Aktualności

Rozpoczął się dzisiaj Kurs Budowania Wspólnoty. Prowadzony własnymi siłami przez ks. Dariusz Orłowskiego, wspierany przez zaangażowanych parafian, jest swego rodzaju wyzwaniem, które sobie postawiliśmy. Czy jesteśmy w stanie dać parafii coś od siebie. I to coś, co ma służyć innym. Wzajemnemu zbudowaniu silniejszych więzi pomiędzy nami. A to wszystko oparte na skale, jaką jest Chrystus.

Patrząc na aktywny udział uczestników, sądzimy, że (przynajmniej początek) jest to strzał w dziesiątkę. Odnajdujemy się wzajemnie, ubogacamy się wzajemnie. A wszystko to w codzienności, która powinna być udziałem każdego chrześcijanina: Eucharystia, Agapa, szczere rozmowy osobiste.

Zapraszam na fotorelację z pierwszego dnia.

Galeria

I do wysłuchania kazania ks. Darka

W dniu dzisiejszym, w salce przy plebanii miało miejsce kolejne spotkanie małżeństw. Jak widzimy na załączonym zdjęciu pomału rozrasta się ta grupa. Niedzielne popołudnia może nie zawsze pozwalają na wygospodarowanie czasu, ale ufamy, że z czasem to grono będzie się powiększało. Zwłaszcza, że można przychodzić z dziećmi, co również widzimy.

Uśmiechy na twarzach pozwalają wyciągnąć wniosek, że spotkanie jest w radosnej atmosferze.

Drodzy małżonkowie – nie szukajcie przeciwności, ale podejmijcie odważną decyzję i czujcie się zaproszeni na kolejne spotkanie.

Kolejny Wieczór Uwielbienia stał się faktem dokonanym. Cieszy nas, że pomimo trudnego czasu, są tacy, którym się chce. Chce się przyjść w sobotni wieczór i śpiewać. Chce się przyjść i prowadzić. Chce się przyjść i włączyć w modlitwę.

Kolejny raz, ks. proboszcz zaprosił scholę muzyczną z Wilkanowa kierowaną przez pana Przemka, aby poprowadzili śpiewy. I kolejny raz stanęli na wysokości zadania i zrobili to w sposób pełen zaangażowania, przez co wszystkim okazywanie swojego uwielbienia Jezusowi było łatwiej wzbudzić i okazać.

Dzisiejsze nabożeństwo podzielone zostało na trzy części:
– uwielbienie muzyczno-słowne,
– katechezę, którą wygłosił ks. Darek,
– namaszczenie chorych.

Jak możemy się przekonać na zdjęciach i filmach z tego wydarzenia, wszystko to, co się zadziało było głęboko przeżywane przez uczestniczących w tym nabożeństwie. I chociaż obecnych było sporo osób z całej parafii, to ciągle mamy nadzieję, że te wieczory przyciągać będą coraz więcej parafian. Niech to będzie dobry sposób na okazanie swojej wdzięczności Bogu za Jego opiekę i błogosławieństwo.

Kolejny wieczór będzie w Czerwieńsku na zakończenie Rekolekcji Adwentowych. A w Nietkowie w styczniu. Szczegóły zostaną podane w odpowiednim czasie.

Galeria

Zapraszamy również na parafialny kanał YouTube

STANOWISKO
RADY STAŁEJ KONFERENCJI EPISKOPATU POLSKI

WOBEC DZIAŁAŃ JANA PAWŁA II
ODNOSZĄCYCH SIĘ DO PRZESTĘPSTW SEKSUALNYCH WOBEC MAŁOLETNICH

W przestrzeni publicznej coraz częściej słyszymy pytania o postawę Jana Pawła II wobec dramatu wykorzystywania seksualnego osób małoletnich i bezbronnych przez duchownych, a także o sposób reagowania na tego rodzaju przestępstwa podczas jego pontyfikatu. Coraz głośniej stawiana jest teza, że Papież nie podchodził właściwie do tego rodzaju czynów i niewiele robił, aby ten problem rozwiązać, a nawet go ukrywał. Wydaje się, że panuje swego rodzaju moda na formułowanie tego typu opinii. Wpisuje się to w próby podważenia autorytetu Jana Pawła II, a nawet zakwestionowania jego świętości, potwierdzonej w procesie beatyfikacyjnym i kanonizacyjnym. W konsekwencji stanowi to usiłowanie pomniejszenia znaczenia tego wyjątkowego pontyfikatu dla Kościoła, świata, kultury i człowieka.

