Aktualności

Dla osób chcących wypełnić komputerowo kartki z wypominkami przygotowaliśmy taką możliwość.

Pamiętaj, że w roku 2024 zmieniły się zasady wypełniania druków wypominek. W tym roku wypominki nie będą wymieniane w modlitwie wg ulic, ale wg dat.

Druki wypominek

Możliwe jest uznanie, że najważniejszym aspektem synodalności jest nie podejmowanie decyzji, lecz cierpliwe wzajemne słuchanie siebie, z wiarą, że druga osoba, która pojmuje i przeżywa wiarę zupełnie inaczej niż ja, równie szczerze szuka Boga i ma poważne powody i racje, by wierzyć w sposób, w który wierzy. Wtedy – być może – wiara tej drugiej (tego drugiego) otworzy szerzej moje serce na Tego, w którego razem wierzymy.

Od pierwszych wieków chrześcijanie czcili na różne sposoby Matkę Bożą. Kult ten, szczególnie w Bizancjum, znajdował swój wyraz w liturgii, a także w poezji. Jednym z najwspanialszych dowodów miłości, jaką otaczano Matkę Pana Jezusa, jest hymn liturgiczny ku czci Bogurodzicy zwany Akatyst. Słowo „akatyst” oznacza nabożeństwo składające się z pieśni pochwalnych, modlitw ku czci Chrystusa, Najświętszej Maryi Panny i Świętych, odmawianych na stojąco. Z uwagi na greckie znaczenie tego słowa, czyli Akathistos (grec. “a” – nie, “kathiden” – siedzieć, nie siedzący, spolszczone akatyst), hymn śpiewany na stojąco, uważa się, że Akatyst jest najstarszym hymnem maryjnym, wykonanym 7 sierpnia 626 roku naszej ery, kiedy dzięki opiece Bogurodzicy, Konstantynopol został uratowany przed atakiem pogańskich Awarów. Wówczas gwałtowny huragan rozpędził nieprzyjacielską flotę, rzucając statki na wybrzeże niedaleko sanktuarium Matki Bożej w jednej z dzielnic Konstantynopola. Ludność miasta śpiewała wtedy całą noc na stojąco hymn ku Bogurodzicy, dziękując w ten sposób za ratunek. Dodano wtedy do Akatystu dziękczynną dedykację „O, Waleczna Hetmanko”. Ok. VIII w., dzięki kontaktom Wenecjan ze Wschodem, Akatyst został przeniesiony do Włoch i przetłumaczony na łacinę. Polski przekład został dokonany w 1965 roku. Największe zasługi w powrocie Akatystu do liturgii ma święty Jan Paweł II, wskazując na nabożeństwo wspólne dla obu kościołów, jako drogę prowadzącą do pełnej jedności.

Od kilku lat udaje nam się odprawiać nabożeństwo Akatystu corocznie. Tak będzie też w tym roku. Dzięki zaangażowaniu naszego organisty, Pana Adama Łuszczak, który w tym roku wziął na siebie ciężar przygotowania i poprowadzenia śpiewu, w najbliższą niedzielę w kościele parafialnym w Czerwieńsku o godzinie 18:00 rozpocznie się to nabożeństwo, na które wszystkich bardzo serdecznie zapraszamy.

Po kolejnych dwóch tygodniach Krąg Biblijny spotkał się z drugim prorokiem czasu niewoli babilońskiej. Jak już mogliśmy się dowiedzieć podczas poprzedniego naszego spotkania z Prorokiem Ezechielem, po czasie podziału narodu wybranego – Izraela – na Królestwo Judy i Izraela, oba te królestwa zostały pokonane i trafiły do niewoli, najpierw asyryjskiej, a następnie – babilońskiej. Księga Daniela wprowadza nas w sytuację w jakiej znaleźli się ludzie uprowadzeni przez Chaldejczyków. Pokazuje nam ta Księga tak wiele treści, że na jej omówienie i wniknięcie w jej głąb moglibyśmy poświęcić jeszcze wiele spotkań. A i tak, nie omówilibyśmy wszystkiego.

Tak o tej Księdze pisze pastor Duke Taber, który jest absolwentem Uniwersytet Life Pacific i Seminarium Biblijnego Multnomah: 

„Podsumowując, historyczny kontekst Księgi Daniela dał nam fascynujący wgląd w społeczną, kulturową i polityczną atmosferę tamtych czasów. Wzajemne oddziaływanie między światem żydowskim i babilońskim przyczyniło się do bogactwa i złożoności tej enigmatycznej księgi. Zagłębiając się w historię Księgi Daniela, odkrywamy warstwy informacji, które nie tylko wzbogacają nasze zrozumienie, ale także przypominają nam o znaczeniu zrozumienia Pisma Świętego w świetle historycznego i kulturowego środowiska, w którym zostało napisane.

