy: Kościół zawsze musi się zreformować. Formacja kapłańska w kraju. W niektórych krajach słyszałem kiedyś, w grupie lub tutaj – raz to słyszałem – że w duchowieństwie nie-Amazonkowym brakuje pewnej gorliwości apostolskiej w odniesieniu do obszaru Amazon.
Gdy kardynał Filoni ma trudności, kiedy kongregacja religijna opuszcza wikariat, znaleźć kapłanów z tego kraju, którzy zajmą jego miejsce: „Nie, nie jestem do tego odpowiedni”. Cóż, trzeba to zreformować. Formacja kapłańska w tym kraju jest powszechna i należy wziąć pod uwagę wszystkie problemy krajów geograficznych, powiedzmy, Konferencji Episkopatu. Aby zreformować, nie może zabraknąć zapału. Pamiętam też, że dwóch powiedziało, że być może nie widzimy braku tak silnego zapału; przepraszam, brakuje zapału, silnego lub mniej silnego, ale … u młodych zakonników i jest to coś, co należy wziąć pod uwagę. Młodzi zakonnicy mają bardzo duże powołanie i muszą wyszkolić się w gorliwości apostolskiej, aby udać się na granice. Byłoby dobrze, gdyby w planie formacyjnym zakonnika było doświadczenie trwające rok lub dłużej w sąsiednich regionach. Nie tylko to, i to jest sugestia, którą otrzymałem na piśmie, ale teraz mówię: że w służbie dyplomatycznej Stolicy Apostolskiej, ww programie służby dyplomatycznej młodzi kapłani spędzają co najmniej rok na terenie misji, ale nie odbywają stażu w Nuncjaturze, jak to się teraz robi, co jest bardzo przydatne, ale po prostu w służbie biskupa w miejscu misji. Ten punkt zostanie zbadany, ale będzie to również reforma, którą należy zobaczyć. I redystrybucja duchowieństwa w tym samym kraju. W odniesieniu do konkretnej sytuacji powiedziano, że na pierwszym świecie istnieje duża liczba księży tego kraju, na przykład w Stanach Zjednoczonych, w Europie i nie ma nikogo, kto wysłałby ich na obszar Amazonki tego samego kraju , Będzie to wymagało oceny, ale musimy się zgodzić. Fidei donum zainteresowany … to prawda, że czasami – zdarzyło mi się, gdy byłem biskupem w innej diecezji – jest taki, który wysłałeś na studia i mówi ci, że zakochał się w tym miejscu i pozostał w tym miejscu, i pomimo tego wszystkiego oferuje pierwszy świat, nie chce wracać do diecezji. Jasne, jeden się poddaje, aby ocalić powołanie. Ale w tej kwestii musimy być bardzo ostrożni i nie sprzyjać. Dziękuję prawdziwym kapłanom fidei donum, którzy przybywają do Europy z Afryki, Azji i Ameryki, ale tym, którzy są fidei donum, którzy zwracają to fidei donum, że Europa im to zrobiła. Ale ci, którzy przychodzą i zostają, są niebezpieczeństwem. To smutne, powiedział mi biskup we Włoszech, który ma trzech z tych księży, którzy pozostali i którzy nie chodzą na msze w górskich wioskach, jeśli nie otrzymają pierwszej oferty. Od teraz to historia. Zwróćmy więc na to uwagę i wykazujmy się odwagą w przeprowadzaniu reform redystrybucji duchowieństwa w tym samym kraju.
A jednym z aspektów duszpasterskich był wymiar kobiet. Oczywiście kobieta: co jest powiedziane w dokumencie „to za mało”, czym jest kobieta, prawda? Przekazując wiarę, zachowując kulturę. Chciałbym tylko to podkreślić: że jeszcze nie zdawaliśmy sobie sprawy z tego, co kobiety oznaczają w Kościele i ograniczamy się tylko do części funkcjonalnej, co jest ważne, ale musi być w radach … lub we wszystkim, co zostało powiedziane. Ale rola kobiet w Kościele wykracza daleko poza funkcjonalność. Tutaj musimy kontynuować pracę. Daleko poza.