Medialny atak na św. Jana Pawła II i jego pontyfikat znajduje także swoją przyczynę w nastawieniu do jego nauczania, wyrażonego chociażby w takich encyklikach, jak Redemptor hominis czy Veritatis splendor, a także w głoszonej przez niego teologii ciała, co nie odpowiada współczesnym ideologiom propagującym hedonizm, relatywizm i nihilizm moralny.

W tej sytuacji uczciwe szukanie prawdy i dawanie jej świadectwa jest obowiązkiem każdego prawego sumienia. Spojrzenie na działania Jana Pawła II powinno uwzględniać kontekst historyczny i ówczesny stan wiedzy, a także uwarunkowania, w jakich on żył. Były one naznaczone przede wszystkim następstwami rewolucji kulturowej 1968 roku, odrzucającej obiektywne kryteria moralności i osobowej odpowiedzialności. Powszechnie głoszono, zwłaszcza w środowiskach uniwersyteckich Zachodu, że wszystko ma tę samą wartość i że, w konsekwencji, nie istnieje odtąd żadna różnica między dobrem i złem, prawdą i fałszem, pięknem i brzydotą. Obecnie pojawiają się nowe ideologie, które są spuścizną rewolucji 1968 roku. Podważają one chrześcijańską antropologię, której podstawową prawdą jest stworzenie człowieka przez Boga, jako kobietę i mężczyznę, na Jego obraz i podobieństwo. W sposób oczywisty walka z chrześcijańską wizją człowieka łączy się z próbami podważania wielkiego autorytetu, jakim na całym świecie cieszy się św. Jan Paweł II, który z ogromną mocą głosił tę wizję na wszystkich współczesnych mu areopagach.

Starając się zrozumieć podejście Jana Pawła II do problemu wykorzystywania seksualnego małoletnich, pragniemy pokazać konsekwentnie podejmowane przez niego działania.

1. Już w początkach pontyfikatu w wprowadzonym przez Jana Pawła II w 1983 roku nowym „Kodeksie Prawa Kanonicznego” jednoznacznie zobligowano przełożonych kościelnych do karania sprawiedliwą karą członków kleru, będących sprawcami wykorzystania seksualnego małoletnich, nie wyłączając wydalenia ich ze stanu duchownego.

W 1992 roku Jan Paweł II ogłosił „Katechizm Kościoła Katolickiego”, który w artykule 2389 stwierdza, że „nadużycia seksualne popełniane przez dorosłych na dzieciach lub młodzieży powierzonych ich opiece” są grzechem, będącym „jednocześnie gorszącym zamachem na integralność fizyczną i moralną młodych, którzy będą nosić jego piętno przez całe życie, oraz pogwałceniem odpowiedzialności wychowawczej”.

2. Prawdopodobnie pierwszy poważny sygnał o przestępstwach seksualnych popełnianych przez duchownych na szkodę osób małoletnich dotarł do Jana Pawła II z Kościoła w Stanach Zjednoczonych w 1985 roku za pośrednictwem nuncjusza apostolskiego w Waszyngtonie. Była to analiza dotycząca nieskuteczności dotychczasowych działań Kościoła w USA wobec sprawców wspomnianych przestępstw. O rzeczywistej skali tego zjawiska nie miano jednak wtedy pełnego wyobrażenia.

3. Podczas wizyty ad limina episkopatu USA w 1993 roku Jan Paweł II zauważył, że biskupi nie byli jednomyślni w stosowaniu prawa karnego w odniesieniu do przestępstw seksualnych popełnianych przez duchownych. Dominowała tendencja do minimalizowania znaczenia prawa karnego w życiu wspólnoty kościelnej, a istniejące narzędzia prawne często nie były stosowane. Nie uświadamiano sobie również tego, jak głębokie i szkodliwe dla psychiki ofiar mogą być skutki tych przestępstw. W tym samym bowiem czasie w skali światowej rosły w siłę ruchy domagające się legalizacji pedofilii.

Po tej wizycie w liście do biskupów amerykańskich Jan Paweł II napisał: „kanoniczne kary, które są przewidziane za niektóre przestępstwa i wyrażają społeczną dezaprobatę wobec zła, są w pełni uzasadnione. Pomagają one zachować wyraźne rozróżnienie między dobrem a złem, przyczyniają się do moralnego zachowania, a także tworzą właściwą świadomość wagi popełnionego zła”.