Rozszyfrowując różne znaki historyczne i porównując je ze znanymi wydarzeniami epoki, jesteśmy w stanie lepiej docenić znaczenie i wpływ Księgi Daniela na społeczność żydowską podczas ich wygnania w Babilonie, a także niezachwiane zaangażowanie Daniela w utrzymanie swoją wiarę i tożsamość w obcym i wrogim środowisku. Ta inspirująca opowieść jest przypomnieniem, że wiara może przetrwać najtrudniejsze warunki, a nawet w najtrudniejszych czasach nasze przekonania mogą nas prowadzić i dawać siłę do wytrwania.

Tak więc następnym razem, gdy sięgniesz do Księgi Daniela lub innego tekstu biblijnego, pamiętaj, aby pomyśleć o kontekście historycznym otaczającym tę historię. W ten sposób nie tylko ożywisz tę historię, ale także pogłębisz swoje uznanie dla zawartej w niej ponadczasowej mądrości i spostrzeżeń. Od powstania i upadku imperiów po triumf wiary w obliczu przeciwności losu, historyczny kontekst Księgi Daniela daje nam potężną soczewkę, przez którą możemy spojrzeć na nasze własne życie i wspólną ludzką historię.”

Księga Daniela jest wyjątkowa wśród Pism Hebrajskich, ponieważ przedstawia kontekst historyczny zarówno w okresie babilońskim, jak i perskim. Ta prorocza księga jest osadzona w okresie panowania różnych obcych władców, poczynając od Nabuchodonozora, który był królem Babilonu od 605 do 562 pne, poprzez jego syna Baltazara, Dariusza Meda, po Cyrusa II Wielkiego, władcy Persji i Babilonii. Uczeni często umieszczają kompozycję Daniela w 6 wieku pne, w czasie wygnania Żydów z Jerozolimy do Babilonu. Wydarzenia te stanowią tło dla niezwykłej historii wiary w Boga, która rozwija się w tej księdze.

Warto zauważyć, że Księga Daniela przekazuje swoje przesłanie poprzez mieszankę narracji historycznej, apokaliptycznych wizji i symbolicznych snów. Według tradycji Daniel, młody żydowski zesłaniec, zyskał rozgłos dzięki wyjątkowej mądrości i wierności Bogu Izraela. W całej Księdze Daniel i jego trzej przyjaciele – Chananiasz, Miszael i Azariasz – są przedstawiani jako lojalni słudzy Boga, którzy mierzą się z różnymi wyzwaniami i udrękami, żyjąc w sercu pogańskiego imperium. Historie i wizje zawarte w tej księdze ukazują Bożą ochronę i interwencję w życiu Jego ludu, a także prorocze spojrzenie na przyszłe wydarzenia związane z Mesjaszem i czasami ostatecznymi. Niektóre kluczowe wydarzenia z Daniela obejmują:

• Ognisty piec (Daniel 3)
• Uczta Baltazara i napis na ścianie (Dn 5)
• Proroctwo o siedemdziesięciu tygodniach (Dan. 9)
• Daniel w jaskini lwa (Daniel 6)
• Wizja czterech bestii (Daniel 7)
• Wizja barana i kozła (Daniel 8)

Te historyczne relacje i proroctwa dostarczają cennych lekcji wiary, mądrości i suwerenności Boga w trudnych i niepewnych czasach.

Księga ta, napisana bardzo przystępnym językiem pokazuje nam, jak można będąc wiernym Bogu i tradycji przekazywanej z pokolenia na pokolenie przestrzegać norm i zasad w każdym miejscu i czasie. Główni bohaterowie Księgi: Daniel, Chananiasz, Miszael i Azariasz mogą stanowić dla nas przykład, że jeśli przyznamy się do Boga przed ludźmi, wtedy On stanie przy nas w każdym momencie naszego życia. Zwłaszcza tym trudnym, dramatycznym. 

Czy podczas czytania tej Księgi widzę siebie w którymkolwiek bohaterze? Może w którymś z wymienionych wygnańców?

Zapraszamy na kolejne spotkanie Kręgu Biblijnego, podczas którego powrócimy z narodem wybranym z niewoli. Cały czas jesteśmy świadkami posyłania przez Boga proroków. Tak było w czasach rozkwitu Izraela. Tak było podczas podziałów wewnętrznych. Tak było podczas niewoli. I tak będzie (dla nas w czasie spotkań Kręgu) po powrocie z wygnania.