Potem rozmawialiśmy o reorganizacji, zrobiono to w końcowej części dokumentu i zobaczyłem poprzez głosowanie, że niektórzy nie byli przekonani. Organizacja serwisu, po Repamie, robi coś w rodzaju …, że Repam ma większą spójność, rodzaj amazońskiej twarzy. Nie wiem, aby robić postępy w organizacji, czy postępować w Konferencjach półbiskupów, to znaczy: odbywa się Konferencja Episkopatu kraju, ale jest też częściowa Konferencja Półbiskupów danego obszaru i dzieje się to wszędzie. Tutaj we Włoszech odbywa się Konferencja Biskupów Lombardii … To znaczy, są kraje, które mają sektorowe Konferencje Biskupów, więc dlaczego kraje regionu Amazonii nie mogą tworzyć małych Konferencji Biskupów Amazońskich, które należą do ogólnej, ale które tworzą własne pracy. Organizując tę strukturę, jak Repam,
Mówiono o reformie rytualnej, otwarciu się na rytuały. Jest to obowiązkiem Kongregacji Kultu Bożego i może to zrobić, postępując zgodnie z kryteriami, i wiem, że może to zrobić bardzo dobrze i przedstawić niezbędne propozycje, których wymaga inkulturacja. Ale zawsze musimy dążyć do wykraczania poza, do przekraczania. Nie tylko organizacja rytualna, ale także inna organizacja, ta, która inspiruje Pana. Spośród 23 Kościołów z ich własnym obrzędem, które są wymienione w dokumencie i które zostały wspomniane przynajmniej we wstępnym dokumencie, uważam, że 18, jeśli nie 19, to Kościoły sui iurisi zaczęli od małych, tworząc tradycje, do których Pan nas poprowadzi. Nie ma potrzeby obawiać się organizacji, które strzegą specjalnego życia. Zawsze z pomocą Świętej Matki Kościoła, Matki wszystkich, która prowadzi nas w tę podróż, abyśmy się nie rozeszli. Nie bój się ich.
To także wkład w organizację Kurii Rzymskiej. Wydaje mi się, że musimy to zrobić, a ja powiem o tym, jak to zrobić z kardynałem Turksonem. Otwórz sekcję Amazon w Departamencie Integral Human Development Service . Ponieważ nie ma pracy, daję mu więcej …!
Oprócz podziękowań, tak jak już to zrobiłem, chciałbym podziękować wszystkim, którzy pracowali na zewnątrz, szczególnie poza tą Izbą, sekretarzom, którzy pomagali, ukrytemu sekretariatowi, mediom, zespołowi ds. Rozpowszechniania, tym, którzy przygotowali spotkania i informacje. Wielkie ukryte, które pozwalają na kontynuowanie jednej rzeczy. Słynny reżyser, który bardzo nam pomógł. Również dzięki nim.
Obejmuję prezydencję Sekretariatu Generalnego w ramach podziękowań i podziękowań dla mediów – które, jak sądziłem, byłyby tutaj, aby wysłuchać głosowania, ponieważ jest to publiczne – za to, co zrobiły. Dziękujemy za przysługę w rozpowszechnianiu Synodu. Prosiłbym ich o przysługę: że przy rozpowszechnianiu ostatecznego dokumentu zajmą się przede wszystkim diagnozą, która jest najbardziej konsekwentną częścią, w której Synod naprawdę wyraził się najlepiej: diagnoza kulturowa, diagnoza społeczna, diagnoza duszpasterska i diagnoza ekologiczna. Ponieważ społeczeństwo musi wziąć za to odpowiedzialność. Niebezpieczeństwo może polegać na tym, że czasami mieszkają – jest to niebezpieczeństwo, nie mówię, że tak, ale społeczeństwo o to prosi – widząc, co postanowili w tej kwestii dyscyplinarnej, co zdecydowali w tej drugiej, która partia wygrała, a która przegrała. Oznacza to, że w małych sprawach dyscyplinarnych, które mają swoje znaczenie, ale które nie przyniosłyby pożytku, jakie musi uczynić ten Synod. Niech społeczeństwo przejmie diagnozę, którą postawiliśmy w czterech wymiarach. Poprosiłbym media o to wszystko. Zawsze istnieje grupa „elitarnych” chrześcijan, którzy lubią wtrącać się, jakby to było uniwersalne, do tego rodzaju diagnozy. W mniejszych lub w bardziej dyscyplinarnym rozwiązaniu wewnątrz eklezjastycznym nie mówię między eklezjalnym, wewnątrz eklezjastycznym i mówię, że wygrałeś tę lub inną sekcję. Nie, wszyscy wygraliśmy dzięki postawionym przez nas diagnozom i do tego, do czego dochodzimy w sprawach duszpasterskich i wewnątrzkościelnych. Ale nie zamykaj się w tym. Myśląc dziś o tych katolickich „elitach”, a czasem także chrześcijańskich, ale przede wszystkim katolickich, którzy chcą pójść „do małego” i zapomnieć o „wielkim”, przyszło mi do głowy zdanie Péguy i poszukałem go. Staram się to dobrze tłumaczyć, wierzę, że może nam pomóc, kiedy opisuje te grupy, które chcą „małej rzeczy” i zapominają o „rzeczy”. „Ponieważ nie mają odwagi być ze światem, wierzą, że są z Bogiem. Ponieważ nie mają odwagi angażować się w opcje życiowe człowieka, wierzą, że walczą o Boga. Ponieważ nikogo nie kochają, wierzą, że kochają Boga” , Byłem bardzo zadowolony, że nie padliśmy więźniami tych wybranych grup, które chcą zobaczyć tylko to, co zostało postanowione w tej lub innej sprawie wewnątrzkościelnej
Dziękuję bardzo, wybaczcie, że byłem rozdrażniony i proszę, módlcie się za mnie. Dziękuję.
* L’Osservatore Romano , wyd. codziennie, Anno CLIX, n.246, 29.10.2019
Najnowsze komentarze