W drugiej części tego listu Jan Paweł II przestrzegał przed traktowaniem zła moralnego jako okazji do sensacji. „Zło rzeczywiście może być sensacyjne, ale sensacyjność wokół niego jest zawsze niebezpieczna dla moralności” – pisał. Możliwe, że ten sposób myślenia Papieża był pewną konsekwencją wynikającą z jego polskich bolesnych doświadczeń, gdy pod rządami komunistów mass media były niejako urzędowo wrogie wobec Kościoła i częstokroć pojawiające się w niej informacje były po prostu kłamstwami i oszczerstwami. Postawa nieufności i niedowierzania wobec pojawiających się zarzutów dotyczących duchownych była zatem w dużej mierze uzasadniona, tym bardziej że w systemie komunistycznym były one często sposobem dyskredytowania pozycji i działania Kościoła oraz okazją do werbowania współpracowników spośród duchowieństwa.

4. Wydaje się, że w okresie od połowy lat osiemdziesiątych do połowy lat dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku skandal wykorzystania seksualnego rysował się dla Jana Pawła II głównie jako problem Kościoła w Stanach Zjednoczonych i w krajach anglosaskich. Dlatego w 1994 roku wydał on indult dla Kościoła w USA, którego celem było zapewnienie większej ochrony dzieci i młodzieży poprzez uzgodnienie przepisów kościelnych z prawem amerykańskim. Dokument ten podniósł wiek ochrony osób małoletnich z 16 do 18 lat i wydłużył okres przedawnienia przestępstw wykorzystania seksualnego małoletnich do 10 lat od ukończenia 18. roku życia przez osobę skrzywdzoną. Dwa lata później, w 1996 roku, Papież wydał podobny indult dla Kościoła w Irlandii, skąd również zaczęły napływać informacje o przestępstwach seksualnych popełnionych przez duchownych.

Świadomość Papieża dotycząca skali i skutków tych przestępstw wzrastała zatem wraz z upływem lat. Stawało się dla niego coraz bardziej jasne, że biskupi i wyżsi przełożeni zakonni nie podejmowali adekwatnych i przewidzianych prawem działań oraz że nie radzili sobie z ich stosowaniem.

5. Dlatego, pomimo posoborowych tendencji decentralizacyjnych, w 2001 roku Jan Paweł II wydał dokument Sacramentorum sanctitatis tutela dla całego Kościoła. Dziecko zostało w nim ukazane jako jeden z największych skarbów, który za wszelką cenę należy chronić. Krzywda wyrządzona dziecku w sferze seksualnej została uznana za jedno z najcięższych przestępstw kościelnych i zrównana z profanacją Najświętszego Sakramentu czy złamaniem tajemnicy spowiedzi. Aby uniknąć bagatelizowania tych przestępstw w ramach Kościołów lokalnych, Papież na mocy tego dokumentu ustanowił jurysdykcję Stolicy Apostolskiej nad wszystkimi przypadkami wykorzystania seksualnego małoletnich od momentu uprawdopodobnienia się przestępstwa i nakazał jego zgłoszenie do Kongregacji Nauki Wiary. Odtąd postępowania karne prowadzone w tych sprawach zostały zarezerwowane Stolicy Apostolskiej i po dzień dzisiejszy pozostają pod jej ścisłą kontrolą. Decyzja ta pokazała, że Jan Paweł II zdał sobie sprawę ze skali i globalnego charakteru kryzysu spowodowanego wykorzystaniem seksualnym dzieci i młodzieży. Ta zmiana w stosowaniu i egzekwowaniu prawa była prawdziwie bezprecedensowa. Z perspektywy czasu widać, że okazała się ona punktem przełomowym w walce Kościoła z przestępstwami seksualnymi we własnych szeregach. W ślad za tymi decyzjami Jana Pawła II Stolica Apostolska zobowiązała wszystkie Episkopaty do wprowadzenia szczegółowych norm postępowania w takich przypadkach, przy równoczesnym respektowaniu prawa świeckiego.