Galeria

W październikowym numerze Gazetki „U Nas” nie zabrakło informacji o naszej parafii.

Poniżej cytuję artykuł ks. Dariusza Orłowskiego, pt. „Matka Boga i nasza Matka”:
Najświętsza Maryja Panna spośród wszystkich ludzi na ziemi została obdarzona największą godnością. Bóg Ojciec właśnie ją wybrał na matkę swojego Syna. W momencie zwiastowania anielskiego Maryja świadoma szczególnej łaski, jakiej doświadczyła wypowiedziała słowa: „Oto odtąd błogosławić mnie będą wszystkie pokolenia, gdyż wielkie rzeczy uczynił mi Wszechmocny” (Łk 1, 48). Z tej racji, że narodzony z Maryi Syn łączył w swojej osobie dwie natury: ludzką i boską – był prawdziwym człowiekiem i prawdziwym Bogiem, Maryi należny jest tytuł Bogarodzicy (prawdę tę orzekł Sobór Efeski już w 431 r.). To niezwykłe i wyjątkowe, że Maryja – ludzka kobieta, jest także Matką Boga, jakim jest jej Syn Jezus Chrystus.
Maryja jest nie tylko Matką Boga, ale jest także Matką ludzi, którzy przez wiarę w Jezusa Chrystusa stają się Jego uczniami. Ten moment przybrania nas za dzieci miał miejsce w momencie śmierci Pana Jezusa na krzyżu. Św. Jan Ewangelista tak to opisuje: „A obok krzyża Jezusowego stały: Matka Jego i siostra Matki Jego…. Kiedy więc Jezus ujrzał Matkę i stojącego obok Niej ucznia, którego miłował, rzekł do Matki: «Niewiasto, oto syn Twój». Następnie rzekł do ucznia: «Oto Matka twoja». I od tej godziny uczeń wziął Ją do siebie (J 19, 25-27). Fragment ten nazywamy testamentem Jezusa, ostatnią Jego wolą i jest uważany za podstawę duchowego macierzyństwa Maryi względem chrześcijan. Dowodem tego, że Maryja spełnia tę powierzoną jej przez Jezusa misję są objawienia maryjne (chociażby te w Lourdes, czy w Fatimie) oraz tak liczne sanktuaria poświęcone Matce Bożej. Chrześcijanie od wieków powierzają się opiece Maryi oraz zanoszą przez jej wstawiennictwo swoje modlitwy do Boga, przykładem tego są np. październikowe nabożeństwa różańcowe odprawiane w kościołach. Korzystajmy z tego przywileju. Wypraszajmy przez Maryję – Matkę Boga i naszą Matkę potrzebne nam łaski np. przez odmawianie różańca.
Ks. Dariusz Orłowski

https://bip.czerwiensk.pl/144/Miesiecznik_Czerwiensk_-_U_nas/

Październik zwany jest miesiącem Maryjnym. I w tym miesiącu po raz ostatni w każdym roku wypada czas czuwań fatimskich na pamiątkę objawień Maryi w Fatimie. Jak przez wszystkie miesiące od maja do dzisiaj – z parafii św. Wojciecha w Czerwieńsku wyruszyła grupa pielgrzymów. Wyruszyliśmy, aby oddać cześć Maryi, wspólnie się pomodlić, porozmawiać i utrzymywać relacje – takie zwykłe, ludzkie… Wśród pątników były osoby z Czerwieńska, Nietkowa, Lasek, Przylepu i Łężycy. Tak się złożyło, że dzisiaj nie szedł z nami żaden kapłan, ale w drodze udało nam się połączyć z ks. Dariuszem Orłowskim, z którym chwilę porozmawialiśmy, który nam pobłogosławił. My również otaczamy go modlitwą na czas dni skupienia, w których uczestniczy. I chociaż może nie szło nas bardzo wielu, to był to czas budowania. Udało nam się wspólnie pośpiewać pieśni (chociaż nie z każdą pieśnią udało nam się uporać najlepiej), odmówić Różaniec i porozmawiać.