6. Przejawem wzrastającej świadomości Papieża było jego przemówienie do kardynałów amerykańskich w kwietniu 2002 roku podczas spotkania, które było bezpośrednim następstwem fali ujawnień przestępstw wobec dzieci i małoletnich dokonanych przez osoby duchowne, sprowokowanej przez serię artykułów zamieszczonych w dzienniku „Boston Globe”. Dokonując diagnozy kryzysu, Jan Paweł II wskazał na ból osób zranionych przestępstwem. Ofiary nadużyć oraz ich rodziny zapewnił o „swojej głębokiej solidarności i trosce”. Zaznaczył przy tym, że zmierzenie się z tymi bolesnymi skutkami musi odmienić Kościół i uczynić go bardziej świętym. Podkreślił też, że kto krzywdzi młodych, jest tej świętości zaprzeczeniem i że „w kapłaństwie i życiu zakonnym nie ma miejsca dla tych, którzy krzywdziliby małoletnich”. Za istotną część problemu uznał też fakt, że „wielu czuje się zranionych sposobem podejścia hierarchów do tych przestępstw” oraz ich „decyzjami, które w skutkach okazały się błędne”. Podana przez Papieża diagnoza kryzysu jest zatem jasna, a kierunek działań, które mają uzdrowić sytuację – jednoznaczny.

7. Z przedstawionych działań Jana Pawła II wobec ujawniającego się coraz wyraźniej kryzysu wyłania się obraz Pasterza, który odważnie i zdecydowanie pragnął się z nim zmierzyć, będąc równocześnie świadomy, że kryzys ten może zagrozić zdolności Kościoła do właściwego pełnienia jego misji w świecie. Papież doszedł do wniosku, że tylko „Kościół, stawiający czoła problemowi wykorzystywania z jasnością i determinacją” może również pomóc społeczeństwu przeciwstawić się pladze przestępstw seksualnych wobec małoletnich i bezbronnych. Widząc, że wobec tego problemu punktowe odpowiedzi nie są wystarczającym rozwiązaniem, w 2001 roku Papież podjął decydujący krok i zmienił prawo, które stało się narzędziem dla całego Kościoła. Tą zmianą uruchomił proces oczyszczania Kościoła, kontynuowany przez jego następców: papieży Benedykta XVI i Franciszka.

Usiłując dzisiaj zrozumieć ówczesną sytuację, trzeba też uwzględnić dominującą wtedy także w Kościele mentalność dyskrecji. Jeśli więc nawet podejmowano jakieś działania, to jednocześnie panował lęk i opór przed ich transparentnym komunikowaniem.

Ponadto lektura raportu Stolicy Apostolskiej dotyczącego byłego kard. Theodora McCarricka każe stawiać pytania o to, w jakim stopniu Jan Paweł II był rzetelnie informowany przez powołane do tego organy, a w jakim stopniu pewne decyzje były podejmowane bez jego wiedzy na innych szczeblach władzy, zgodnie z kompetencjami. W każdym razie raport nt. McCarrica nie pokazuje jakiegokolwiek „tuszowania” czy „zamiatania pod dywan” przez Jana Pawła II przestępstw seksualnych, których dopuścili się duchowni.

Próba zrozumienia postawy i działań świętego Jana Pawła II może być dla nas szansą na uświadomienie sobie, że działanie Boże przechodzi przez zwykłe – uwarunkowane kontekstem dziejowym i osobistą historią – człowieczeństwo. Jest także dla nas drogą do głębszego zrozumienia świętości, która polega na heroicznym przeżywaniu wiary, nadziei i miłości. Papież wielką wrażliwością otaczał każdego człowieka, o czym świadczy jego życie i nauczanie. Ogłoszenie przez Kościół świętości człowieka nie jest stwierdzeniem jego bezgrzeszności, a tym bardziej bezbłędności, lecz uznaniem świadectwa jego więzi z Chrystusem, mimo i na przekór ludzkim ograniczeniom i uwarunkowaniom.

Bezspornym faktem jest, że Jan Paweł II był papieżem, który zgodnie z nabywaną wiedzą podjął zdecydowaną walkę z przypadkami wykorzystywania seksualnego dzieci i małoletnich przez niektórych duchownych oraz wprowadził obowiązujące w całym Kościele normy rozliczania tego typu przestępstw, podkreślając, że w „stanie kapłańskim i życiu zakonnym nie ma miejsca dla tych, którzy krzywdziliby młodych”. Rozpoczął jakże ważny i kontynuowany do dziś proces oczyszczenia Kościoła w tej sferze.

Jasna Góra, 14 listopada 2022 roku

Wychodząc trochę naprzeciw szybko zmieniającej się sytuacji, parafianie w Czerwieńsku postanowili złożyć życzenia urodzinowe ks. Dariuszowi dzisiaj, czyli w przededniu urodzin. A to dlatego, że jutro na wieczornej Mszy nie będzie to możliwe.

Drobne gesty naszej pamięci i życzenia, w których padło wiele ciepłych i budujących słów, składa się na dobrą, wzajemną relację naszego proboszcza i parafian. Niech to wszystko, a także modlitwa, którą wzajemnie się otaczamy pozwala bardziej optymistycznie patrzeć na wzrost duchowy naszej parafii. Zwłaszcza w aktualnie trudnych czasach do dobrej i bezinteresownej współpracy kapłana i świeckich.

Księże Darku, jeszcze raz dziękujemy Bogu, że jesteś z nami. I zapewniamy o wsparciu modlitwą Ciebie i dzieł, których podejmujesz się w naszej parafii. Szczęść Boże.

Galeria

W dniu dzisiejszym wielu naszych parafian spotkało sie w kinie Cinema City w Zielonej Górze, aby wspólnie obejrzeć film o Ojcu Pio. W odróżnieniu od poprzedniego wyjazdu, tym razem na sali kinowej, oprócz nas, były osoby z parafii św. Brata Alberta. Proboszczowie obu naszych parafii – ks. Zimnawoda i ks. Orłowski – zaproponowali swoistą integrację, a parafianie licznie na tę propozycję odpowiedzieli.

Zapraszam do Galerii, na krótką fotorelację z tego wyjazdu.

Galeria

Królestwo Boże jest pośród nas

Rok kościelny lub inaczej liturgiczny niezupełnie pokrywa się z rokiem kalendarzowym. Ten pierwszy kończy się bowiem pod koniec listopada. W grudniu przeżywać już będziemy nowy rok liturgiczny, a pierwszym jego okresem jest Adwent przygotowujący nas do świąt Bożego Na- rodzenia. Ostatnia niedziela roku kościelnego jest uroczystością Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata, która w tym roku przypada 20 listopada. Przekaz tego święta wyraża się w przekonaniu, że ostateczna władza i panowanie nad światem należy do Syna Bożego. Wyraźnie to podkreślają teksty liturgiczne z tego święta: „Ciebie Chryste wyznajemy Królem czasu i wieczności, władcą ludów całej ziemi, dusz i serc najwyższym Sędzią” (fragment hymnu z nieszporów) lub „Wszechmogący wieczny Boże, Ty postanowiłeś wszystko poddać umiłowanemu Synowi Twojemu Królowi wszechświata spraw, aby całe stworzenie wyswobodzone z niewoli grzechu , Tobie służyło i bez końca Ciebie chwaliło” (modlitwa z kolekty Mszy św.). To przekonanie Kościoła o królowaniu Pana Jezusa bardzo często rozmija się z naszym doświadczeniem. W codziennym życiu spotykamy się bowiem z triumfem zła, panującym chaosem i niesprawiedliwością. W wielu wymiarach naszej egzystencji odnosi się wrażenie, że Bóg jest nieobecny. Jak więc rozumieć głoszoną przez Kościół prawdę, że Jezus Chrystus jest Królem Wszechświata? Jakieś światło w szukaniu odpowiedzi na to pytanie przynosi nam fragment z Ewangelii wg. św. Łukasza, gdzie czytamy: „Królestwo Boże nie przyjdzie dostrzegalnie; nie powiedzą: „Oto tu jest” albo „Tam”. Oto bowiem królestwo Boże pośród was jest” (Łk 17, 20-21). Po swoim zmartwychwstaniu i wniebowstąpieniu obecność Pana Jezusa na ziemi zmieniła swój charakter. Nie zobaczymy Go już fizycznie, nie spotkamy Go nawiedzającego nasze miasta i wioski oraz głoszącego swoją naukę. Teraz Syn Boży pozostaje wśród nas w swoich uczniach. Posyłając im swojego Ducha uzdalnia ich do pokonywania zła i życia w miłości i pokoju. Teraz Jezus pozwala nam spotykać siebie w sakramentach św., to one stają się kanałami Jego łaski, dzięki którym po- zwala nam zdobywać się na przebaczenie i udziela siły do przeobrażania tego świata według zasad swojego królestwa. Jezus nadal mówi do nas, gdy sięgamy do Pisma św., rozważamy Jego słowo i staramy się je wprowadzać w nasze codzienne życie. Choć niewidzialny, pozostaje wśród nas wypełniając swoją obietnicę: „A oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata” (Mt 28, 20). Niech więc nie zabraknie naszego świadectwa wiary, aby ludzie nie zwątpili i nie uznali Boga za nieobecnego. Czyńmy królestwo Boże obecnym pośród nas.