Po dotarciu do kościoła w Łężycy okazało się, że kościół jest prawie pełny, co nas pozytywnie zaskoczyło. Tradycyjnie już, po Mszy świętej, której przewodniczył ks. Zygmunt Zimnawoda, wokół kościoła przeszła procesja z figurką Maryi, a po niej zeszliśmy na zapowiadaną agapę, która miała miejsce w podziemiach kościoła. I tu czekała nas kolejna niespodzianka – pomieszczenia zostały pięknie przygotowane, stoły zastawione, a leczo i ciasta – dopełniły pozytywnego wrażenia. Na to wszystko, ks. proboszcz uroczyście dokonał otwarcia kapsuły, która w 1987 roku została wmurowana w kamień węgielny pod tę świątynię.

Tych, którzy byli i tych, którzy nie byli zapraszam do obejrzenia filmiku upamiętniającego ten moment i może osobistych wspomnień. Wszak kościół ten przez wiele lat był kościołem filialnym naszej parafii, czyli częścią nas.

Galeria

W sobotę, 07 października 2023 w Sanktuarium w Rokitnie miał miejsce Odpust ku czci NMP Różańcowej podczas Diecezjalnej Pielgrzymki Róż Żywego Różańca. Tego dnia spotkały się tam też Apostolstwo Margaretka oraz Parafialne Zespoły Caritas.

Na spotkaniach tych uczestniczyli też nasi parafianie w licznej grupie.

Jak widzimy na zdjęciach, była modlitwa, chociaż deszcz trochę przeszkadzał. Były spotkania, które umacniają więzi wspólnotowe.

Teraz jest czas, na owocowanie już w realiach naszej parafii.

Galeria

Kiedy pochylaliśmy się na poprzednim spotkaniu Kręgu nad prorokiem Habakukiem, mogliśmy usłyszeć jego rozmowy z Bogiem, w których – widząc zło popełniane przez swój własny naród – miał pretensje do Boga, że wymierza karę przez tak bezwzględny lud – Babilończyków.

Dzisiaj, czytając obszerne fragmenty Księgi Ezechiela, mogliśmy zobaczyć, jak potoczyły się losy Judy. Mogliśmy się odnaleźć razem z nimi na wygnaniu. Wędrując poprzez wizje proroka Ezechiela, mogliśmy zobaczyć Chwałę Pańską, dolinę wyschniętych kości, które przez tchnienie ducha – ożywały. Mogliśmy unaocznić sobie, jak ludzie w każdej epoce zatracają się i nawet nie zdają sobie sprawy z popełnianych złych czynów. Nie zdają sobie sprawy z tego, że – tak wtedy, jak i teraz – będąc pozornie blisko Boga, oddalamy się od niego. Oddalamy się w znieczulicę. Oddalamy się w pozorną pobożność – chociaż nam, podobnie jak ludziom współczesnym prorokom – wydaje się, że nic złego nie robimy. Że postawa dystansu do zachowań innych, jest bardzo poprawna. I wręcz powinniśmy być za to nasze postępowanie chwaleni.

Każdy prorok, pomimo zmieniających się uwarunkowań historycznych, ekonomicznych, kulturowych – widząc upadek moralny swoich rodaków, zwracał się do nich poprzez słowa, gesty, symbole zachowań, po to, aby zobaczywszy popełniane przez siebie zło – zmienili swoje postępowanie, wrócili do Boga i nie ulegli zagładzie. Jak pokazuje też przykład Księgi Ezechiela, pomimo ewidentnych konsekwencji, które ich dotykały – ci, którzy byli na wygnaniu – nadal popełniali swoje grzechy, podobnie do tych, którzy pozostali w Jerozolimie – w skrytości dopuszczali się – jak to określał Ezechiel – nierządu i obrzydliwości.

Prorok Ezechiel, nazywany „duszpasterzem wygnańców” nie ustawał w wytykaniu błędów postępowania. Radził, napominał i z natchnienia Boga – obiecywał poprawę ich losu dla Reszty, która pozostała wierna jedynemu Bogu JAHWE

Słowa Ez 2.8 – 3.3 mówią – Ty więc, synu człowieczy, słuchaj tego, co ci powiem. Nie opieraj się, jak ten lud zbuntowany. Otwórz usta swoje i zjedz, co ci podam». Popatrzyłem, a oto wyciągnięta była w moim kierunku ręka, w której był zwój księgi. Rozwinęła go przede mną; był zapisany z jednej i drugiej strony, a opisane w nim były narzekania, wzdychania i biadania. A On rzekł do mnie: «Synu człowieczy, zjedz to, co masz przed sobą. Zjedz ten zwój i idź przemawiać do Izraelitów!» Otworzyłem więc usta, a On dał mi zjeść ów zwój, mówiąc do mnie: «Synu człowieczy, nasyć żołądek i napełnij wnętrzności swoje tym zwojem, który ci podałem». Zjadłem go, a w ustach moich był słodki jak miód.