Ks. Dariusz Orłowski

https://bip.czerwiensk.pl/144/Miesiecznik_Czerwiensk_-_U_nas/

Kurs budowania wspólnoty (Kurs wiary wspólnotowej)

25-27.11.2022 r. (Zespół Szkół w Czerwieńsku ul. Zielonogórska 43 B)

Piątek 25.11

18.00 – Msza św. w Zespole Szkół w Czerwieńsku

18.45 – kolacja 

19.30 – Konf. 1 – Moja osobista historia wiary – czytanie „małej biblii” mojego życia i odkrywanie w nim Boga

20.15 – 20.45 – refleksja osobista przed Najświętszym Sakramentem

20.45 – 21.30 – spotkanie w grupach

Sobota 26.11

8.00 – Msza św. w kościele w Czerwieńsku

9.00 – śniadanie

9.45 – Konf. 2  – Odnajdywanie historii swojej wiary i powołania w  „dużej Biblii” – analiza różnych biblijnych opisów powołania

10.45 – 11.15 –  osobista refleksja przed Najświętszym Sakramentem

11.15 – 12.15 – spotkanie w grupach 

12.30 – obiad

13.00 – 14.30 – przerwa

14.30 –  Konf. 3 – Bóg przychodzi do mnie we wspólnocie – odnajdywanie mojej historii wiary we wspólnotach, które Bóg stawia na drodze mojego życia

15.15 – 15.45 – refleksja osobista przed Najśw. Sakramentem

15.45 – 16.45 – spotkanie w grupach

17.00 – kolacja

18.00 – konf. 4. Co zamierza Bóg dalej dla mnie i mojej wspólnoty? 

18.45 – 19.15 – refleksja osobista

19.15 – 20.15 – spotkanie ogólne. Moja wspólnota i moje w niej miejsce

Niedziela 27.11

12.00 – Msza św. na zakończenie Kursu budowania wspólnoty – kościół w Czerwieńsku    (świadectwa uczestników)

Świętować można na różne sposoby. Można uczestniczyć osobiście lub medialnie w dużych, bogatych w treści widowiskach. Można też w swoich małych, lokalnych Ojczyznach zatrzymać sie na chwilę. Wspomnieć czas, który został nam dany. Zastanowić się, jak ten czas wykorzystujemy. czy budujemy, czy może nie pomagamy w budowaniu. Słuchając dzisiejszej homilii ks. Dariusza, przychodzi refleksja, którą się podzielił po wysłuchaniu Słowa Bożego na dzisiaj – Dom, wspólnota, kraj wewnętrznie skłócone – nie ostoją się.

Każdy z nas ma wpływ na naszą Ojczyznę, zwłaszcza w jej lokalnym wymiarze. Czy bierzemy za nią odpowiedzialność?

I my dzisiaj, uświetniając kolejną rocznicę odzyskania niepodległości przez Polskę, rozpoczęliśmy od Mszy świętej. Przed jej rozpoczęciem, wprowadzając zebranych w atmosferę świętowania, wystąpił Łużycki Zespół Wokalny prowadzony przez p. Krystynę Gowik, jeszcze do niedawna naszą organistkę, który wykonał kilka pieśni patriotycznych.

Tradycyjnie też pojawiły się Poczty Sztandarowe instytucji z naszej gminy. I, oczywiście, nie zabrakło Kompanii honorowej naszej jednostki wojskowej wraz z Pocztem Sztandarowym. Byli również przedstawiciele lokalnych władz samorządowych. Wszystko to pokazuje, że ciągle jeszcze chce się wielu ludziom świętować tak ważne uroczystości.

Po Mszy świętej nastąpiła oficjalna i bardziej świecka część świętowania – pod Pomnikiem przy Ratuszu. Meldunek składany dowódcy jednostki wojskowej, przemowa burmistrza Czerwieńska, p. Piotra Iwanusa, apel poległych, salwa honorowa i złożenie kwiatów pod Pomnikiem. Wszystko to sprawiło, że nasze uroczystości też miały swoją wagę i były mocno przeżywane przez wielu zgromadzonych na Placu.

Zapraszamy do Galerii na naszej stronie parafialnej, gdzie zamieszczamy obszerną fotorelację i do kanału YouTube. gdzie zamieszczamy kilka filmów z pieśniami, kazaniem ks. Proboszcza i relacją z Placu.

Poniżej przedstawiamy multimedialne wspomnienie z dzisiejszego świętowania.

Galeria

Poniżej prezentujemy jedną z pieśni w wykonaniu zaproszonego Zespołu, kazanie ks. Dariusza oraz filmik z wystrzelenia salwy honorowej