Czy słysząc takie słowa jestem w stanie spożyć pokarm, jaki dał nam Pan Bóg w postaci Słowa – Logosu? Dał Je (to Słowo) w postaci Ciała Jezusa spożywanego podczas Eucharystii. Dał nam Je (Słowo Boga) w czytaniach mszalnych podczas każdej Mszy św. Czy nakarmiony tym Słowem, które w moich ustach powinno być słodkie jak miód umiem nie zamknąć własnego serca (Ezechiel mówi, że Bóg przemienia serca z kamienia na serca cielesne – czyli moją zatwardziałość w służbę z miłością dla bliźniego), tylko iść tam, gdzie posyła mnie Bóg?

Czytając dalej 3 rozdział Księgi Ezechiela słyszymy: Ez. 3. 4-11: Potem rzekł do mnie: «Synu człowieczy, udaj się do domu Izraela i przemawiaj do nich moimi słowami. Jesteś bowiem posłany nie do ludu o mowie niezrozumiałej lub trudnym języku, ale do domu Izraela; nie do wielu narodów o niezrozumiałej mowie i o trudnym języku, których słów byś nie rozumiał. Chociaż gdybym cię do nich posłał, usłuchaliby ciebie. Jednakże dom Izraela nie zechce cię posłuchać, ponieważ i Mnie słuchać nie chce. Cały bowiem dom Izraela ma oporne czoło i zatwardziałe serce. Oto Ja uczyniłem twarz twoją odporną jak ich twarze i czoło twoje twardym jak ich czoła, dałem ci czoło jak diament, twardszy od krzemienia. Nie bój się ich, nie lękaj się ich oblicza, chociaż są ludem opornym». Wreszcie powiedział mi: «Synu człowieczy, weź sobie do serca wszystkie słowa, które wyrzekłem do ciebie, i przyjmij je do swoich uszu! Udasz się do zesłańców, do twoich rodaków i powiesz im: Tak mówi Pan Bóg, czy będą słuchać, czy też nie».

Bóg nie powiedział do niego – idź do obcych. Powiedział – idź do domu Izraela. Co to oznacza dla mnie? Kiedy już nakarmiłem się Bogiem w Jego Słowie i Jego Ciele. Czy idę z odwagą i spokojnie mówię do moich braci (sióstr, krewnych, znajomych) słowa Dobrej Nowiny? Jeśli mówię, to czy robię to z miłością bliźniego? Bo może być tak, że dostałem za darmo pokarm – w obfitości, smaczny i treściwy – ale zamiast iść do winnicy Pańskiej – idę odpocząć. Bo tak jest lepiej, bezpieczniej. Bo przecież każdy ma swój rozum. I ma swoją wolną wolę. Bo po co mam się narażać na krzywe spojrzenia? Albo, co gorsza, wytykanie palcami…?

Współcześni Ezechiela uważali, że jest chory. Że ma zaburzenia psychiczne. Ale on mówił. Mówił to, co słyszał od Boga. Ja też mam wybór. Mogę się nakarmić i nic nie robić. Ale mogę też, narażając się na utratę spokoju – iść do „swoich” i mówić to, co do mnie powiedział Bóg.

Za dwa tygodnie spotkamy się z prorokiem Danielem. Piękna Księga. Będziesz na spotkaniu z nim? A przez niego – na spotkaniu z Bogiem?

Galeria

W natłoku codziennych zajęć i obowiązków, ponad dwa miesiące po wyjeździe na parafialną pielgrzymkę, podczas której nawiedziliśmy sanktuaria w Górze św. Anny, Piekarach Śląskich, Leśniowie, Częstochowie i Gidlach, udało nam się spotkać, żeby powspominać tamten dobry czas. Uczestnicy, którym udało się przybyć na dzisiejsze spotkanie z sentymentem, nostalgią i przejęciem wspominali, że ten wyjazd – chociaż może niezupełnie łatwy – był dobrym czasem. Czasem budującym każdego z uczestników, ale też i wspólnotę. Zwłaszcza dzisiaj – we wspomnieniach.

Piknikowa, można powiedzieć – rodzinna, atmosfera przy kawie, herbacie i dużych ilościach ciasta 🙂 służyła dalszemu budowaniu relacji między nami. Do tego słońce, śpiewy…

Zapraszam do Galerii, gdzie zamieszczamy kilka zdjęć z dzisiejszego spotkania

Galeria